3.5 yıl önce...
-"Yüzünü görmeye bile tahammül edemiyorum!" diye bağırdı Huriye, sesi evin dört bir yanına çarparak yankılandı. Gözleri öfkeyle kısılmış, dudakları titriyordu. Elinde tuttuğu su bardağı, sinirle bastırdığı için parmaklarının arasında çatlamaya yüz tutmuştu.
Elif bir adım geriye çekildi, yutkundu. Gözlerinde hem şaşkınlık hem de çaresizlik vardı. Huriye’nin bu kadar keskin çıkış yapacağını beklememişti. O hep birbirlerine sığınmışlardı, şimdi ise Huriye karşısında bir yabancı gibiydi.
-"Huriye... Lütfen böyle yapma," dedi, sesi titreyerek. "Yusuf'un bir suçu yok. O da perişan, o da babasını kaybetti. Bunların hiçbiri onun isteğiyle olmadı. O da parçalanıyor, senin gibi..."
Huriye başını iki yana sertçe salladı. Gözlerinde biriken yaşlar, öfkeyle karışık olarak yanakların
