Ep.8

724 Words

..."เมียน้อย"18+ Ep.8 ("นโม") "นอนร้องให้จนหลับนั่นแหละ. ลืมตามาอีกทีไม่มีใครอยู่เเล้ว. ไอ้พีรภพมันกลับไปแล้ว. เราลุกดูโทรศัพตอน4ทุ่มกว่าๆ. ไลนเฮียเข้าเต็มเลย " ตื้ดดด/โทรหาเฮีย...|เปลี่ยนเลยเนอะจากอาจารเรียกเฮียดีกว่า เฮีย. : ฮโลโมเป็นไงบ้าง เรา. : เลิกกันยังค่ะ เฮีย : ยังเลย. เห็นต่ายบอกเรามีปัญหากับครอบครัวหรอ เรา. : ค่ะ. หนูยังไปทันใหม เฮีย. : ไม่ต้องมาเลยดึกเเล้ว. อันตราย เรา. : ก็ได้ค่ะ เฮีย. : เเละที่สักเป็นไง. เจ็บใหม เรา : ค่ะปวดๆ เฮีย. : กินยาเเก้ปวดด้วยน่ะหนู เรา : ครับผม. เฮีย. : ฝันดีน่ะ เรา : ฝันดีค่ะ/วางสาย "ใครบอกจะนอน555 ไปเซอไพร้เฮียดีกว่า ลุกเเต่งหน้านิดหน่อยขว้ากะเป๋าออกมา. พอเปิดประตูเท่านั้นเเหละ. เจอใครละเเม่งเจอไอ้พีรภพอีกเเล้ว" พีรภพ. : มึงจะไปไหน/กูกลัวสายตา เรา : มึงทำไมต้องมายุ่งกับกูวะ! พีรภพ. : กูอยากยุ่งกับมึงจังเเหละ ทำตัวทุเรสขึ้นทุกวัน. มึงเเต่งตัวแบบนี้ไม่ถอดเสื้อผ้าและไปเลยละ เรา : ได้หรอ? พีรภพ. : อย่ามายั่วโมโหกู!/มึงจะบีบเเขนอะไรกูหนักหนา เรา : โอ้ย! ปล่อยกู พีรภพ. : มึงไปสักมาทำไม! ใครสักให้มึง เรา. : อย่ามายุ่งกับกู. พอสะทีวุ่นวายกับกูทำไมวะ! อยากอยุ่ก็อยู่ไปกูไม่อยู่ก็ได้บ้านหลังนี้. พีรภพ. : มึงไม่มีสิทไปเข้าห้องไปเดี๋ยวนี้ เรา : กูเกียจมึง! พีรภพ. : มึงเกียจกูไปเถอะ. และสักวันมึงจะเสียใจกับสิ่งที่มึงทำกับเเม่กู ✂️ตัด✂️ ~เช้าเลยและกัน. ตื่นมาอาบน้ำเเต่งตัวเตียมไปเรียนดิรอไร. ลงมาก็เจอครับครัวที่อบอุ่น. เห้อ~ พ่อ. : นโมมากินข้าว เรา. : ค่ะ. /มานั่งทุกคนมองเราแปลกๆ. ใช่สิ่กูทำตัวผิดปกติ พ่อ. : ต่อไปนี้พีรภพขะดูเเลลูกน่ะ. โม. เรา. : ค่ะ. /เนียน พ่อ. : ไม่ถามหรอเพราะอะไร เรา : ไม่ค่ะ. พ่อ. : น่ารักมากลูกสาวพ่อ "เราก็นั่งกินข้าว ไม่สนใจใครหรอก. อิ่มและลุกขึ้น. วันนี้ต้องขึ้นเเท๊กซี่ไปรถอยู่ร้านสักเฮียนู่น" เรา : ?. สวัดดีค่ะ "ไหว้พ่อเสร็ยจและเดินออกมา. " ... : เดี๋ยว!!!!! /พีรภพเดินตามเรามา เรา : มีไร พีรภพ. : มึงกินยาผิดขวดหรอ เรา : มันไม่ดีใช่ใหมที่กูเป็นแบบนี้. อยากไห้กูบ้าใส่เเม่มึงหรอ.. พีรภพ. : ไม่แบบนี้เเหละน่ารักดี. "เราไม่พูดไรหรอกเดินมาหน้าบ้าน โบกแท๊กซี่. " พีรภพ. : รถไปใหนโม เรา. : อย่าเสือก! พีรภพ. : มานี่ไปกับ/จับมือเรา เรา : ปล่อยกู. /สบัดออก. พีรภพ : ไปพร้อมกู. เรา. : ไม่! พีรภพ. : ขึ้นรถเดี๋ยวนี้! เรา : เออ! /ทำไมเราต้องเชื่อมันด้วยเนี้ย #มหาลัย "นั่งมาไม่พูดกับมันหรอก. ยิ่งเกียจๆขี้หน้ามันอยู่. ยิ่งเกียจยิ่งเจอเห้อ~ พีรภพ. : เรียนเสร็ยจกลับบ้านด้วยน่ะมึง. ถ้าไปแรดๆมึงเจอกูเเน่. เรา : เรื่องของกู!!!! "เดินหนีเเม่งเลย. ไปเรียนปกติ เจอทั้งปรามทั้งมันนั่นเเหละบอกเเล้วเราเรียนสายเดียวกัน. เราก็นั่งเรียนเราไปไม่สนใจใครหรอก. " "เรียนเสร็ยจก็ออกมาหาข้าวกิน. โรงอาหาร. " โม! "เราหันไป. เป็นปรามเราเลยลุกจะเดินหนี ปราม : หยุดน่ะโม. ฮึ้กมึงทิ้งกูหรอ. มึงไม่รักกูหรอ. ? เรา. : ฮึ้ก! กูขอโทษ. /หมั้บกอดปราม ปราม : ฮื้อๆ. อย่าทิ้งกูสิ่เราเพื่อนกันน่ะเว้ย ! เรา : ฮื้ออ ปราม : ฮึ้ก เรา. : ฮึ้บกูขอโทษ. ปราม. ปราม : ฮึ้บไม่เป็นอะไร. เเค่อย่าหนีกูอีกก็พอ เรา : ฮึ้ก/น้ำตาใหลเคยอยู่เคยเที่ยวด้วยกันมาตลอด ปราม. : กลับมาเป็นนโมคนเดิมได้ใหมฮึ้ก เรา : ไม่ได้แล้วฮึ้ก. ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม. ฮึ้ก ปราม. : เหมือนสิ่. มึงรองเปิดใจสิ่ โมกูรู้ว่ามันอยาก. เเต่มึงลองทำ เรา : ฮึ้ก! กูจะพยายาม.

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more