CHAPTER 17
DAISY POV
Masakit.
Yun ang unang pumapasok sa isip ko nang imulat ko ang mga mata ko kinabukasan. Mag-isa ako sa kama wala si Castro. Kahit gaano ko pa igalaw ang kamay ko para hanapin siya, malamig na yung space sa tabi ko. Wala na yung init na kagabi, wala na yung bigat ng braso niyang nakayakap sa’kin habang natutulog kami.
Pero bago pa ako makapag-isip ng kung anu-ano, napansin ko yung puti naming bedsheet. May mantsa. Dugo. Hindi naman sobrang dami, pero malinaw, halata, at hindi mo pwedeng ipagkamali. Para bang sumampal sa’kin yung realidad ng nangyari kagabi na hindi na ako kagaya ng dati.
Napahigpit ang hawak ko sa kumot, pakiramdam ko tumitibok pa rin yung buong katawan ko, lalo na yung ibabang bahagi. Tinangka kong bumangon, pero halos mapasigaw ako nang maramdama
