เมียแม่ทัพ ข้าไม่ต้องการ

"หนิงเซียนแย่แล้ว พี่สาวเจ้าหายตัวไปกับบุรุษแปลกหน้า" เสียงของท่านเจ้าเมืองหนิงอวี้ ตะโกนบอกลูกสาว ที่นอนอยู่ หนิงเซียนพลันลืมตาขึ้นมาลุกขึ้นบนที่นอน เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร  "ท่านพ่อ ท่านว่าอย่างไรนะ" หนิงเซียนไม่อยากจะเชื่อ จะเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร เมื่อคืน หนิงเฟิงยังมาคุยกับนาง หรือจะเป็นการบอกลา  "เจ้าฟังข้าอยู่รึไม่ อีกไม่กี่วันเจ้าต้องแต่งงานไปแคว้นเว่ยแทนนาง" หนิงเซียนตาโตเท่าไข่ห่าน  "ท่านพ่อ ท่านลืมไปแล้วรึ ว่าข้าหมั้นกับ คุณชายหลิงปู้อี้ ร้านผ้าอันดับหนึ่งในเมืองของแคว้นชีเยว่เรา" แคว้นชีเยว่เป็นเพียงแคว้นเล็ก ๆ ที่อยู่ติดริมทะเล ถ้าแคว้นชีเยว่ ไม่ส่งเจ้าสาวไปแต่งงานด้วยล่ะ ยามเกิดสงคราม แคว้นเว่ยไม่ออกมาช่วยเหลือแน่นอน "หนิงเซียน เจ้าจะให้แคว้นของเราตายตกไปตามกันทั้งหมดรึ" คนเป็นบิดาเอ่ยถามบุตรสาว หนิงอวี้เองก็จนปัญญาเช่นกัน ในจดหมายเมื่อหลายปีก่อน บอกว่า แคว้นชีเยว่ต้องส่งธิดาไปแต่งงานด้วย ถึงจะปรองดองกัน หนิงเซียนนึกชังหนิงเฟิงเหลือเกิน  "ท่านเจ้าเมือง คุณชายหลิงปู้อี้ ส่งของหมั้นมาขอรับ" งานเข้าเสียเเล้ว "เจ้าไม่ต้องออกมา ข้าจะออกไปพูดกับเขาเอง" ท่านเจ้าเมืองรีบสะบัดอาภรณ์เดินออกไปอย่างหัวเสีย หนิงเซียนมองบิดาเดินออกไป นี่นางต้องเสียสละถึงขนาดนี้เชียวรึ นางรับไม่ได้ หลิงปู้อี้คือคนที่นาง รักตั้งแต่เด็ก เขาอายุห่างกับนางเพียงแค่สามปี ยามนี้นางพ้นวัยปักปิ่นเเล้ว "เสี่ยวฮัวข้ารับมิได้ ข้าไม่อยากแต่งกับเขา" เขาในที่นี้หมายถึงท่านแม่ทัพแห่งแคว้นเว่ย ในห้องโถงรับรอง หลิงปู้อี้ในอาภรณ์สีฟ้าลายใบไผ่ มือหนาถือพัดลายภูเขาไปมา ช่างร้อนเสียจริง เหตุใดจวนท่านเจ้าเมืองถึงได้ให้เเขกรอนานเพียงนี้ วันนี้เขามาส่งของหมั้นนับสิบหีบ อีกไม่กี่วันเขากับหนิงเซียนจะได้ออกเรือนกันเเล้ว พวกเขาทั้งสองเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่เด็ก มารดาหนิงเซียนเป็นอนุท่านเจ้าเมือง แต่เขาไม่เคยรังเกียจ ท่านน้าหลันฮวาเป็นสหายกับมารดาเขา กระนั้น ยามที่มารดาเขามาที่จวนท่านเจ้าเมือง หลิงปู้อี้จึงถือโอกาสมาด้วย อีกทั้งได้รู้จักและสนิทกับนาง เป็นคู่ม้าไผ่เหมยเขียวกับนาง กระนั้นหลิงปู้อี้ จึงคะนึงหาแต่นางมาตลอด เสียงฝีเท้าย่ำเข้ามาในห้องโถงใหญ่ ท่านเจ้าเมืองหนิงอวี้ มองชายที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี บุตรชายร้านขายป้าอันดับหนึ่งแห่งชีเยว่ หลิงปู้อี้คำนับท่านเจ้าเมือง ท่านเจ้าเมืองนั่งลงแล้วถอนหายใจ เกรงว่าวาสนาของหลิงปู้อี้กับหนิงเซียน จะเป็นได้แค่คู่ขนานกันเท่านั้น "ข้านำของหมั้นมามอบให้ขอรับ" "นำกลับไปเสียเถอะ" ใบหน้าของหลิงปู้อี้ จากดีใจ เมื่อได้ฟังคำตอบจากพ่อตาในอนาคต ทำให้เขาตกใจไม่น้อย เหตุใดต้องนำกลับไป หรือสินสอดมันน้อยเกินไป "ท่านลุง หรือสอดน้อยไปรึขอรับ ถ้าไม่พอ ข้าจะไปเอามาเพิ่ม" "ไม่ใช่ เจ้ากับนาง ต่างไร้วาสนาต่อกัน ยามนี้นางต้องแต่งไปแคว้นเว่ย แทนหนิงเฟิงอีกไม่กี่วันข้างหน้า" เมื่อได้ฟังคำตอบที่แท้จริงแล้ว หลิงปู้อี้ถึงกับเข่าทรุดลงเก้าอี้  "ข้าขอตัวลา" หลิงปู้อี้พยายามสาวเท้าออกจากจวนเจ้าเมืองให้ได้ มันช่างทรมานใจยิ่งนัก  ส่วนหนิงเซียนอดข้าว อดน้ำไม่ยอมกินประชดบิดา ทำให้ท่านเจ้าเมืองเมื่อทราบข่าวมาหาบุตรสาว พร้อมทั้งต่อว่านาง "เจ้าทำไม ต้องทำเยี่ยงนี้ จะให้ข้าปวดใจไม่พอรึไง พี่สาวเจ้าหนีไปแล้ว ถ้าเจ้าเป็นอันใด ข้าจะอยู่อย่างไร ไหนจะชาวเมืองชีเยว่อีก" ท่านพ่อก็เอาแต่ห่วงคนอื่น ไม่ห่วงนางเลยเเม้แต่น้อย สนใจแต่คนอื่น ใบหน้างามมีน้ำตาเอ่อล้นออกมา  "ท่านรู้รึไม่ เหตุใดพี่สาวถึงหนีไป เขาลือว่า แม่ทัพ ทั้งอัปลักษณ์ หน้าตาอุบาทว์ สังหารคนเป็นว่าเล่น ท่านยังอยากจะให้ข้าแต่งกับเขาอีกรึ" หนิงเซียนให้เสี่ยวฮัวไปสืบความจากด้านนอก มิน่าเล่าหนิงเฟิงถึงได้หนีไปตายเอาดาบหน้า "แล้วอย่างไร ถึงท่านเเม่ทัพจะแย่ขนาดนั้น เจ้าต้องแต่งกับเขา เพื่อแคว้นของเรา จะได้ไม่มีใครมารุกราน อีกทั้งได้ทำตามคำขอของปู่เจ้าด้วย ปู่เจ้ากับปู่เขาเป็นสหายกัน ต้องทำตามสัญญา ที่ผู้ใหญ่มอบไว้ก่อนตาย" เหตุใดนางต้องทำเพื่อคนอื่นเล่า "ท่านทำไมไม่แต่งเองเล่า" หนิงเซียนพูดคำนี้ออกมา มือหนากระทบหน้านาง  หนิงอวี้ปวดใจมาก เลี้ยงลูกมา มิให้มาเถียงเขา เหตุใดนางถึงดื้อรั้นนัก "ท่านพ่อตบข้า" "เจ้าอยู่ในเรือนอย่าได้ออกไปที่ใด" ท่านเจ้าเมืองปวดที่ใจนัก เดินออกมาดวงตาแดงก่ำ สวนทางกับหลันฮวา มารดาของหนิงเซียน หลันฮวารีบเดินมาหาบุตรสาว "ลูกเเม่ เจ้าอย่าได้โกรธพ่อเจ้าเลย" หลันฮวากอดบุตรสาว ในใจนางก็มิอยากให้บุตรสาวแต่งออกไปไกล แต่จะทำอย่างไรได้ ถ้าไม่ทำเช่นนี้ แล้วแคว้นชีเยว่จะรอดรึ แคว้นชีเยว่ติดกับมหาสมุทร อีกทั้งมีสมบัติล้ำค่ามากมาย ถ้าแต่งกับเเคว้นเว่ยจะปลอดภัย อีกทั้งเป็นความต้องการของนายท่านผู้เฒ่าก่อนจะเสียชีวิตอีกด้วย...