Blood Moon

Chapter 3

Quenhyra POV

"Sandali." I froze when I hear the voice of my new classmates. What? Anong kailangan nila? Hindi ba nila alam na iniiwasan ko nga sila ‘di ba?

I won't make myself be friended to any vampires. Kahit pa patayin nila ako dahil sa trato ko sa kanila, hinding-hindi nila ako mapapalapit sa kanila. I can’t and I won’t. No matter what will they gonna do to me. I won’t ever let them near me.

Mera hold my cold hands tightly.

Dahan-dahan kaming lumingon, nakatayo sa likod namin ang magkapatid na bampira. Tumikhim ang kaibigan ko.

"What do you want?" Seryosong tanong ni Mera. Tumingin sa kanya si Maviena, nagtitigan lang sila. Nangunot ang noo ko. What the hell is happening?!

Are they talking telepathically or I'm just being pathetic again? Ilang minuto din silang nagtitigan. Am I missing something? Bakit pakiramdam ko may hindi ako alam na alam nila.

"Mav, stop that! Andito tayo para kausapin siya hindi para makipagtalo." The guy said to her sister.

Napataas ang isa kong kilay. Yes, I am right. They certainly know me. Tumingin pabalik ang babae sa akin. Napalunok ako. I don’t know what to do. I just stared at them.

"Can we talk to you? ALONE." Turan niya at diniin pa ang huling salita bago tuminging muli kay Mera. Ako?

Makikipag-usap sa kanila nang nag-iisa? Baliw ba sila?

I am distancing myself to them. No, never. I won’t do that ever. Paano kung sasaktan nila ako? Paano kung dalhin nila akong muli sa kanya? Flashbacks started to play in my mind the reason why I abruptly in panic.

"NO. Ayoko! Kahit pa anong gawin niyo sa akin I won't." Nagpa-panic na ang kalooban ko dahil sa pagsulpot ng mga bampirang ito at pilit akong gustong kausapin.

Naramdaman ni Mera ang pagpapanic ko kaya naman hinaplos-haplos niya ang likod ko para kumalma ako pero hindi nakatulong ito lalo na kapag kaharap ko sila. Nahihirapan akong huminga sa tuwing nakatitig sila sa akin.

"Kakausapin ka lang namin, wala kaming ibang gagawin." The girl said softly.

Iyan din ang sinabi sa akin ng huling bampirang nakausap ko pero iba ang ginawa niya na hanggang ngayon dala-dala ko pa rin.

Umiling lang ako hinding-hindi ko na ipapahamak ang sarili ko. Not this time. "Narinig ninyo ang sagot niya, hindi siya makikipag-usap sa inyo," madiin na sabi ni Mera sa kanila.

Mera hold both my shoulders and leads me again to walk. Ngunit hindi pa kami nakakalayo ay naramadaman kong may malamig na kamay sa balikat ko.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko mula ng makaalis ako doon. Mas lalong bumilis ang paghinga at pagtibok ng puso ko. The Doctor said I developed a panic disorder. Epekto ng trauma na naranasan ko kaya naman ayokong may humahawak sa aking iba bukod kay Mera.

Nanginginig na at natumba ako sa gitna ng hallway, hindi ko napigilang sumigaw at yakapin ang sarili ko. I was shaking with fear as I closed my eyes and covered my ears.

"Please stop, spare me... please, I am tired... kill me." I absentmindedly said those words.

"What the f*ck is happening to her?" Hindi ko alam kung sino ang nagtanong ang alam ko lang ay takot ako, takot na takot.

He will come! He will! I know he will! He's gonna beat me again, torture me and worst kill me.

"Kill me now please, I am tired... please." Those words came from my mouth. Hindi ko napigilan ang aking bibig.

Nakita ko nalang ang sarili kong natutumba. But, before I feel on my deep slumber I heard my name. Tinatawag ako ng mga taong nasa paligid ko.

Mavien POV

"Don't you dare touch her! Tama na ang ginawa ng lahi nyo sa kanya." Sagot sa akin ng kaibigan ni Quenhyra sa isip ko. Natigilan at nanlamig kasi siya at hindi gumalaw hindi ko alam kung tama ba na pinadala niya kami dito.

"Anong pinagsasabi mo? Don't act as if you’re not also a monster like us." Pabalik kong sabi sa kanya.

Matalim niya akong tinignan. Wala akong panahon para sa mga arte niya. Ang kailangan ko lang gawin ang matapos ang misyon iniutos niya.

"Nope, hindi ako katulad niyo. Anong nangyayari sa kanya? Why didn't you asked your precious King?" She said mockingly. Bakit ang laki ng galit ng babaeng ito sa amin?

"What the f*ck is happening to her?" I asked her friend. I think Mera is her name.

She just glared at me. Biglang natumba si Quenhyra at nanginginig muling tinawag ni Mera ang babaeng dahilan kung bakit kami nandito. Yes, we are here for her.

"Kill me now please, I am tired... please." Nagmamakaawa niyang sabi bago siya nawalan ng malay.

"Nhy? Nhyra?! Quenhyra!" Tawag sa kanya ni Mera habang tinatapik ang mukha niya. She doesn't respond. Nawalan ng malay.

Walang anu-ano'y kinarga siya ng kapatid ko patungo sa clinic ng eskwelahang ito. Actually, we graduated here years ago but we came back because of our mission.

"Sh*t! Sh*t! It's all my fault!" Her bestfriend cussed.

Nakarating kami sa clinic dahil sa lakas at bilis naming mga bampira. Inihiga agad siya ni Marken sa clinic bed agad siyang dinaluhan ng naka-assign na Doktor dito.

The Doctor put his stethoscope on Quenhyra's chest who breathing heavily while her eyes are still close. Is that even normal? Pagkatapos ng ilang minuto tumingin siya sa amin.

"It's only her panic disorder no need to worry you know that Miss Mera. Palagi siyang nandito siya dahil sa hindi siya makomportable sa iba," paliwanag ng Doktor.

Mera nodded absentmindedly.

Kitang-kita sa mga mata niya ang pag-aalala sa kaibigan niya sa tingin ko ay may kailangan kaming malaman. Panic Disorder?

Kaya ba siya tumakas dahil hindi naman siguro tama ang iniisip ko.

"Sis, we need to report what happened here." My brother said through my mind. He looked at me the same emotion I had when we want to know something.

"I know you, brother."