Evlendiğim adamın bir başkasının acısını çektiğini bilerek, yeni evimde güne başladım. Bana nasıl davranacaklarından bir haberim, Müzeyyen Hanım’ın bana olacak tavır ve tutumu gözümü korkutuyor. Evimi özlüyorum, dizine yatıp ağlayarak bir şeyler anlattığım ablamı özlüyorum ancak belki de onun ölmesine bir şekilde neden olmuş adamın karısıyım...
Karan, saatlerdir uyuyor. Hiç kımıldamadan, koltuğun üzerinde öylece sızıp kaldı. Dokunmaya cesaret bile edemedim, haline üzülmedim ancak bir an onu uyandırıp yatağa yatmasını söylemek istedim. Yanına yaklaştığımda ise hala üzerinden yayılan parfüm kokusunu duymak, o kokudan etkilenmek beni öfkelendirdi. Karan’a karşı bir savunmam yokmuş gibi hissetmek beni içten içe umutsuzlaştırdı. Sanki... Çabasız bir şekilde beni yenebilecek bir adama meydan o
