Tunahan ablamın el çantasını alıp onunla birlikte bahçeye doğru ilerlerken, içimdeki şaşkınlık bir anda yerini meraka bıraktı. "Abla?" diye seslendim. İkisinin de adımları durdu, ablam arkasını döndü ve beni gördüğü an yüzünde kocaman bir gülümseme belirdi. Bu neşeli gülümseme, sanki içinde sakladığı bir sırra işaret ediyordu. Büyük adımlarla bana doğru yürürken, kollarını açıp "Sürpriz!" diye bağırdı.
Bir an şaşkınlıkla bakakaldım ama hemen toparlanıp ona sarıldım. "Abla, hayırdır?" diye sordum kaşlarımı kaldırarak.
Sarılmamızın ardından geriye çekildi, gözlerinde heyecan vardı. "Seni merak ettim, o yüzden de gelmek istedim. Annemlere de seni aramamaları için tembih ettim. Orduya gelmek kolay oldu ama köye gelirken biraz zorlandım. Minibüsleri karıştırdım," dedi gülerek.
Ben onun bu r
