Ceylan’ın yüreği yangın yeri gibiydi; içi, dışı, her yanı sanki ateşe verilmişti ama gözlerinden tek bir damla yaş akmıyordu. İçinde biriken duyguların taşması an meselesiydi ama belki de bu taşma gözyaşlarıyla değil, sessizlikle oluyordu. Zihninde dönüp duran düşünceler, en kötü senaryoları bir bir önüne seriyordu. O kadar çok yorulmuştu, o kadar tükenmişti ki artık hangi adımı atacağını bile bilemiyordu.
"Özgür olmak istediğim için mi yaşıyorum bunları?" diye soruyordu kendine. Cevap bulamıyordu. Ailesi arkasında durmamıştı; belki de bu yüzden Alpaslan’la birlikte Ordu’ya gelmişti. Sanki onun tek dayanağı Alpaslan olmuştu ama onun bile yanında olup olmadığından artık emin değildi.
Odanın içinde ablalarıyla birlikte oturuyordu; dört bir yanını hüzün sarmıştı. Gözleri sabahtan beri dolmu
