Yatağın kenarında sessizce oturmuş, ellerimi dizlerimin üzerinde birleştirmiştim. Düşünmekten migren hastası olup çıkacaktım. Saatler geçmiş, ben bu odanın içine tıkılıp kalmıştım. İnsanlara da ayıp olmuştu.
Odanın kapısı araladığında Alpaslan içeriye girdi. Kalbimde o tanıdık sıcaklık belirdi. Ama aynı zamanda içimde büyüyen o karanlık şüphe de oradaydı, beni kemiriyordu.
Bana doğru yaklaşıp yanağıma yavaşça bir öpücük kondurdu. Her zamanki sıcaklığıyla yüzüme baktı, gülümsedi.
“Ablanı bindirdim,” dedi sakin bir sesle, üzerindeki ceketi çıkarıp yatağın kenarına bırakarak. “Giderken onunla konuştum. Özür diledi, bir daha olmayacak dedi.” Yavaşça yatakta yerini aldı. “Kızdım ona, hayatı dikkatli yaşaması için uyardım. Umarım bundan sonra böyle hatalar yapmaz.”
Konuşurken, gözlerim ara
