Akşamın sessizliği, Emine ablanın mutfağında yavaş yavaş dağılıyordu. Yemek masasında oturmuş, tabaklarımızdaki yemekleri sessizce tüketirken, aklım kocamdaydı. Hala telefonu kapalıydı. Operasyon bittiğine göre belki bana ulaşır diye umut etmiştim bütün gün ama umudum onu her aradığımda ulaşılamıyor yanıtıyla köreliyordu.
"Biraz daha yemek almaz mısın Ceylan?" diye sordu elinde koca bir pilav tenceresiyle bana doğru eğilirken Emine abla.
“Yok abla, yeter,” dedim hafifçe gülümseyerek.
“Emin misin? Burası senin de evin biliyorsun, sakın çekinme.”
“Hayatım, kız neden çekinsin? Aç olsa yer.”
“Görmüyor musun Yağız, utangaçlıktan masaya gömülecek neredeyse.”
“Kızı rahat bırak güzelim.”
“Aç değilim abla, olsam söylerim. Ben rahatım inan bana.”
“Umarım,” dediğinde gülümsedim. Her şeyin ka
