Arabaya bindiğimiz andan beri Alpaslan kendi kendine söylenip duruyordu. Bu durum beni biraz gülümsetiyordu ama yüzüne bakarak belli etmemeye çalıştım. Gözüm yolda, ellerim dizlerimdeydi. Alpaslan direksiyonu tutarken bile gergin görünüyordu. “Dini nikahın ne acelesi var anlamış değilim,” diye söylenmeye devam etti. “Bir saat yukarı çıkacağız, bir saatte aşağı ineceğiz. Eve gittiğimizde nikah, zorla yedirecekleri yemek derken saat olacak bir. O saatten sonra da annem bugün gitmeyin yarın gidersiniz diyecek.”
Ona dönüp sakin bir sesle, “Arabaya bindiğimiz andan beri söyleniyorsun Alpaslan,” dedim. “Dini nikah önemli, kına gecesinde olay çıkmasaydı o zaman kıyacaktık ama nasip olmadı.”
Derin bir iç çekerek, "Tamam önemli, ama illa bu gece mi kıyılması gerekiyor? Hadi gerekiyorsa, öğlen ned
