Mısra'dan
Başımı yasladığım bu omuz beni hiç yadırgamamış, aksine uzun zamandır beklediği misafirine kavuşmuş gibi sahiplenmişti. Sigarayla karışık vanilya kokusu aldığım her nefese dolup beni oksijenden mahrum bırakıyordu. Ama sorun değildi, oksijen onun gözleriyken...
Şu an ki pozisyonumuz yel değse devrilecekmişiz gibiydi. Ayaklarımızın üzerine yere çömelmiş duruyorduk. Bu da yetmezmiş gibi ben başımın yükünü onun omzuna vermiştim. Ve hâlâ dimdik duran bu adamın denge kontrolüne hayran olmamak elde değildi. Beni itmesini bekliyordum.
Aralık ayında olmamızın etkisiyle hava erken kararmıştı. Ve ormanda olmamız dolayısıyla etrafta herhangi bir sokak lambası bile yoktu.
Aramızdaki sessizliği dolduran telefon sesiyle o, beni itmeden ben başımı çekmiştim bile.
Sıraç, ayaklanıp cebinden t
