3
1495 Words
TOBB ♡ CHOMPOO
3 : ฉันจะเอา
ฉันไปเรียนตามปกติ ที่ไม่ปกติคือวันนี้ฉันเจอพี่ต๊อบและเพื่อนของเขาอยู่ตรงป้ายรถเมล์อีกแล้ว
พอพี่ต๊อบเห็นฉันเดินมาหยุด เขาก็กวักมือเรียกฉันให้เข้าไปหา
“ยัยชม ลืมหนังสือน่ะ”
เสียงพี่สาวของฉันวิ่งตามหลังมา จะบอกว่าคนแถวนี้มองพี่ชมพู่กันตาลุกวาว ด้วยสัดส่วน การแต่งกายในชุดนักศึกษารัดติ้ว จึงเป็นของแปลกตาไปหน่อย
“ขอบใจนะ จะไปคันเดียวกันป่าว”
ฉันถามพี่สาวที่กำลังจัดผมให้เข้าที่ เพราะเธอวิ่งมาอย่างกระทันหันและรวดเร็ว ผมเส้นสลวยเลยพันกันนิดหน่อย
“อือ... ถือกระเป๋าให้หน่อย”
เธอยัดกระเป๋าใบเล็ก เข้ามาในอุ้งมือของฉัน
ฉันมองกระเป๋าที่ตัวเองเคยเป็นเจ้าของ เค้กซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว
แต่พี่ชมพู่อยากได้ ฉันก็เลยยกให้ เพราะใจจริงก็ไม่รู้จะสะพายไปไหนเหมือนกัน มันดูหรูหราเกินตัวฉันน่ะ
เลยไม่ค่อยชอบ
“พี่พู่ยืนดี ๆ สิ”
ฉันยืนด้านหลังของเธอ พี่สาวฉันใส่ส้นสูง เลยยืนได้ไม่ค่อยถนัดนัก ทั้งรถก็คับแคบอีก เพราะตอนเช้า วัยเรียนก็ต้องไปร่ำเรียน วัยทำงาน ก็ต้องออกบ้านไปหาเงินกัน มันเป็นช่วงเวลาเร่งด่วน
“ชม ยืนดี ๆ”
เสียงดุดันกระซิบข้างหูฉัน มาตอนไหน มาโผล่นี่ได้ไง สัปขาไวไปรึเปล่า ขึ้นประตูด้านหน้ามิใช่รึ
“พี่พู่มายืนตรงนี้มา”
ฉันอาศัยจังหวะที่ผู้คนขยับตัว บางคนขึ้น บางคนลง ฉันเลยจับพี่ชมพู่มายืนใกล้พี่ต๊อบซะ เผื่อว่าพี่สาวฉันจะล้ม คนแข็งแรงอย่างพี่ต๊อบจะได้ช่วยทัน
ฉันมองไปที่เขาสองคน พี่ต๊อบจ้องฉันเขม็ง ส่วนพี่พู่ แววตาของเธอเปลี่ยนไป เธอเอนกายไปพิงอกพี่ต๊อบไว้
อืม... พี่สาวฉันเป็นคนแบบนี้นี่เอง ภาพแบบนี้พึ่งจะเคยเห็น
“เดี๋ยวยัยดื้อ”
มาอีกแล้ว ทำไมตามติดจังเลย
“จะสายแล้ว.... ”
ฉันรีบออกตัวกำลังจะวิ่งหนี
เฮือก!!!
“ทำไมไม่แรดอย่างพี่สาวบ้างวะ”
เขาเดินมาดักหน้าฉันไว้ แล้วพูดจาห่าม ๆ ตามนิสัยของเขา
พี่กับน้องก็ไม่ต้องเหมือนกันไปหมดไหม เขาเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า
“มีอะไรพูดเร็ว ๆ”
ฉันบอกเขาแล้วทำตัวเหมือนคนรีบร้อน ทั้งที่จริงไม่ต้องรีบอะไรก็ได้
“ค่าขนมที่ให้ เก็บไว้ใช้ดี ๆ อย่าให้ใคร”
เขาบอกพร้อมกับจ้องด้วยตาดุ ๆ เขารู้การเคลื่อนไหวของชีวิตฉันหรือไง ทำไมเหมือนรู้ว่าฉันเอาเงินไปให้ใครบ้าง ฉันเก็บไว้อย่างดีนะ เงินของเขาอะ
“ชมพู”
เค้กลงจากรถของที่บ้านให้มาส่ง แล้วเดินมากอดแขนฉันพร้อมกับยิ้มให้ แต่พอเค้กมองพี่ต๊อบ ก็ทำหน้าสงสัยขึ้นมา
“ทำไมชมต้องมีผู้ชายหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นในชีวิตด้วย”
ฉันขมวดคิ้วงงงัน ทำไมเค้กถึงได้พูดอะไรให้งุนงง
ฉันยังไม่ได้แนะนำเลย ว่าพี่ต๊อบเป็นใคร ถ้าให้บอก ฉันก็จะแถไป ว่าเขาแค่เอาหนังสือที่ฉันลืมบนรถมาให้ แต่ทำไมเค้กต้องรีบตัดสินพี่ต๊อบจากรูปลักษณ์ภายนอกด้วย
เขาแค่คนไม่แต่งตัวเท่าไหร่ ผมเผ้ายาวนิด ๆ มีหนวดรำไร เขาก็ไม่ได้เป็นผู้ชายทรงโจรขนาดนั้น
“นี่ ๆ เค้ก เธอจะลงประกวดดาวโรงเรียนไหม”
หลังจากเลิกคาบเรียน เราสี่ห้าคนก็มานั่งสุมหัวกันที่โต๊ะประจำ
อยู่ดี ๆ ลิญาก็ถามเค้กขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ชมจะลงไหม”
แต่เค้กก็หันมาถามความคิดเห็นจากฉัน จนลิญาทำหน้าไม่พอใจขึ้นมา
ฉันก็อ่านหนังสือของฉันอยู่ดี ๆ ทำไมต้องมามองแรงแบบนั้นด้วย
“ไม่หรอก เราไม่รู้จะแสดงความสามารถพิเศษอะไร”
เพราะฉันไม่ใช่คนที่เก่งด้านไหนเลย ฉันไม่ชอบอะไรพวกนี้ ไม่ชอบเป็นที่สนใจของใคร ไม่ชอบให้ใครมาจับตาดู
“ตี๋ล่ะ”
เค้กหันไปถามผู้ชายคนเดียวในกลุ่ม
“เราเหรอ ลงสิ ได้รางวัลด้วยหนิ เราชอบการแข่งขันอยู่แล้ว”
พอตี๋ตอบแบบนั้น การ์ตูนที่นั่งเล่นมือถืออยู่ ก็หัวเราะออกมาเบา ๆ
“ไอตูน ทำไมชอบขัดกูจัง”
ตี๋เริ่มเกรี้ยวกราดใส่การ์ตูน
“กูยังไม่ทำอะไรเลย มโนเก่งนะมึง”
การ์ตูนมองหน้าตี๋กวน ๆ แล้วลุกขึ้นเดินออกไปด้วยสีหน้าเย้ยหยันที่สุด
กัดกันตลอดเลยสองคนนี้
หลังเลิกเรียน เค้กอาสาจะมาส่งอีกแล้ว บางทีเค้กก็ชอบถึงเนื้อถึงตัวมากไป เวลาทำอะไรหรือใครชวนไปไหน เค้กมักจะหันมาถามความคิดเห็นกับฉันตลอด
ฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนนะ เลยไม่ได้บอกไปว่าบางทีฉันก็มีความอึดอัดอยู่บ้าง
“อ้าวน้อง”
มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักฉัน ทันทีที่ฉันลงจากรถของเค้ก ฉันขอให้จอดเพียงตรงตลาดเท่านั้น ฉันจะแวะซื้อของให้แม่เฉกเช่นทุกวัน
เขาคือคนที่ฉันเจอเมื่อวาน ที่ร้านของพี่ต๊อบ
“มาซื้ออะไรครับ”
เขาคงเป็นคนสุภาพจริง ๆ แหละ ใบหน้าของเขาขาวใส ตาโตหวาน ๆ ซ่อนความร้าย แก้มทั้งสองข้างนั้นมีลักยิ้มประดับอยู่
“มาซื้อของสดค่ะ พอดีว่าแม่ทำร้านตามสั่งอยู่ต้นซอย”
พี่เขาทำหน้านึกออกกออกแล้วก็กลายเป็นว่าเขารอฉัน เพื่อที่จะได้เดินเข้าซอยมาพร้อมกัน แถมยังมีน้ำใจช่วยถือของอีก
“พี่ชื่อลีครับ”
เขาแนะนำตัว
“ชมพูค่ะ”
ฉันตอบเป็นมารยาท
“น้องคงยังไม่ถึง18”
พี่เขาพูดติดตลก
“อีกไม่กี่เดือนค่ะพี่ ว่าแต่พวกพี่มาทำอะไรที่ร้านพี่ต๊อบเหรอคะ วัน ๆ ก็ไม่เห็นว่าเขาจะเปิดรับลูกค้าเลย”
“อ๋อ... พี่ต๊อบมันรับสักเฉพาะคนรู้จักกับเพื่อนมันอะ บางทีพวกพี่ก็มาเล่นเกม มาสังสรรค์กันบ้างตามประสาชายโสด”
ฉันมองหน้าพี่ลี เขาน่ะเหรอจะโสด หล่อขนาดนี้ปล่อยให้ตัวเองโสด ไม่เมกเซนส์เลย
“อ๋อ... ค่ะ พี่ต๊อบอะ ชอบสั่งข้าวทีละสามกล่อง สั่งแต่เมนูเดิม กะเพราหมูสับ พอถามว่าไม่เบื่อเหรอ ก็โดนดุตลอดเลยค่ะ”
ส่วนฉัน พอได้ทีก็ถือโอกาสเมาท์พี่ต๊อบซะเลย ลืมไปเลยว่าพี่ลีจะไปหาพี่ต๊อบ เขาต้องบอกกันแหง ๆ
ฉันคุยกับพี่ลี จนพากันเดินถึงหน้าร้านของฉัน พี่ลีดูเป็นผู้ชายใจดีมาก ๆ เขาไม่ส่อแววตาเจ้าชู้ใส่ฉัน ฉันก็เลยเหมือนจะตีสนิทง่ายกับพี่ลี
แม่มองหน้าฉัน มีเครื่องหมายคำถามแปะหน้าผาก
“เพื่อนพี่ต๊อบค่ะ เขาเห็นชมถือของเยอะ เลยช่วย ไม่มีอะไรหรอกแม่”
ฉันรีบแก้ตัวให้ตัวเองไม่โดนแม่สอบถาม วิ่งแจ้นขึ้นห้องนอนของตัวเองทันที
แต่พอเข้ามา ก็เห็นว่าพี่ชมพู่ กำลังจะทำสวย ด้วยการผสมสครับขัดผิวด้วยตัวเอง เธอก็จำสูตรมาจากหลายตำรา อันไหนขาว อันไหนเด้ง พี่สาวฉันเอาหมด
“มาก็ดีแล้ว ช่วยทำที่หลังให้พี่หน่อย”
ฉันรีบเปลี่ยนผ้าเป็นชุดลำลอง เดินตามพี่ชมพู่เข้าห้องน้ำไป และทำการพอกที่แผ่นหลังให้เธอ
ฉันเป็นน้อง ต้องโดนใช้เสมอ ความจริงที่ไม่เคยหลีกเลี่ยงได้เลย
“คนที่ขึ้นรถเมล์กับเรา เขาคือใครอะ พี่เห็นชมคุยกับเขา”
ว่าแล้วพี่พู่จะต้องสนใจในตัวพี่ต๊อบ
“เจ้าของร้านสักที่อยู่เกือบสุดซอยไง มากินข้าวที่นี่ออกบ่อย แม่ก็เหมือนจะสนิท ทำไมพี่พู่ไม่รู้”
“พี่อยู่บ้านที่ไหนล่ะ ว่าแต่... เห็นเขามีแฟนไหม”
แล้วก็ไม่พ้นเรื่องชู้สาว ถ้าฉันอายุยี่สิบ ฉันจะเป็นเหมือนพี่พู่ไหมนะ ถ้าจะเป็นแบบนี้ ขอหยุดไว้แค่นี้ได้ไหม ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย
“ไม่เห็นค่ะ เวลามากินข้าว เขาก็มากับเพื่อนผู้ชาย พี่ถามทำไม”
“พี่ชอบเขา พี่จะหาทางเอาเขามาเป็นแฟนให้ได้”
ฉันถอนหายใจ แค่คิดว่ากำลังจะได้พี่เขยเป็นผู้ชายห่ามแบบนั้น
แค่คิดถึงมัน หัวของฉันก็ปวดตุ๊บเลย
- Writer
