“จะกลับเมื่อไร” คำถามที่ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่มีหรือที่พริ้งพลอยจะไม่รู้ว่าโรมกำลังไม่พอใจ เนื่องจากตอนนี้ท้องฟ้ามืดค่ำแล้ว
‘พี่ไม่ชอบที่พริ้งกลับบ้านดึก’
ประโยคที่เขามักพูดบ่อยครั้ง
พริ้งพลอยหัวเราะเยาะตัวเองที่จำได้ทุกรายละเอียด ขนาดว่าไม่ชอบที่เขาบงการชีวิต แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกดีทุกครั้งที่เขาแสดงท่าทีเป็นห่วง
“พริ้งขำอะไร” โรมที่รอฟังคำตอบว่าเธอจะกลับเมื่อไรกลับได้ยินเสียงหัวเราะเล็กๆ จากปลายสาย คิดว่าอีกฝ่ายกำลังยั่วยุอารมณ์เขา
“กำลังจะกลับค่ะ” เธอตอบตัดบท ระหว่างคุยก็เดินถึงรถพอดี พริ้งพลอยขึ้นไปนั่งบนรถเปิดแอร์ดับความร้อน
“แค่นี้ก่อนนะคะ พริ้งจะขับรถ” นิ้วเรียวยาวกดปุ่มสตาร์ท คาดสายนิรภัยเตรียมความพร้อม
“เดี๋ยวพริ้ง” โรมกลัวว่าน้องจะวางสายไปก่อน
“ขับรถดีๆ นะ พี่เป็นห่วง” ความห่วงใยถูกส่งผ่านน้ำเสียงที่ใจเย็นลง พริ้งพลอยเผลอยิ้มออกมา
“ค่ะ” สิ้นเสียงหวานสายก็ถูกตัดไป นั
