“พริ้งจะไปตามหาคนค่ะ”
โรมขมวดคิ้วหนักขึ้นไปอีก
“นักเรียนคนหนึ่งของพริ้งไม่มาเรียนได้สองอาทิตย์แล้วค่ะ โทร.ไปก็ไม่รับสาย โรงเรียนก็ไม่ไป เพื่อนๆ ก็ติดต่อไม่ได้ พริ้งเป็นห่วงก็เลยจะไปตามหาค่ะ” หญิงสาวอธิบายให้เขาฟังอย่างละเอียด
“งั้นเหรอ” โรมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเอียงคอไปที่รถ
“ก็ไปสิ เดี๋ยวพี่ไปด้วย” ดีเหมือนกัน เขาเองก็รู้สึกเบื่อๆ ยังไม่อยากกลับบ้าน ถือโอกาสนี้ขับรถเล่นไปในตัว
แถมมีตุ๊กตาหน้ารถเป็นยัยเด็กหน้าหวาน ได้ใช้เวลาอยู่กับน้องสองต่อสองโดยปราศจากสายตาผู้อื่น มีหรือที่เขาจะพลาดโอกาสทอง
จะให้เขาไปด้วยดีไหมนะ?
พริ้งพลอยครุ่นคิด เธอยังไม่พร้อมไปไหนมาไหนกับโรมสองต่อสองขณะที่คำพูดของเขาเมื่อเช้านี้ยังกวนใจเธออยู่ แต่ถ้าจะปฏิเสธก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะต่อกรกับคนอารมณ์ร้าย
“ไม่ไป?” โรมยักคิ้วถาม
เขารู้ว่าน้องลำบากใจที่จะนั่งรถไปกับเขา แต่ใครจะสนกันล่ะ ในเมื่อนี่คือโอกาสที่เขา
