เช้าวันรุ่งขึ้นพริ้งพลอยและโรมเดินทางไปให้ปากคำกับเจ้าหน้าที่ตำรวจที่โรงพัก แน่นอนว่าบุคคลส่วนใหญ่ในที่นั้นรู้จักผู้บริหารหนุ่มชื่อดังเป็นอย่างดี ผู้หลักผู้ใหญ่ที่โรมขอให้เข้ามาช่วยดูแลคดีนี้เป็นพิเศษชี้แจงรายละเอียดของรูปคดีให้ทั้งสองรับรู้ เมื่อเสร็จธุระแล้วชายหนุ่มก็ขับรถพาพริ้งพลอยมาส่งที่โรงพยาบาล เธอต้องการกลับมาเฝ้าปาหนัน
ตลอดทางไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้น โรมรู้ว่าภายในใจของน้องกำลังว้าวุ่นและสับสน เขาจึงรับหน้าที่เป็นสารถีผู้นุ่มนวล ไม่เอ่ยถามหรือกดดันให้อีกฝ่ายต้องเอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดออกมา
จนกระทั่งถึงที่หมาย…
ดวงตาสีเขียวมรกตหันมองคนที่เอาแต่นั่งเหม่อลอยมาตลอดทาง สัมผัสแผ่วเบาแตะลงบนหลังมือนุ่ม พริ้งพลอยได้สติกลับคืน เธอหันมองคนข้างกาย เห็นความห่วงใยแผ่ซ่านออกมาจากดวงตาคู่นั้น โรมจับมือของเธอบีบกระชับ มอบรอยยิ้มอบอุ่นที่ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น
“อย่าคิดมากนะ เรื่องมันจบแล้ว”
ไม่บ่อยน
