“อาการดีขึ้นมากเลยครับ จากนี้ก็แค่ทานยาให้ครบตามที่สั่ง และมาพบแพทย์ตามวันเวลานัดนะครับ” นายแพทย์ที่ดูแลรักษาปาหนันมาตั้งแต่ต้นกล่าวออกมาด้วยความยินดี
“ขอบคุณครับ” โรมเดินไปส่งทีมแพทย์ที่หน้าประตูเสร็จก็เดินกลับมายืนข้างเตียงคนไข้
“ขอบคุณคุณโรมมากนะคะ ถ้าไม่ได้คุณกับครูพริ้งหนูต้องแย่แน่ๆ” ปาหนันยกมือไหว้ขอบคุณเขา
“เรียกฉันว่าพี่เหมือนพริ้งก็ได้ ไม่ต้องเรียกคุณให้วุ่นวายหรอก”
น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยอย่างใจดี ปาหนันไม่ค่อยชินกับโรมสักเท่าไร ดูภายนอกเขาเป็นผู้ชายแข็งกระด้าง ทว่าก็มีมุมเคร่งขรึมให้น่าหวั่นเกรง ทำให้เธอไม่กล้าตีตนเสมอท่าน
“ค่ะ” ปาหนันเม้มริมฝีปากกล้าๆ กลัวๆ
“เป็นอะไร กลัวพี่เหรอ” เขาเรียกแทนตัวเองว่าพี่เพื่อให้เด็กสาวไม่รู้สึกตื่นกลัวไปก่อนล่วงหน้า ปาหนันรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“เปล่าค่ะ” ถึงกลัวก็ไม่กล้าบอกเขาหรอก ไม่อยากทำให้อีกฝ่ายต้องรู้สึกแย่ เขาอุตส่าห์ไปช่วยเธอออกมาจากข
