“พริ้ง” ใบหน้าและริมฝีปากน้องซีดเซียว พริ้งพลอยที่ยังปวดหน่วงศีรษะอยู่มากยืนจับลูกบิดประตูห้องพยุงร่างไม่ให้ล้ม
โรมรีบปรี่เข้าไปช่วยประคอง เพียงมือหนาแตะเข้าที่แขนเรียวก็สัมผัสได้ถึงไอร้อนจัด ชายหนุ่มใจหายวาบ
“นี่ไม่สบายเหรอ” โรมอังมือแตะหน้าผากน้อง ดวงตาคนป่วยปรือมองเขา ริมฝีปากแห้งซีดพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง
“มันน่าตีไหมเนี่ยพริ้ง ไม่สบายแล้วจะออกมาทำไม”
เขาเอ็ดเพราะความเป็นห่วง ย่อตัวอุ้มร่างบางไว้ในอ้อมแขนพาเดินเข้าห้อง วางร่างคนป่วยนอนลงบนเตียงกว้างอย่างเบามือ ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสฟูกนอนหนานุ่ม พริ้งพลอยรีบควานหาผ้านวมผืนใหญ่มาห่มกายอย่างรวดเร็ว โรมได้ยินเสียงฟันกระทบกันดังออกมาจากริมฝีปากเล็ก เขากดปิดแอร์สร้างความอบอุ่นภายในห้อง
“เอ่อ…” ปาหนันเห็นประตูห้องนอนพริ้งพลอยเปิดอยู่จึงเดินเข้ามา โรมหันไปมองเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“พริ้งไม่สบาย” น้ำเสียงเข้มดุแฝงความห่วงใยเอาไว้เต
