Gece odama döndükten sonra uyumam biraz uzun sürmüştü. Yanlışlıkla Kuzey’i öpmüştüm. Hâlâ hatırladıkça yüzüm kızarıyordu. Gün çoktan başlamıştı, öğleden sonra ben ve Aras, avlunun kenarındaki atış talimi yapılan alanın yakınında oturmuş, birbirimizle sohbet ediyorduk. Aras, gözlerime bakarken bir anısını anlatıyor, ben de kahkahalarla karşılık veriyordum. Omuzlarımız neredeyse temas edecek kadar yakınlardı.
İlahi bakış açısı:
Her kahkaha, her hafif dokunuş, Kuzey’in bakışlarında bir fırtına yaratıyordu. Uzaktan sessizce onları izliyordu. Kuzey’in gözleri kararmış, içindeki kıskançlık her an patlayacak gibiydi. Dudaklarını sıkıp, nefesini derinleştirdi. Artık suskunluğun sınırları zorlanıyordu.
Baran, uzakta kendi timinden Ayaz’la konuşurken bu durumu fark etti:
— “Komutanımızın nesi va
