Every Rose has its Thorn

Seven: Mission number one

Seven: Mission number one

Every Rose Has Its Thorn

Gaia Rowen

Pinag-isipan kong mabuti ang maaaring gawin sa cellphone na iyon. Pinilit kong hanapin kung sino man marahil angbabaeng nasa video pero magiging malabo iyon lalo pa’ hindi naman nakikita ang mukha ng babae roon.

Magiging useless din naman kung dadalihin ko ang cellphone na ito sa presinto lalo pa't hindi rin naman namin makukuha ang testimonya ng biktima.

Hindi ako sigurado sa gagawin pero malakasang kabog ng dibdib ko nang sinimulan kong hanapin ang numero ng ina ng may-ari ng cellphone na ito at tinawagan iyon.

Pagkatapos lamang ng ilang ring ay mabilis niya iyong sinagot.

‘‘Hello, Renzo. Ano na naman ang roblema mo?’’

I was taken aback by that question. Lieteral akong napaatras lalo pa‘t hindi ko nagustuhan ang narinig.

Ni minsan, hindi naging ganyan ang pagsagot ng aking ina sa bawat pagtawag ko. She would often welcome my calls asking kung kumain na ba raw ako o kung na-miss ko siya.

It is not actually like this.

This seems really cold.

‘’Hello?’’

Mabiils akong nag-ayos ng tayo. ‘‘Good morning, Ma’am. This is Gaia Rowen. Nasa akin po ang cellphone ng anak ninyo. I found your son’s phone by accident. I called to ask you to meet,’’ magalang kong sambit.

Napansin kong natahimik ang babae kaya naisip ko agad kung gaano ka-weird ang sinasabi. ‘’I am a teacher po from De Jesus College. We can meet po outside, any public place of your choice.’’

Lumuwag ang paghinga ko nang pumayag doon ang babae. Nagkasundo kaming magkita sa isang lugar. Siya na rin ang nagbigay ng oras dahil iyon daw ang out niya sa trabaho.

Nang matapos makipag-usap ay mabilis kong ipinagpatuloy ang klase ko. Naging madali iyon dahil pagkabalik ay handa na ang BSA 1 para sa group reporting. I spend the next hours thinking about what happened. Ngayon tuloy ay nababaling ko ang atensyon kay Thorn.

See? He isn‘t a bad person.

Kung tutuusin, ang mga insidenteng iyon ay pinagbubulag-bulagan na lang ng iilan. Bukod kasi sa hindi kapansin-pasin ay itinuturing nila iyon bilang nakahihiyang gawin. Kung walang mga tao ang katulad ni Thorn ay paniguradong talamak na ang mga bastos at manyak.

Madaling natapos ang araw at hindi ko na muli pang nakausap si Thorn. Hindi ko na ito natanong sa kung ano talaga ang nangyari at kung ano ang gusto niyang gawin patungkol doon.

Sinubukan ko pa itong hanapin at sundan kaya lang, wala na ang sasakyan nito nang makarating ako sa parking ng eskwelahan.

Bumuntong-hininga ako. Until now, hindi ko alam kung ano ba marahil ang dapat na gawin.

I don‘t have the face of the victim.

Wala ni kahit na anong impormasyon sa cellphone na iyon, kahit pa kung saan marahil nag-aaral o nagta-trabaho ang lalaki.

Mayroon pa akong dalawang oras bago mag-alas sais. We planned to meet at six kaya mukhang hindi ako makakauwi ng maaga.

Mabilis akong sumakay sa sariling sasakyan para makaalis sa school. Inisip kong magpalipas muna ng oras sa kahit na saang mall o restaurant. Naisip ko ring mag-grocery dahil naaala ko ang bakanteng ref ni Tita Dap.

Ngunit nang makalabas mismo sa school ay mabilis na may humarang sa aan. Huli na para maaning kong si Thorn iyon.

Mapwersa kong tinapakan ang brake. Hindi pa nga ako nakakahinto ay tinungo na ng lalaki ang pinto ng kotse ko kaya mabilis ko iyong binuksan.

Walang sabi-sabi ay pinasok nito ang isang babaeng mukhang ka-batch niya lang din kaya inakala kong girlfriend niya ito.

Nang makapasok ang babae sa likuran ay ang pinto sa passenger’s seat naman ang binuksan niya at umupo roon.

‘‘She’s the girl.’’

Hindi na niya ako binigyan ng oras para makapagtanong.

‘‘What are you talking about, Mr. Chevalier?’’ tahasan kong tanong. ‘‘Anong ginagawa mo?’’

Para akong iyong kagigising lang at naalimpungatan sa bigla niyang ginawa. ‘‘Who is she?’’

‘‘The girl,’’ mabilis niyang sagot na mas lalo lang na nagpagulo a akin.

‘‘Who?’’

Mabilis niyang inilapit ang bibig sa tainga ko kaya kaagad akong napaiwas.

‘‘The victim.’’

The victim. . . how can I mis that?

Dahil sa kaguluhang nanaig sa sistema ko ay wala akong ibang nagawa kundi sundin ang sinabi ni Thorn. Tutal naman ay siya ang may dahilan kung bakit nagawang sumama sa amin ng babae ay mas mabuti na ring huwag na muna akong kumontra.

Ginusto ko rin naman kaninang makita at makausap ang biktima kaya lang ay hindi ko naman alam kanina kung paano iyon magagawa.

‘‘Wala ka na bang klase?’’ Naisip kong itanong iyon sakanya nang makapasok na kami sa parking lot ng isang sikat na mall.

Basta-basta na lang ako tinapunan ng tinging punong-puno ng akusasyon ng lalaki na hindi ko na rin ikinagulat.

‘‘Is that more than important than the situation?’’

Hindi ako nagsalita pero napakarami kong gustong sabihin.

Gusto ko itong sermunan ng ilang oras dahil sa sinabi niya mismo sa harpan ng isang teaher.

Kailan ba hindi naging importante ang pagpasok sa klase?

Bakit niya ba ito ginagawa?

Pinigilan ko muna ang utak sa pag-iisip.

We have the victim now at paniguradong magagawa na naming makapagreklamo.

Nang maihinto ko ang sasakyan ay bumagsak ang tingin ko sa suot. Hindi ko alam kung magagawa ko bang magpasalamat dahil naka-slacks ako ngayon kahit pa halatang-halata ang propesyon ko sa uniporme.

‘‘Mr. Chevalier, ano bang–’’

Hindi ko natapos ang pagrereklamo nang isinuot ni Thorn ang sumberong kani-kanina lang ay suot niya. Binagayan niya pa iyon nang ilipat nito sa mga mata ko ang sunglasses na nakasampay lang sa damit nito.

‘‘You’ll be on trouble once they saw you with some students here.’’

Gusto kong punahin ang matalim nitong pagsasalita. Ilang beses ko nang ipinaalala that he should talk to me politely pero mukhang mapupudpod muna ang dila ko bago makinig ang lalaking ito—or worse, baka nga hindi pa.

Kaagad na bumaba ang lalaki at inilalayan din ang babaeng kasama sa pagbaba mula sa likuran.

Hindi ko alam kung saan niya ba nakuha ang babae o kung ano ang napag-usapan ng dalawa pero hindi ko mapigilang mas titigan ang ginagawa nito. Hidi ko mapigilang itanog kung iyan ba talaga an career wrecker na sinasabi nila? That man can really do that?

Sinundan ko ang dalawa. Pansin na pansin ko ang hindi nila pagiging malapit at mukhang ito pa nga anunang beses na nagkita ito.

Ano kaya ang sinabi ni Thorn para sumama sakanya ang babae?

May kalakihan ang distansya ko sa mga ito habang pabalik-balik naman ang tingin ko sa relong pambisig. Alas kuwatro y media na ng hapon kaya may halos isang oras at kalahati pa ako bago makipagkita sa ina ng may-ari ng selpong ito.

Sa pagkakataon lang na iyon pumasok sa isip ko ang totoong nangyayari.

Bumagsak ang tingin ko sa babaeng kasama ni Thorn ngayon.

He told me that she’s the victim.

At dahil magkakasama na kami ngayon, ang ibig sabihin ba noon ay kakasuhan nito ang lalaking may gawa noon?

‘‘But then. . .’’ Wala sa sarili akong napabulong. ‘‘I am meeting his mother. Does that mean–’’

Magrereklamo ba talaga si Thorn? Totoo ba talaga ang sinasabi niyang magkikita silang dalawa sa presinto?

Aligaga ako nang makapasok sa isang restaurant. Wala akong ibang ginawa kundi ang sundan ang nangungunang si Thorn at hintaying malaman kung ano ba talaga ang ginagawa ng bata.

Nag-ayos ng upo si Thorn bago balingan ang babaeng nakaupo sa harapan nito. ‘‘Sara, you can talk to her. Siya iyong sinasabi ko sa’yo. Matutulungan ka niyang makapagreklamo tungkol kay Renzo–’’

‘‘Thorn. . .’’ pagpipigil ng babae sakanya dahilan para bumagsak ang balikat ng lalaking katabi ko kasabay nang bahagyang pagdilim ng mukha.

‘‘I won’t do it,’’ deretso pa nitong sambit. Kitang-kita sa mukha ng babae ang pinal ng desisyon. ‘‘I thought about it, Thorn, and you know I shouldn’t do it. I can’t do that to my boyfriend.’’

Awtomatikong nalaglag ang panga ko dahil sa narinig. Ayaw ko sanang mang-istorbo sa seryosong usapan ng mga ito kaya lang nagsimula nang magkagulo ang mga cell ko sa utak.

She can’t do what? That? To her boyfriend?