08
697 Words
หมดวันปฐมนิเทศ วันถัดมาเผชิญกับกิจกรรมรับน้องคณะ ซึ่งประธานและกรรมการนักศึกษาต้องคอยตรวจว่าแต่ละคณะยื่นขอจัดกิจกรรมถูกต้องตามกฎระเบียบและตามรายงานที่ยื่นเข้ามาหรือไม่ หากผิดเพี้ยนกับที่เขียนรายงานมาจำต้องยกเลิกกิจกรรมนั้นๆไป
ชิชาในชุดไพรเวท เสื้อเชิ้ตวินเทจญี่ปุ่นมือสอง กางเกงยีนส์เข้มขาดเข่า ผ้าใบขาวสะอาดตา ผมหยักศกยาวมัดดังโงะครึ่งหัว เดินถือเอกสารไปมาทักทายเพื่อนคณะต่างๆ จนมาหยุดที่ซุ้มโต๊ะหินอ่อนจุดประจำ เห็นแก๊งเพื่อนสาวนั่งกินขนมจุบจิบอยู่
"ชิชาๆๆ นั่งด่วนค่ะ!" มะลิเพื่อนสาวเรียก "เมื่อวานมันยังไง?! โจวน่ารีบมาเล่าให้พวกฉันฟังหมดแล้วนะ เขาคือคนนั้นที่พรากพรหมจรรย์แกจริงๆใช่ม่ะ?"
มะลิและลิลลี่ สุมหัวจ้องรอคำตอบ
"....อือ" เธอตอบอย่างขวยเขิน
"ว้ายยยยย ฉันเห็นรูปเขาจากเพจมหาลัยแล้วนะ แด๊ดดี้สุดๆ!" ลิลลี่เอ่ยพร้อมตบโต๊ะรัว
"ไม่เสียแรงที่วันนั้นฉันท้าแกเล่นเกมจริงๆ!" มะลิตบเข่าฉาดดูน่าภูมิใจ
"พวกแกชอบใจแต่ฉันหนักใจนี่สิ!" ชิชาเอ่ยลั่นไม่พอใจที่เพื่อนในกลุ่มต่างชอบ
"เอาหน่าๆ อย่างน้อยแกก็รู้จักหน้าที่การงานเขาแล้วนิ เป็นผู้ใหญ่ มีภูมิฐาน หน้าที่การงานดี หน้าตาหล่อเหลา ครบสุดๆ ไม่ใช่ไก่กาไม่รู้หัวนอนปลายเท้าซะหน่อย" ลิลลี่บอก
"เฮ้ออออ" ชิชาถอนหายใจลากยาว ลิลลี่ตบไหล่ปลอบใจ
ส่วนมะลิก็หยิบมือถือเสิชหาข้อมูลชายคนนั้นทางอินเตอร์เน็ต
"เจฟฟ์ กูลลิ่ง ที่ปรึกษาอธิการฯ จบการศึกษาป.ตรีและป.โท มหาวิทยาลัยชั้นนำในประเทศอังกฤษ ที่ปรึกษากรรมการบลาๆๆๆ ประธานโรงแรมรีสอร์ทหรูระดับ 5 ดาว แถมโสดอีก แค่นี้ก็เริ่ดแล้วอะแก"
"ฉันจะไปละ" ชิชาตัดบทเตรียมลุกเดินตรวจต่อ
"ฉันว่าเขาอาจสนใจแกอยู่นะยัยชิชา ไม่งั้นเมื่อวานไม่พูดแบบนั้นต่อหน้ายัยโจวน่าหรอก" ลิลลี่บอก
"สนใจบ้าบออะไรละ ทำให้อายมากกว่าอะสิ หึ!"
"เฮ้อออ หล่อชวนเพ้อไม่ไหวๆ" มะลิดูรูปในมือถือแล้วพึมพำ
"ฉันไปก่อน แล้วเจอกัน" ชิชาพูดลาเพื่อน ยังไม่ทันเดินพ้นซุ้มได้แอบได้ยินเสียงวี้ดว้ายมาจากไกล จนพาให้มองหาต้นเสียง
ชายรูปร่างสูงมีภูมิฐานสวมเชิ้ตขาวกางเกงสแลคดำ เดินเลาะเลี่ยงไม่ผ่านการจัดกิจกรรมรับน้องของคณะตรงหน้าแต่ก็ไม่พ้นสายตาหิวกระหายของนักศึกษาสาวที่นี่ เพราะเหมือนเขาจะดูที่เป็นจับจองของสาวเล็กสาวใหญ่ในรั้วมหาลัย ทันทีที่ชิชาวิเคราะห์ว่าต้นตอของเสียงเป็นใครก็รีบเอาเอกสารบังหน้าจ้ำหลบไปยังตึกคณะถัดไปทันที
"มันจะหนีทำไมวะนั่น?" มะลิเพื่อนสาวเห็นปฏิกิริยาของชิชาก็สงสัย
"แหม่ คนแปลกหน้าที่นอนด้วยกัน มาเจอกับในที่แบบนี้ไม่หนีสิแปลก" ลิลลี่ที่นั่งด้วยกันโต้ตอบมะลิ
"เป็นฉันไม่หนีหรอก ฉันจะกางอาณาเขตจองจ่ะ ฮ่าๆ"
"ฉันด้วยยย ฮ่าๆๆ"
"งั้นเราไม่แปลก ฮ่าๆๆๆ"
--
ประธานนักศึกษาเดินจ้ำขามาหลบยังตึกของคณะศิลปกรรมศาสตร์ที่จัดซุ้มอุโมงค์ริบบิ้นยาวโยงระยาง เดินมาถัดเป็นประติมากรรมปูนปั้นต่างๆวางอย่างไม่เป็นระเบียบ เพราะกำหนดการจัดกิจกรรมของคณะนี้คืออีก2วันคนจึงน้อยมากอีกทั้งตอนนี้ยังเป็นช่วงเช้า
ร่างบางก้าวเท้าเรื่อยๆอย่างระมัดระวัง ดีที่ด้านหลังของตึกนี้เป็นที่สวนต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น เงียบสงบ น้อยคนนักที่จะมาใช้ และยังมีแบคดรอปจิตรกรรมต่างๆวางอยู่มุมสวน เธอเดินชมภาพวาดเพลินจนลืมไปว่าตัวเองกำลังหนีสิ่งใดอยู่
จู่ๆมีมือใหญ่วางแตะบนหัวของหญิงสาวจนเธอสะดุ้งโหยงตกใจ
"ไง"
"ว้าย!"
- Writer
