LOST IN YOUR ARMS (JASMINE STORY)

CHAPTER 4

Nasa may harden siya at abala sa paggagawa ng project niya nang biglang may narinig siyang mga yabag na paparating, imbes na lingonin para mapagsino ay nagpatuloy siya sa pagiging abala, nagkunwaring hindi.pansin at lubos siyang ukupa ng gawain.

Napangiti nalang siya ng bahagyang maramdaman na may yumakap sa kanya mula sa likoran.

Hindi niya na kailangan alamin kung sino ito, sa samyo palang ng pabango, alam niyang si Kuya Lindon niya ito.

"May dalang pasalubong?" pasaring niya sa sa kapatid at nang hindi ito sumagot ay alam niyang wala itong dala.

"Wala kang dalang pasalubong, Kuya! At bakit?" pailing niyang sabi saka itinigil ang ginagawa

"Hmm.. Wala eh... " mabilis na tugon ni Lindon. "So sorry, Sunshine, nawala sa isip ko," pag-amin ng kapatid.

"Ano pa nga ba?! Lagi namang nawawala ka sa sarili mo!" banas na banat niya dito saka umastang parang galit ang boses.

Samantalang napabunting hininga lang ang kanyang kapatid.

"Bakit nga ba di parin ako nasasanay?" patanong na wika niya sa hangin. "Why do I always hope you will bring me one?"

Alam ni Lindon na pagtatampo ang kapatid sa himig palang ng boses nito. Kaya halos napatigil siya at agad na nakaramdam ng kalungkotan at pagkainis sa sarili.

Bakit nga ba nakalimotan niyang bilhan ito? Mas lalo niyang hinigpitan ang pagkayakap sa kapatid, saka marahan na hinalikan ito sa pisngi na para ba.siyang naglalambing.

" 'Wag kana magtampo... babawi si Kuya sa weekend. We'll go to Cebu before I go back to New York," malambing niyang wika saka pinakawalan ang kapatid sa kanyang yakap. Hinarap niya ito, at mabilis na piningot ang ilong bago umupo sa katabing upuan.

"Naku, Kuya baka drawing na naman iyan ha! Last time you said like that, you ended breaking your promise!" inis at matapat na saad ni Jasmine. She knows her Kuya very well kaya alam niya na inaalo lang siya nito.

"No, Sunshine, I've already book our flight," giit na sabi ng kapatid.

"Kailan ka babalik ng New York?" Agad niyang usisa sa kapatid.

"Sa Sunday," maikling sagot nito bago ngumiti sa kanya.

Halos nalungkot siya sa nadinig "Agad-agad? Really, Kuya? 'Kala ko you will stay here until next month. You promise last time na babawi ka!" pagsusumbat niyang wika, sa pag kakataong iyon ay biglang sumeryoso ang mukha ni Jasmine, pinakatitigan niya ang mukha ng kapatid ng matagal. akaramdam siya ng malubhang kalungkotan. Kaya hindi niya napigilan ang sarili na ibigkas ang katanongan matagal niya ng gustong itanong upang malaman din ang kasagotan, "Kaiilan ka kaya pipirme dito? Alam mo minsan naisip ko kung napipilitan ka lang ba na umuwi dito? At ako ba'y sadyang nasanay na namamuhay na mag-isa kasi nga may parte ng isip ko na nagsasabing kailangan kong masanay mamuhay ng wala ka kasi kahit anong gawin at sabihin ko wala naman mangyayari. Hindi ka pa rin mananatili sa tabi ko. Kaya nga siguro minsan sinisikap kong pilitin ang aking sarili na 'wag kang hanapin kasi masasaktan lang ako. Aasa lang ako sa wala. Subalit kahit anong pagsasanay ang aking gawin, nandoon pa.rin kagustohan ko na umasa na darating ang araw, magde-desisyon ka rin na manatili dito sa atin. I hate to say this, but I'm kinda tired being alone, Kuya. It's heartbreaking when your only brother is living apart from you. Nakakapagod din umasa!"

Napipilan si Lindon sa winika ng kapatid. Jasmine rarely says her feelings but when she does he always tend to be alarmed. Madalang din itong magreklamo at magalit.

Hindi niya naman masisi ito na magdamdam sa kanya kasi tama naman lahat ng sinabi nito. He rarely go home at mas madalas niyang nasisira ang kanyang mga pangako.

Well, hindi niya naman maaring sabihin ang dahilan ng hindi niya laging pag uwi ng Pilipinas. Ayaw niyang biglain at kaladkarin ang kapatid sa kanyang pasanin.

Kaya nga minsan, isang buwan sa loob ng isang taon, siya kung umuwi or minsan isang linggo lang sa loob ng kalahating taon.

Masuyo niyang ginagap ang kamay ng kapatid para pawiin ang pagdaramdam nito sa kanya. "Galit ka?" matamlay ngunit masuyo niyang tanong dito habang pinakatitigan niya ito ng matiim. Subalit halos mapunit ang kanyang dibdib nang hindi ito umimik. Walang ka-emosiyon ang mukha nito at kahit anong pagtitig ang gawin niya ay blanko lang na nakatingin ito sa kanya.

"Tell me, you can tell me I won't be mad," pagtutulak niya dito sa hinaplos ang pisngi ni.Jasmine. "Please, Sunshine, If you're angry or disappointed,.do tell me!" muli niyang pakiusap sa kapatid.

UMiling lang ito nang marahan saka nagpakawala ng malalim na hininga.

"May mababago ba, Kuya? Two years after nang mawala si Mama at Papa. Hindi ko maramdaman ang pag-iisa dahil lagi kang nasa tabi ko. Pero nitong nakaraang taon, nakaramdam ako ng subrang kalungkotan at pananabik... kasi nga madalang kang umuwi. Kahit sa pagtawag, madalang ka din kung tumawag. Yes, I already accepted na kailangan natin malayo sa isat-isa para sa future natin at sa ikakabuti ng negosyo na iniwanan nila Mama at Papa. Pero siguro naman hindi kalabisan, ang humiling na manatili ka sa tabi ko kahit ilang buwan lang. Kasi ang hirap mamuhay na mag-isa, Kuya."

Bagsak balikat na tumingin si Lindon sa kanya, may lungkot ang mga mata nito.

"I'm so sorry, alam ko na maraming pagkukulang ako bilang kapatid. Forive me, my sweet sunshine. Patawarin mo si Kuya ha? I don't mean to always broked your heart or my promises but you see, Kuya wants a bright future for you. Kaya Ako nagpapakapagod para sa 'yo. At isa pa'y ayokong pabayaan ang mga pinaghirapang kumpanya na ipinundar nila Papa. I have to be a very busy man. Sorry, if naging madalang ang pag uwi ko, pero maniwala ka hindi iyon dahil sa nakalimotan ko na may kapatid ako kundi kailangan kong gawin 'yon para maging maayos ang buhay mo. Promise, ipapasyal kita sa Cebu bago ako bumalik ng New York"

"Aalis ka kaagad?" may pagtatakang tanong niya. "Kasasabi ko lang..

Kuya, maaari bang manatili ka muna dito sa atin?"

"Kailangan ni Kuya bumalik agad.Madami akong trabaho na iniwanan doon," mabilis na pagdadahilan ni Lindon.

Napabuntomg hininga si Jasmine, at napailing.

"Iiwan mo na naman ako. Kahit pala makiusap ako sa 'yo, wala din pala.Iiwan at iiwan mo din ako," may pagdamdam niyang wika, at naluluhang tiinitigan ng taimtim ang kapatid.

"Sunshine, please 'wag kang ganyan. I need to go back there!" Halos manikip ang dibdib ni Lindon. Alam niyang bahagyang nagtatampo ang kanyang kapatid subalit hindi siya pwedeng magpadala sa kanyang emosiyon. Ma's maigi nang magalit ito dahil mas masasaktan at mahihirapan lang si Jasmine 'pag nasaksihan nito ang kanyang tunay na kalagayan. Takot siyang maaring maapektohan ang pag-aaral nito 'pag nalaman nito ang buong katotohanan, isang bagay na ayaw niya mangyari.

Halos nakatitig lang si Jasmine sa kapatid. Subalit nawala ang kanyang pagdadamdam nang mapasin niya na biglang naging malungkot ang boses nito. Hhndi niya naman sinasadya na pasamain ang loob nito, pero sa isip niya kailangan nitong malaman na mas kailangan niya ito sa kanyang tabi kahit sa ano pa mang bagay.

She needs him badly. She needs his attention; his love, his company and not the things he could give her. Hindi naman siya ma-materyal na tao.

"Kuya, I want to understand you, really understand you. Pero gaya ng sabi ko, kailangan kita sa tabi ko. Kailangan kitang manatili sa tabi ko araw-araw. Alam kong ginagawa mo ang lahat para mabigyan mo ako ng mas magandang kinabuksan pero sana maisip mo din kung iyon ba talaga ang kailangan ko? Yes, I'm used to live without you, kasi nga I have no choice. I was forced to accept the truth na kailangan ko mamuhay mag isa! Kasi nga, you're busy with our business abroad and here. Na kahit gusto kong magtampo because you seldom go home, but I tried to understand you. Pero Kuya naman, hindi ka pa nga nagtatagal ng isang linggo, babalik kana agad doon! Sana naman maisip mo hindi ko kailangan ang karangyaan, ang magkaroon ng maraming pera... ang kailangan ko lang ay ang nag iisa kong kapatid, kapatid na aalagaan ako at aalagaan ko din. Can't you see it, Kuya? We've only have each other, iyon nalang meron tayo... kaya sana naman ay mamalagi ng mas matagal pa sa Pilipinas. Stop making ms lonely!"

Nakagat ni Lindon ang kanyang labi. Malumbay na tinignan ang kapatid. Saka hinawi ng kanyang kamay ang ilang hibla ng buhok nito, at inilagay sa gilid ng tenga nito.

"Bata kapa talaga," matapat niyang puna, at ngumiti ng mapakla. "Listen to me, hindi ako maaring magtagal dito. Aalis ako... hindi dahil ayaw kitang alagaan or makasama kundi iyon ang nararapat na gawin. Sa buhay natin, may mga bagay na kailangan natin isakripisyo para sa ikakabuti ng karamihan. Kailagan nating maging matapang haraping mag-isa ang ating pasanin... na kahit napakahirap ay kailangan nating panindigan, dahil iyong ang nararapat at tamang gawin," panimula niyang paliwanag habang hawak hawak ang kamay ng kapatid, may lumbay sa kanyang boses. " Sa akin ipinagkatiwala nila Mama at Papa ang ating kabuhayan, pati nadin ang kinabukasan mo, natin. Mabigat man na resposibilidad iyon pero kailangan kong gampanan dahil mahal kita at iyon ang nararapat kong gawin bilang Kuya mo at guardian. Gusto kitang pilitin na unawain mo ako, pero alam kong masyado ka pang bata para maunawaan ako ng lubosan. Isa pa ayaw kitang diktahan dahil alam kong darating ang araw na mauunawaan mo rin ang lahat, at makita mo na ang lahat ng ginagawa ko ay para sa ikakabuti natin at ng mga taong nakadepende sa atin. Tandaan mo ito lagi, mahal na mahal ka ni Kuya, iyon ang bagay na sinusigurado ko sayo, na hindi magbabago, na kahit manatili man ako dito ng matagal or saglit lang, hindi ibig sabihin na hindi ka mahalaga sa aking buhay. Someday, you will realize that there's a thin line between wants and needs. At may mga bagay na dapat gampanan at panindigan kahit mahirap. We're family at iyon ang bagay na hindi mababago. Ang pagmamahal na nasa ating puso ay siyang magbubuklod sa atin... malayo man tayo sa isat-isa," wika niya habang matiim.na nakatingin.sa kapatid. "Unawain mo sana, na sadyang may mga bagay at responsibilidad lang na dapat kong gampanan. Kapag manatili ako dito madaming tao at buhay ang madadamay."

"Kuya..."

"Nahihirapan din ako! But I have to be deny my needs and wants. Kailangan kong gampanan ang nakaatang na tungkolin sa akin. Hindi ko naman pwedeng ipagkatiwala na lang sa iba ng basta-basta ang kabuhayan na iniwan nila Mama at Papa!" wika pa Lindon, at ngumiti ito ng matipid. "Kaya kailangan mong maging matapang, maging matatag at maging handa sa lahat ng bagay. Sapagkat hindi ako laging nandiriyan para sa 'yo. Matuto kang dumepende sa iyong sarili sapagkat walang ibang makakatulong sa 'yo sa hinaharap kundi ang sarili mo lamang. Ang pagiging magkapatid natin ay hindi naman nagigiba ng distansiya. Iisa lang ang dugong nananalatay sa ating mga katawan. Ang mahalaga kung ano ang nasa puso natin, iyon ang lagi mong tandaan."

Napakurap si Jasmine sa narinig, pilit na inuunawa ng kanyang isip ang mga dahilan ng kanyang kapatid. Subalit bakit parang may parte ng puso niya na nabiyak...marahil nga hindi matanggap ng kanyang puso na iba priority ng kanyang Kuya. Sa palagay niya tuloy wala ng pag-asa upang mabago niya pa ang desisyon nito.

After all this years, nangungulila pa rin siya kapatid. Kahit batid niya na kailangan nitong pamahalaan ang kanilang negosyo. May mga pagkakataon na halos madurog ang kanyang murang puso sa kalungkutan at pananabik.

Bakit nga ba magkataliwas ang nais ng kanilang puso't isipan? Minsan gusto niya itanong sa kapatid kung hindi ba ito nangungulila sa kanya?

"Teka kumain kana ba? Anong oras na halika kumain na tayo." yaya ni Lindon, may pag-alala sa boses nito lalo na nang mapansin kung anong oras na.

"No, I'm not hungry, Kuya," mabilis at walang emosiyong tugon ni Jasmine.na ikinagitla ni Lindon. Totoo naman talaga na hindi pa nagugutom ang dalaga. At kahit na nagugutom pa ito ay wala rin ito sa mood na makasabay siya.

"Salohan mo na si Kuya..."

"Mauna na kayong kumain. Kakameryenda ko lang ng dumating kayo," pagdadahilan nalang ni Jasmine para mapaniwala ang kapatid

"Are you sure?" naninigurado tanong ni Lindon, bakas ang pagdududa sa mga mata.

"Yes, Kuya."

"Baka naman nagtatampo ka sa akin kaya ayaw mo akong maksabay sa pagkain," matamlay ang mga titig ni Lindon sa kapatid at sa puso niya dama niya na nagdaramdam ito sa kanya.

"No, Kuya, kailan ba ako nagtampo sa.'yo?"

"I love you, Sunshine," sabi ni Lindon. "Mahal na mahal ka ni Kuya kaya please 'wag ka na magalit!"

Napangiti si Jasmine saka mabilis na niyakap siya. "I love you too much, Kuya, I can't be mad with me"

Niyakap niya pabalik ito saka hinalikan ang nuo ng dalaga. "I love you more, my sweet sunshine," naluluha niyang wika. "I only want what's best for you. Sige na, kakain muna si Kuya ha. Kumain ka 'pag nagugutom kana"

Isang tango ang itinungon ni Jasmine sa kapatid. Mabigat man ang loob ni Lindon ay iniwan niya ang dalaga sa harden. He knows his sister too well, at may kutob siya na nagdamdam ito dahil sa pagtanggi niya na manatili sa Pilipinas.

Pinagpatuloy ni Jasmine ang paggawa ng kanyang project sa TLE, para mawala sa kanyang isipan ang pagtatampo.

She was so engrossed na hindi niya napansin ang mga yapak na paparating, nagitla nalang siya nang may naglapag ng pagkain sa kanyang harapan.

She looked up and saw Martin smiling down at her, mabilis din nitong itinabi ng kanyang mga libro at gamit.

"Masama ang magpalipas ng gutom," nakangiti nitong wika sa kanya. "Now eat and don't make Lindon worry more!" utos nito sa kanya.

Halos magregudon ang pagpintig ng kanyang puso. Natameme siya at halos nakatingin lang sa mala-adonis na mukha ni Martin. Gusto niyang tanggihan ang alok ng binata pero bakit parang nagpalunok siya ng mapagmasdan ang pagkain na nakahain sa harap niya?

The food really looks delicious and inviting.

"And don't you dare turn me down because you're not hungry, I won't buy that alibi!" wika uli ng binata na ikimamula ng kanyang pisngi lalo na nang mapansin ang malagkit nitong titig sa kanya.

"Hindi naman, ahm... nagulat lang ako, nakakahiya naman ipinagluto mo pa ako" mapangahas niyang wika.

"Paano mo nalaman?" gulat na tanong ng binata, may paghanga sa boses nito.

"My brother is not good at cooking department, saka hindi nagluluto si Nay Sabel ng baka ayaw niya ng amoy!" nakangiting paliwanag niya, na tinanggap naman ng binata.

"That's bad. I like beef and chicken," wika nito sa ngumiti ng matamis sa kanya habang siya naman ay namunulang nakatitig sa gwapong mukha ng binata "You should smile more frequent... you see you look more lovelier when you smile."

Biglang bumilis uli ang pagpintig ng kanyang puso sa sinabi nito pero hindi niya pinahalata.

"Gusto mo salohan kita sa pagkain?" masiglang tanong sa kanya ng binata.

"Oo naman, ang dami nitong dinala mo!" wika niya saka ngumiti ng tipid

"Sabi kasi ni Lindon matakaw ka daw kumain kaya dinamihan ko."

Napailing na lang si Jasmine at tipid na ngumiti. Kahit kailan talaga si Kuya Lindon niya pahamak!

Kumain na kaya iyon?, tanong ng isip niya .

"He hasn't eat yet!" bigla wika ni.Martin na para bang nabasa nito ang kanyang isip.

Napabuntong hininga siya, at biglang nag alala. Alam niyang marahil nahalata ng kanyang kapatid na siyang nagdamdam.

"It's partly my fault," pag aamin niya. "I ask him to stay and be with me."

"Hey, don't feel bad," pag aalo ni Martin sa kanya na ikinagitla niya lalo pa nang hinawakan nito ang kanyang kamay. "You're just being true to yourself. There's nothing wrong, if you ask him to stay. He loves and adore you so much. I know he will surely and eventually understand you!"

"Are you trying to make me feel okey?"

"Yes. I know it's hard and kinda lonely to live alone but Lindon has his reason for not going home frequently. He's trying so hard to be a brother and parent to you while a boss to your dad's employee!" seryoso nitong sabi sa kanya saka ngumiti. "He misses you also but he needs to take care of your businesses."

"Are you siding him." it was a more statement than a question

"No! I'm only telling you.. so be good to your brother and don't be too hard on him. He's always behaving like he's okey but he's not. You need to see the other end to justify your feelings, Jassy!"

Jasmine looked at the man in front of her. His misty eyes were intensely looking at her. They were begging. She let out a very deep sigh and smiled at him sweetly.

Maybe he's right. She needs to see the other end ...

Her brother might need a sister after all.