LOST IN YOUR ARMS (JASMINE STORY)

chapter 2

JASMINE P.O.V.

I hugged my brother as soon as I enter our house. Feeling ko, sobrang na-miss ko siya talaga.

"Welcome home Kuya," I said and hugged him tightly then kissed his cheeks "I miss you!"

"Miss you too, Little Sunshine," he said and kiss me at my forehead. "Go and get dress. Hintayin kita sa may garden. Doon na tayo kakain."

"May Chicken wings?" I excitedly asked him.

"Oo, meron, all your favorite foods." He was grinning from ear to ear. "Sige na, bilisan mo. I'm famish!"

Napatakbo ako papuntang ng room ko. Mabilis kong ipinatong ang aking bag sa may paanan ng aking kama. Apurahan na binuksan ang closet ko saka mabilis na naglabas ng pambahay na damit.

Nagmamadali akong pumasok ng banyo para mag-half bath.

Agaran akong nagbihis pagkatapos kong linisin ang aking katawan.

Bumaba ako ng sala at naabotan ko doon si Nanay Debra, ang nag iisa naming katulong at katiwala. Abala siya sa pagwawawalis sa sala.

Magatal nang naninilbihan si Nay Debra sa amin. Kasambahay na siya dati pa ng mga lolo at lola ko, bago pa man isinilang ang aking mga magulang. Parang kapamilya at Lola narin namin siya ni Kuya Lindon kung ituring. Napakabait niya at subrang maalahanin sa amin.

"Nay, kumain na ba kayo?" tanong ko sa kanya.

"Tapos na, Anak." Nakangiti niyang tugon saka itinigil ang pagwawalis. "Ikaw, alam kong hindi ka pa kumain. Kaya pumunta kana sa hardin para makakain kana. Nakahain na doon ang pagkain. Sige ka baka naiinip na si Abraham."

"Hayaan mo siyang maghintay, Nay," wika ko at ngumiti. Saka pabirong pinuna siya sa kanyang ginagawa. "Nay, 'di ba po masama magwalis ‘pag gabi? Malas daw 'yon."

Agad akong tiningnan ni Nay Debra na para bang may nagbago sa akin. Umiling siya at ngumiti nang tipid.

"Naku, nagpapaniwala ka diyan! Eh nasa henerasyon ka na kung saan lahat ng bagay pwede maging instant. At ang lahat ng gusto ay sinusunod kahit walang pasintabing saktan ang damdamin ng kapwa!" Palatak niyang wika. "Ito ang isaisip mo lagi. Hindi masamang ang magwalis sa gabi lalo na't pag may mga kalat at dumi ang kabahayan. Ang masama ay ang matulog na iniwanan ang mga kalat at dumi na nakatambad lang. Masama pa iyon sa kalusugan. Subalit ang pinakamasa sa lahat... ay ang gawan ng masama sa kapwa. Ito'y katulad ng lason na magpapahina sa katawan at magbibigay ng kamalasan sa buhay."

Napakunot ako ng kilay. Bakit ko ba sinabi iyon? saway ko sa sarili ko. Ayun tuloy, naglintana na si Nay Debra.

"Oo nga pala, Nay, bisaya nga pala kayo," bungisngis kong wika na para bang hindi ko narinig at senrryoso ang kanyang sinabi.

"At ano ang masama kong bisaya ako, ha!" depensibo niyang tugon.

"Wala naman, Nay. Ang ibig ko lang sabihin... hindi pala kayo mapamahiin," paliwanag ko sa kanya saka ngumiti.

"Dahil bisaya ako hindi ako mapamahiin? Sinong nagsabi n'yan? May pamahiin din ako, iyon ang huwag manakit ng kapwa tao. Minang, tandaan mo, lahat ng tao sadyang mapamahiin at may kostumbre na nakaugnay sa kanyang sarili. Wala iyon sa lugar o sa lahi o kung sa bansa na kinabibilangan mo. Nasa tao iyon at nasa pagpapalaki ng iyong mga magulang. Kung paano ka paniniwala at pananampalataya, iyon ang tatak at basehan ng iyong pagkatao."

Alam kong nangangatwiran lang si Nay Debra.

"Nay, naman! ‘Wag n'yo nga ho akong tawagin na Minang!" Nakanguso kong reklamo nang marinig na tinawag niya akong Minang. "Ang ganda ng pangalan ko, Jasmine Nephritery tapos Minang lang ang itatawag niyo po sa akin. Hindi po yata makatwiran iyon lalo na halos pinagpaguran na isipin nila Papa at Mama kung ano ang ipapangalan sa akin."

Naweywang si Nay Debra. "At bakit ayaw mo? Baka nakakalimutan mo, Minang naman talaga ang palayaw mo simula pa nang isinilang ka. Ikaw lang itong ayaw at si Kuya mo! Sisihin mo ang lola Mina mo, dahil pinalayawan ka niyang Minang. Doon ka sa puntod niya dumaing at magsakdal ng iyong reklamo!"

"Eh, ang pangit ng Minang pakinggan! Hindi bagay sa kagandahan ko!" Ngumuso ako kaya napangiti si Nay Debra sa aking inasta.

"Minang, mabuti na iyong pangit ang pangalan pero mala-diyosa ang alindog at kalooban. Kesa naman maganda nga ang pangalan mala demonyo naman ang ugali at kaanyuan. Ang mabuti pa, tumungo ka na sa hardin nang makakain na kayong magkapatid. Baka gutom na din ang bisita ni Kuya mo."

"Bisita? May bisita si Kuya?" Wala sa sarili kong sabi.

Sino naman iyon? It's the first time na may dinalang kaibigan si Kuya mula ng mamatay si Mama at Papa.

"Oo, meron kakasabi ko lang, ‘di ba? Nabibingi ka na ‘ata!"

Ang taray talaga ni Nay Debra!

"Lalaki or babae?" usisa ko pa.

"Lalaki, naku baka ‘pag babae, magmaktol ka!" tudyo ni Nay Debra saka ako tiningnan nang pagkapilya. "Minang, baka pagnakita mo ang kaibigan ni Lindon, baka ma love at first sight ka! Napakagwapong lalaki. Makisig at mukhang may sinabi sa lipunan."

"Gwapo lang, ma-love at first sight kaagad. Nay, para namang ‘di mo ako kilala. I'm not that shallow!"

"Anong ‘di kita kilala! Kilalang-kilala kita. Ikaw ang babaeng malupit magpahulog ng lalaki at bibitiwan sa ere."

Napipilan ako sa narinig. At para hindi na humaba ang aming diskusyon, nagpasiya nang pumunta sa hardin. Kabisado ko na rin si Nay Debra, sa tunog ng pananalita niya mukhang hahaba pa ang aming usapan ‘pag nag-usisa pa ako.

"Sige ho, Nay. Baka saan pa mapunta ang usapan natin. Pupuntahan ko na si Kuya sa hardin."

Agad kong tinungo ang hardin, ngunit narinig ko pa ang sinabi niya

"Wag mong paglaruan ang puso ibang tao, Minang! ‘Pag tadhana na ang gumanti para sa kanila, baka magsisi ka at maging tuliro."

Mabilis kong tinahak ang daan papuntang hardin, ang paboritong lugar namin ni Kuya Lindon.

Nang marating ko na ang b****a ng hardin, nasilayan ko si Kuya at ang kaibigan nito. They were talking seriously.

Kuya Lindon is a handsome guy but the man he's talking to is more handsome. At nang ngumiti ito para bigla akong nabighani. Hindi ko tuloy namalayan na tinitigan ko na pala ito nang matagal na para ba akong naengkanto. Hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan.

I was so mesmerized by his handsomeness and his boyish smile. Tama nga si Nay Debra, napakagwapo ito.

I look at him more closely. Hindi ako makapaniwala na parang akong baliw na nakatulalang nakatitig sa kanya.

Ako? sa dami ng nagwagwapuhang lalaki aking nakilala at nakasamuha, kahit isa man ay walang tumatak sa aking isipan. Kahit isa man ay walang nagpalukaw sa aking puso tulad nang ganito.

Kahit nga ang mga ex ko, wala isa mang bumighani sa aking mga mata. Ito marahil ang dahilan kaya madali ko silang iwan sa ere. Subalit ngayon lang, ang unang pagkakataon na parang nahalina akong tumingin sa mukha ng isang lalaki.

And just like a bandit who was caught in the act, my heart practically drops out of its rib cage when he gazes at my path. My face went crimson as our eyes meet and locked.

For a minute, I can't breathe, and my mind went blank.

He beamed at me as he waved his hand in my direction. I struggled to smile back. He's an associate of Kuya, I shouldn't react like I am having a crush on him.

I forced myself to step regularly towards them even though my knees are wobbling and my heart strikes erratically.

At bakit nga ba kinakabahan ako nang ‘di ko mawari?

I quickly hugged my brother's shoulder trying to make myself relax, then mumbled, “Why are you bringing in company without telling me?!”

Tumawa lang si Kuya ng mahina saka tinapik-tapik ang aking braso. "Sorry, biglaan lang. Umupo ka na nang makakain na tayo. Saka 'wag kang mahiya. Martin is a close friend of mine, my Little Sunshine."

Marahan akong umupo sa tabi ni Kuya Lindon. Agad naman niya akong ipinakilala sa kanyang kaibigan, na titig na titig sa akin. Nakaramdam tuloy ako ng pagkaasiwa. Hindi pa naman ako sanay na tinitigan ng matagal. Mabuti nalang at kinuha ni Kuya ang atensiyon niya.

"Martin, I want you to meet my only sister, Jasmine. You'll be surprised how good she can cook." May pagmamalaking wika ni Kuya saka humarap sa gawi ko ng bahagya . “I love this girl so dearly. Oh, I know I have told you before, in several instances, but let me tell you again. Jasmine is my little sunshine when I was at my darkest hours. She's my savior and my hero. She's the reason why I am happy today, but the same reason why I don't want to meet my future yet. Not until I am sure she is well taking of.” Nagulat ako sa pahayag ni Kuya. "Meet my buddy, Mr. Martin Grey Araneta. Matagal ka niyang gustong makilala. Nais niya ding makita at mapasyal ang ating vacation house sa may Bolinao."

Martin offer me a handshake which I accept. And the moment he holds my hand, my body shivers.

“You are prettier than what your brother mentioned me” he said as he smiled at me then let go my hand, I become speechless, there was something in his voice and the way he looks at me that make me shrink with shyness but after a minute I overcome it

“Oh, you look handsome yourself. I hope Abraham didn't tell you how clumsy and embarrassing I am at my preschool years,” I said.

“Nothing much, he just praises you now and then,” wika nito.

Hindi ko napigilan ang sarili na tingnan si Kuya Lindon at ang loko ay nakangiti lang.

"Hope you know how to speak our language." Wala sa sarili na wika ko.

"Oo naman, marunong siyang mag-Tagalog. He has the best teacher kaya kumain na tayo," maangas na wika ni kuya, saka nilagyan ang plato ko ng food.

Dinner went well, and I smile as I realized that I am enjoying their company. We talked about a variety of topic, and in no time, we already finished our foods.

And as I looked at Martin, my heart beat in an uneven rhythm. And don't know if it must be my imagination but it looks like he is also like me.

Well, I like him … And I wish I could spend more moment with him …so I could know him more...