Possessive Lover #1: Akraim Braugh (Tagalog)

Chapter Two

Nefel

Parang agad akong ginapangan ng kaba nang makita ang nagbibisikletang si Akraim. Kahit na napa-casual ng bihis ng lalaking ito ay hindi maipagkakaila ang kanyang modelong appeal sa masa.

Dumaan siya sa dalawang babae. Pareho ang mga itong napatingin sa kanilang likod para makumpirma ang nakita. Both of them start to giggle when they've found out a handsome individual is what passed by them....

Wait. What did I just say? Handsome?

Nanatiling nakaupo ay binuksan ko aking bag. Kinuha ko mula rito ang isang maliit na salamin. Tiningnan ko ang repleksyon ko gamit ito... And it seems na tama nga ang hinala ko.

Mula sa pagkakaupo ay agad akong tumayo. Paparating na si Akraim. At kung matutunghayan niya ang mukha kong pulang-pula, malamang tatawanan niya ako at tutuksuhin.

Bilang isang babaeng hindi komportable sa presensya ng lalaking iyon, ang matapos nang maaga ang itong interview ay mas mabuti. Pinakamabuti.

Nang makatayo ay mabilis kong inihakbang ang mga paa ko para sana tunguhin ang banyo. Doon ko binabalak na pakalmahin ang sarili.

Bakit ba kasi bigla akong namula nang naisip kong gwapo si Akraim?

Although gwapo siya, ibahin n'yo ako. Wala akong gusto sa kanya.

As in, wala talaga!

Danica and Akraim know each other. Kung makakapasok na sa restaurant si Akraim at hindi niya pa nakikita si Danica, the guy would wait.

Bakit ba kasi pumasok sa isipan ng bestfriend ko ang ganitong ideya? Na pagpalitin ang mga trabaho namin?

Maghintay ka, Danica. Kapag nagkita tayong muli ay lagot ka talaga sa akin...

Nakatayo na ako at ngayon ay sinusubukan nang tunguhin ang banyo. Ngunit tila malas ko lang talaga ngayong araw.

Sa ikalawang hakbang na ginawa ko ay may waiter na biglang humarap sa akin. May tumawag kasi sa kanya sa likod ko. Because the waiter has a tray full of used eating apparatus, ang sunod na mangyayari ay ang maaaring pagkabunggo ko sa tray.

I tried to evade the upcoming event. But just as it would go successful, another unluckiness has sprouted. Dahilan sa nagulat ang waiter sa presensya ko sa kanyang likod, ang tray na hawak niya ay tumagilid. Sapagkat may laman ito na mga pinaggamitang pangkain, ang nangyari sunod nagpakaba sa akin.

Sa harap ko lang naman kasi malalaglag ang mga gamit na pangkain.

Dahilan sa kasalukuyan kong posisyon, ang pag-ilag sa mga iyon ay magiging mahirap. Mabagal kasi ang reflexes ko. Kaya ipinikit ko na lang mga mata ko. I anticipated na sa aking mukha mapupunta lahat ng mga malalaglag. Mga porselanang plato, platito, bowl, at mga metal na kutsara, tinidor, at bread knife.

Ngunit sa kalagitnaan ng aking pagkakapikit ay may naramdaman akong humawak sa bewang ko. Isa itong malaki at may kabigatan na bagay. Sunod kong naramdaman ang mainit na hininga ng tumatama sa aking mukha. Sa likod ng mabilis na pag-inhale at pag-exhale ng tao ay may naamoy akong parang mint.

Pinadaan ko muna ang ilang sandali bago muling imulat ang mga mata.

Siya kaya ang dumating para iligtas ako sa pagkadisgrasya?

"Boy, you're dead," buong tikas na sabi ni Akraim sa lalaking waiter na may hawak na tray.

Hawak ni Akraim ng kanan niyang kamay ang aking likod. Sa kabilang banda, ang tray naman ay hawak ng kaliwa niyang kamay. Pinipigilan nito ang pagkabagsak ng mga pinaggamitang pangkain sa akin.

"Sir, Miss, sorry po," agad na paghingi ng pasensya ng lalaki. Sabay niyon ay ang paghawak niya sa tray ng kanyang parehong mga kamay at pagyuko.

Basically, the waiter has no fault. It is me that caught us in an unexpected situation.

"Okay, apology accepted. Sige, ipagpatuloy mo na ang trabaho mo." Pagkatapos na sabihin iyon ay ngumiti si Akraim.

"Sige po," tugon ng lalaki at mabilis nang lumisan papuntang kusina. Napahugot na lang ako ng malalim na hininga bilang kagalakan.

Salamat at hindi ako napano!

"And you, Girl, you will be dead again because of your recklessness," grinning, Akraim said.

Again... Although it's almost two decades nang isinagip niya ako bago magulungan ng truck, ang salitang iyon ay ang nagpasiguro sa akin na naalala niya pa rin ako. Pati na ang nangyari nang araw na iyon...

Malapit nang gumabi nang mga panahong iyon. Galing kami ni Danica sa paaralan at pauwi na. Napagdesisyunan naming dalawa na hindi na gumamit ng school bus. Ang plano ay maglakad na lang pauwi sa kani-kaniyang bahay.

Masaya kaming nagkukuwentuhan ng bestfriend/classmate ko ng mga bagay-bagay. Nagpatuloy ang ganoon habang naglalakad kami. Until we heard a sound of meow.

By basing the tone, we know that the cat is crying and in need of help. Agad kaming naawa ni Danica sa pusa. Kaya naman, hinanap namin kung saan nanggagaling ang pag-meow. Nakita namin ang isang pusa na basa. Nanginginig ito sa gitna ng kalsada.

Agad kong pinuntahan iyon para kunin...

"Nefel!" malakas na sigaw ni Danica.

Nalapitan ko na ang pusa at nahawakan. Ngunit naestatwa ako nang makitang may paparating na wheeler truck. Napapikit ako sa ilaw ng headlights nito. Sunod sa nakakabinging busina ng sasakyan ay ang paglitaw ng katanungang ito: mamamatay na ba ako?

"Miss, okay ka lang ba?" mahapo-hapong tanong ng isang tinig sa akin. Nagtataka ako sa bilis ng pangyayari. Ngayon kasi ay may humahawak na sa akin. Minulat ko ang mga mata ko para malaman kung sino ang nagsalita.

Isang lalaki na sa tantiya ko ay pareho lang kami ng edad ang tumambad sa paningin ko. Mahigpit akong hinahawakan nito. Ewan ko kung pawis ba iyon o luha ang tumutulo sa kanyang parehong mga mata…

Balik sa restaurant. "Salamat sa pagsagip sa akin," mahina ngunit may bahid ng pagkagalak na sabi ko sa kanya.

"Walang anuman, Nefel. Bakit ka nandirito?"

"Ah, e, may iinterbyuhin ako."

"Ikaw rin?" tanong niya na nakaarko ang kanang kilay. "May mag-i-interview rin kasi sa akin."

Seriously? Hindi niya ba na-realise na ako ang kakapanayam sa kanya?

Mula sa pagkakahawak niya ay kumawala ako. I heaved a deep sigh before speaking.

"Hi, Akraim Braugh. Good morning, I'm Nefel Porcela. Because of a certain matter, Miss Danica Fieldberg could not make it today. She asked me to fill her stead. That's why I will be the one interviewing you."

"Ah okay," walang bahid ng gulat niyang tugon. Malamang alam na rin niyang ako ang mag-i-interview sa kanya. Hindi nga lang siya agad lumundag sa konklusyon.

"Okay let's get started." Inanyayahan ko siyang umupo sa upuang kaharap ko. At this time ay wala pang gaanong tao sa restaurant. Among the score of tables, tatlo pa lang ang na-o-occupy. Sana hindi maging maingay ang interview na ito.

Inilabas ko ang recorder at pinaandar iyon. Sunod kong binuksan ang folder na naglalaman ng mga tanong ko sa kanya. Kahit na kabisado ko na ang introduction tuwing mag-i-interview-- para maiwasan siyang tingnan sa mga nanunuot niyang tsokolateng mata-- binasa ko na lang ang nakasulat sa guide ko.

"The following are the questions that the interviewee is asked to answer. Since this is for the entertaining purposes only, you are not expected to answer 100 percent genuine. The interviewer is allowed to make changes to your answer in some cases he/she sees fit. Example grammar, and prejudice."

Mula sa papel ay pansamantala kong tiningnan si Akraim. Mukhang wala lang sa kanya ang sinabi ko. Well, nevermind, what I have read is just for proper decorum. And formality, also. He crossed his arms when he noticed that I was looking at him. Muli kong inilipat sa papel ang tingin ko.

"Number 1: Do you have a girlfriend?"

Nanlaki ang mga mata ko nang ma-realize ang binasa ko.

°°°°°°

Akraim

"Number 1: Do you have a girlfriend?" Agad akong natigilan sa narinig.

Ano ang tanong niya? Kung may girlfriend na ako?

Kahit na inaasahan ko may ganitong tanong sa interview na ito, tila napakaaga pa para isambitla ito.

Sa pinakauna pa talaga?

Patuloy na nakahalukipkip, tiningnan ko ang mukha ni Nefel. There is no doubt. Hindi niya ni-review ang papel na hawak niya. Bakas kasi sa kanyang mukha ang pagkabigla sa binasa. By just looking at her, alam kong nag-ka-cramming na ang pag-iisip niya.

Maingat akong bumuntong hininga bago sinimulan ang pagtawa. This is done to lighten the mode. "Haha, lokang miss Danica iyon. Agad-agad ganiyan na ang tanong niya? Haha!"

Nang mapansin kong naibsan na ang pagkataranta ni Nefel ay dito ko pa lang ipinagpatuloy ang pagsalita. "But truth be told, wala pa akong girlfriend. My plan is..."

But Nefel immediately intersected, "Let's just pause there. The interview still have many to ask. It might be the next you will say will be the answer to any of my upcoming questions. Ang pangit naman kapag magpaulit-ulit tayo."

"Okay," tango-tango kong sagot. She has a point.

"Number 2: Why you don't have a girlfriend?" Napaanggat ang kilay ko sa narinig. Tiningnan ko si Nefel sa mga mata at nakita ang pagkagulat sa nabasa.

Alam na ng ikalawang tanong na wala akong girlfriend?

"Miss Nefel, iyan ba talaga ang nakasulat sa papel? O may 'if yes' or 'if no' pang nangunguna? Kasi ang dating ng tanong ay parang anticipated na nito ang magiging sagot ko. Na wala akong girlfriend."

She shook her head before she answered my question, "Wala. Wala na. Ngunit i-re-revise ko na lang ang tanong. Ulit tayo." Kumuha siya ng ballpen at tila ay may isinusulat sa papel. It might be na inaayos na niya ang tanong.

"Okay," wika niya pagkatapos ay bumuntong hininga. Tila kinokompos nito ang sarili. "Number 2: If no, why you don't have a girlfriend?"

"Well, I have my priority first. Having a girlfriend is next to having a wife. Then planning to have a family. Then becoming father. And watching your children grow... I think, before I rush things to go that way, I should make most of my younger years..."

And once again she intersected, "But you're already 30?"

From facing at me she looked at the paper. Nagulat siya sa itinanong sa akin.

But I'm already 30?

A smiled crept from one of the corners of my lips.

That is not the number 3 question, right, Nefel?

Sorry. Nevermind that one. Let's go to the number 3."

"It's okay," I halted her before she started reading what she eyes on the paper."

"Huh?" ang natatanging tugon niya.

"You've asked me why I am 30 and still call it my 'younger years'. It's okay for me to answer that, really. Ngunit dahil sa may guide ka riyan, depende sa iyo kung isasama mo ito sa formal interview sa akin."

Alin man sa dalawa ay tiyak akong mapupunan ang pagtatakang mayroon sa pag-iisip mo, Nefel.

I continued, "Here is my answer... A man cannot be truly a man if he doesn't have a woman or a lady or someone he considers precious. Na isinumpa niyang poprotektahan gamit ang lahat ng hibla ng kanyang pagkatao. Simple put, having s*x with many ladies doesn't make you a man. This is just a boy exploring his sensual needs. The same applies if he can afford to live with himself. He is dependent. Believe me, he is still a boy. Not a man."

"I see..." tugon niya. Ngunit pansin ko ang pagkagulat niya sa mga narinig. Let it be.

"Number 3," pagpapatuloy niya. "Can you describe me your ideal girl?"

"Me?" natatawa kong tanong sa kanya.

Ano bang interview ito? Parang may mali e. Miss Danica, pinagtritripan n'yo ba kami ni Nefel?

Mabilis na inayos ni Nefel ang tanong. "Ulit," sabi niya. "Number 3: Can you describe us your ideal girl?"

Napangiti ako sa pagkawili sa nakikita ko. Bawat tanong kasi na ipinupukol ni Nefel ay agad siyang natataranta. Sa kabilang banda naman ay halatang naiinis na si Nefel sa pag-interview.

Miss Danica, tila pinapahirapan mo naman ang bestfriend mo?

"Well, basically, I am not picky guy for my ideal girl," pagsisimula ko. "More than those tangible features-- that every male drools to see from a girl-- I am more of an observant guy. I value loyalty than any others."

"That is good," she said. "Now let's go to number 4. How many children do you wish to have in the future?"

Now this one is a fine question. Unlike those previous three that are questionable theirselves. She looked at me in the eye. I can't help it but to do the same.

I started speaking, "That is a tough question to answer. I felt hot seat. Maybe I would have four or five kids. But it will still depend. If my partner knows how to play hot wife, maybe the number will increase."

At namula si Nefel sa sinabi ko. Mga babae talaga. Ang tayog ng mga imahinasyon. s*x agad ang naiisip sa kapag ang pinag-uusapan ay kung ilan ang magiging anak ng isang tao.

She let a scoff before continuing reading the paper. "Number 4..."

I immediately corrected her, "Number 5 na, Nefel."

"Oh sorry. Number 5: What will you name your first male child?"

"Ahm. Maybe Junior Akraim or the combination of mine and my wife's name."

"Number 6: How many ladies you have s*x with?"

Pareho kaming nagulat ni Nefel sa binasa niya.

Talaga bang interview ito o panghuhusga na sa pagkatao ko?

Tumawa muna ako nang marahan bago sumagot, "I don't know the exact number. But I think, It already has three digits."

Nanlaki mga mata niya sa narinig.

Nagpatuloy ang pag-interview ni Nefel tungkol sa personal kong buhay. From time to time ay ikinabibigla ko pa rin ang mga ipinupukol niyang katanungan. Mga kalagitnaan sa interview niya ay may umagaw sa atensyon namin. Isang waiter ang huminto sa aming mesa. Naglagay ito ng mga pagkain sa hapag.

Nefel has ordered food while waiting for me?

Ang sa kanya ay simpleng egg sandwich at hot chocolate. Ang sa akin naman ay dalawang slice ng hawaiian pizza at isang serve ng mac and cheese. At ang inumin ko ay pareho ng sa kanya.

Ngunit coincidence lang ba ito? O talagang alam ni Nefel ang mga paborito kong pagkain?

Ang mac and cheese kasi at hawaiian pizza ay ang mga paborito ko.

Tinapos muna namin ang breakfast bago pinagpaguloy ang interview. It is on 18th question nang ibunyag ni Nefel na huling tanong na niya ito. "Magbigay ka ng riddle tungkol sa cellular number mo."

Pansamantala muna akong napaisip. And I just said, "09 three boys. One has stick the other has cane and the last one has gun. They kill 8 but 9 died. Your age times 400."

"Thanks for your time, Mr. Braugh." She stood up from the chair and presented her hand to me.

"Your welcome, Ms. Porcela." I also stood up and grabbed her cold hand. We shake hands with formality. It lasted three seconds.

"Anything you want before we separate?" tanong niya habang inililigpit ang folder at recorder.

"Actually I have," sabi ko pagkatapos ay mapilyong ngumiti.

"And what is it?" clueless, she asked.

"I want a date... With you?"