ปลาย่าง
1069 Words
ณ.เกาะบุบผา
"จันตา "ภาคินเรียกจันตาขึ้น
"คะ มีอะไรหรอคะ"จันตาถามต่อ
"วันนั้นพี่เป็นคนอุ้มจันตาไปหาหมอ พี่มีงานให้ช่วย ช่วยพี่หน่อยนะ ถือเป็นการตอบแทนพี่"ภาคินพูดขึ้น
"ได้สิ พี่จะให้จันตาทำอะไรหรอ"
"พี่ต้องกลับไปหาแม่ ที่เชียงใหม่ จันตาไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ"
"ได้สิคะ วันใหนหรอคะ"
"เดี๋ยวพี่จะบอกอีกที "
"คะ นัดวันมาได้เลยคะ"จันตาพูดและยิ้มให้ภาคินเบาๆ
"อากาศดีจังนะคะ"
" ทำไมไม่ไปเดินกับพวกพี่ๆเขาละ"ภาคินถามขึ้น
"พวกพี่ๆเขาไปกันเป็นคู่นิคะ ไม่อยากไปเป็น กขค."จันตาพูดขึ้น
"รู้จัก กขค. ด้วยหรอ"ภาคินถามต่อ
"รู้สิคะ จันตาไม่ได้โง่นะคะ"
"เอ้า พี่ก็ไม่ได้ว่า"
ครื้นนน ครื้นนนน ครื้นนนน
"ครับว่าไงคับ น้องอัน"ภาคินรับสาย
"พี่ภาคินไม่มาหาอัน บ้างหรอคะ"
"พี่ไม่ว่างคับ พี่มาบ้านเพื่อน"
"แบบนี้อันก็เสียใจแย่สิคะ"
"แค่นี้นะคับพี่ไม่ว่าง"ภาคินพูดจบก็วางสายไป
"จันตา อยากกินอะไรเป็นพิเศษใหม"ภาคินถามขึ้น
"ไม่คะ พี่ไปซื้อให้สาวๆพี่กินเถอะจันตาพูดขึ้นและกำลังจะเดินหนีไป
"เดี๋ยว "ภาคินเอื่อมไปจับมือจันตาไว้
"ปล่อยคะ พี่ทำแบบนี้ไม่เหมาะ"จันตาพูดขึ้น
"อะไรที่ว่าไม่เหมาะ"
"พี่มีแฟนอยู่แล้ว"
"ไม่มีคับ พี่ไม่มีแฟน"
"พี่ภาคินคะ จันตาไม่ได้โง่นะคะ ที่พอจะไม่รู้ว่าสาวๆที่โทรมาเป็นอะไรกับพี่"
"จันตา แต่ว่า"
ครื้นนนน ครื้นนนน ครื้นนนน
"เชี้ยเอ้ย "ภาคินมองหน้าจอโทรศัพแล้วสบถขึ้น
"นั้นไงคะ แฟนคนที่เท่าไหร่โทรมาก็ไม่รู้"จันตาพูดและเดินออกไปทันที
"แมร่ง ให้มันได้แบบนี้"ภาคินสบถขึ้น
"เป็นไรของมึง อารมเสียอะไร"อชิระที่เดินมาพูดขึ้น
"ปลายฟ้าโทรมา"
"ปลายฟ้าใหนว่ะ"อชิระถามต่อ
"คนที่แม่กูอยากได้มาเป็นสะใภ้ไง "ภาคินพูดขึ้น
"โชคดีนะมึง กูผ่านมาแล้ว"อชิระพูดขึ้น
"อชิระ"
"อือ มีไร"
"กูว่ากูชอบจันตาว่ะ"
"ห๊ะ อะไรนะ"อชิระตะโกนออกไป
"มึงจะเสียงดังทำมะเขืออะไรว่ะ"
ู"เชี้ย ผู้หญิงมีเป็นร้อย ทำไมต้องเป็นจันตาว่ะ"อชิระถามขึ้น
"ทำไมว่ะ"
"มึงไม่แหกตาดูหรอ พี่สาวจันตาแต่ละคน โหดยังกับอะไรดีไม่พอใจโดนยิงตาย เหมือนริสานะมึง"อชิระพูดขึ้น
"เวอร์ไปละไอ้เวร เวอร์ไป"ภาคินพูดขึ้น
"หึ มึงอะไม่โดนหรอกคนที่จะโดน นู้น สาวๆมึงนู้น "อชิระพูดและเดินนำหน้าออกไป
ภาคิน:
ถ้ามันง่ายเหมือนปลอกกล้วยเข้าปากก็ดีดิว่ะ กูก็ไม่ได้อยากชอบจันตาหรอก น้องเขาดูใสซื่อเกินไป กลัวว่ะ แมร่งโคตรกลัว กลัวว่ากูจะทำให้น้องเขาเสียใจ จันตายังเด็ก ต้องมาเจอเข้ากับคนเช้าชู้แบบกู กูจะทำยังไงดีว่ะ ยิ่งไกลยิ่งคิดถึง ไม่ได้เจอหน้าแต่วันเดียวแทบบ้า นี้กูหลงรักเด็กอายุ 17 หรอว่ะ แมร่งเอ้ย ทำไมไม่เป็นคนอื่น ทำไมต้องเป็นยัยเด็กแสบคนนี้
จันตา:
มันอาจจะดูเร็วเกินไป เราพึ่งอายุแค่นี้เอง ทำไมนะ ทำไมต้องไปชอบคนเจ้าชู้แบบนั้นด้วย ทำไมคนอื่นก็มีตั้งเยอะแยะ ยิ่งพยายามอยู่ไกล ยิ่งได้อยู่ใกล้ ยิ่งพยายามตีตัวออกห่าง ยิ่งมีความจำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน อย่านะจันตา แกอย่าเผลอใจมากไปกว่านี้เป็นอันขาด แกจะเสียใจมากนะ ถ้าแกกับรักพี่เขา
"จันตา มาทำอะไรตรงนี้"มะปรางที่เดินมาเจอถามขึ้น
"อ๋อ มารับลมนะคะ พี่มะปรางละคะ มาทำอะไรตรงนี้"
"พี่เดินมาเรื่อยนะ คิดอะไรเพลินๆๆเลยเดินมาไกลถึงที่นี้"
"จันตาชอบตรงนี้นะคะ เงียบสงบดีคะ"
"มีอะไรไม่สบายใจใหม"มะปรางถามขึ้น
"เปล่าคะ จันตาแค่เหนื่อยๆคะ"
"เหนื่อยอะไร มีอะไรเล่าให้พี่ฟังได้"มะปรางพูดขึ้น
"ไม่มีอะไรคะ เดี่ยวก็หายคะ"จันตาพูดขึ้น
"พี่ว่าเราสองคนคล้ายกันนะ"
"ยังไงคะ"
"ก็เวลามีเรื่องไม่สบายใจชอบมานั่งเงียบๆคนเดียวไง"
"จริงคะ จันตาไม่อยากให้พี่ๆเป็นห่วง เลยไม่อยากแสดงออกเท่าไหร่คะ"
"ไม่เป็นไรนะคะ เด็กดี เดี๋ยวมันจะผ่านไป"มะปรางขยับเข้ามากอดร่างบางๆไว้ในอ้อมกอด
"ขอบคุณมากนะคะพี่มะปราง"จันตาพูดขึ้น
"คุณโรมัน กับคุณแม่ดาริกา และแม่จวง จะไปอังกฤษ 6 เดือน จันตาคงได้ไปอยู่ที่คอนโดคะ"
"คอนโดใหน"
"คอนโดเดียวกับพี่แดน พี่โรมแคะ แต่อยู่คนละชั้นคะ"
"ดูแลตัวเองนะจันตา มีอะไรรีบโทรหาพี่นะ พี่อยู่ตึกตรงข้ามนี้เอง"
"ขอบคุณนะคะ"จันตาพูดขึ้น
"ยินดีจ๊ะ ไปเถอะเข้าข้างในกัน ปานนี้ทุกคนรอแล้ว"ทั้งสองสาวจึงเดินเข้าไปด้านในทันที
ภาคิน:
หายไปใหนของเขาว่ะ นี้เดินตามหาจนทั่วแล้ว ยิ่งเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ เดินหลงไปใหนก็ไม่รู้ แมร่งคนบ้าอะไรชอบทำให้เป็นห่วง
"ภาคิน"แดนเรียกขึ้น
"อือ ว่าไง"
"พอดีพ่อกับแม่กู ป้าจวงจะไปอังกฤษ 6 เดือน จันตาจะย้ายไปอยู่คอนโด"
"ห้องใหนว่ะ"
"ห้องที่มึงมีคีย์การ์ดอะ"
"แล้ว"
"ก็ไม่แล้วไง ถ้ามึงว่างก็แวะ ไปดูจันตาให้กูบ่อยๆนะ ช่วงนี้สนามแข่งมีจัดแข่งถี่ขึ้น กูอาจจะไม่ค่อยว่าง"แดนพูดขึ้น
"อือ ถ้ากูว่าง กูจะแวะไปละกัน"ภาคินพูดขึ้น
"หวังว่ากูจะไม่ได้ฝากปลาย่างไว้กับแมวนะ"แดนถามขึ้น
"แมวบ้านพ่องหล่อขนาดนี้ดิ"ภาคินเสริม
"ไอ้เพื่อนเวร เดี๋ยวเหอะมึง"แดนพูดและเดินออกไป
- Writer
