แม่ทัพหญิงผู้นี้ได้สามีเป็นท่านอ๋องขี้โรค

" ซูเหมยลี่~ เจ้าเก่งจริง ๆ สามารถล้มองค์ชายรัชทายาทได้ด้วยฝ่ามือเดียว " " แน่นอนอยู่แล้ว ~ ข้าเป็นถึงบุตรสาวตระกูลซูนี่ อนาคตต้องปกป้องแผ่นดิน แล้วก็ปกป้ององค์ชายรัชทายาทด้วย " " ลำบากเจ้าแล้วซูเหมยลี่ " " ไม่เป็นไรเพคะ องค์ชายหลี่... " หลี่อะไรนะ ? อากาศยามเช้าในเขตชายแดนหนาวเย็นจับขั้วหัวใจ แม่ทัพหญิงซูเหมยลี่ จากตระกูลซู ที่มีแม่ทัพใหญ่อยู่ในตระกูลถึงสามคน เดินออกจากจากกระโจมหนังสัตว์เพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่กองทัพปราบกบฏของนางตั้งฐานทัพอยู่ในเมืองนี้ หญิงสาวในชุดต่อสู้เยี่ยงบุรุษ รวบผมหางม้าไร้เครื่องประดับ ใบหน้าสวยเกลี้ยงเกลา กวาดสายตามองศีรษะของพวกกบฏที่เสียบไม้เรียงเป็นแนวยาวท้าลมหนาวจนสีหน้าเขียวซีดแล้วก็ยิ้มเยาะ " เก็บข้าวของให้เรียบร้อย จากนั้นเตรียมเคลื่อนพลเข้าเมืองหลวง ระหว่างทางแห่ประจานพวกมันไปทุกที่ นี่คือโทษทัณฑ์ของพวกก่อกบฏ ! " " ขอรับท่านแม่ทัพ ! " เหล่าทหารกล้ารับคำสั่งผู้เป็นนาย ซูเหมยลี่ยกยิ้มพอใจ แน่นอนว่าผลงานครั้งใหญ่นี้คงทำให้นางและตระกูลซูได้รับเงินบำเหน็จมหาศาล รวมถึงชื่อเสียงเกียรติยศที่กว้างไกล แต่ถึงอย่างไรมันก็เป็นหน้าที่ของครอบครัวนาง ที่ต้องปกป้องบ้านเมืองด้วยชีวิตอยู่แล้ว " ความฝันเช้านี้รบกวนจิตใจข้าเสียจริง... " ซูเหมยลี่เอ่ยรำพึงเพียงคนเดียว เช้าวันนี้นางตื่นสายกว่าทุกวันเล็กน้อย เนื่องจากสงครามปราบกบฏจบลงด้วยดี ทั้งกองทัพจึงได้ผ่อนคลายระเบียบที่เข้มงวดลงส่วนหนึ่ง หลังจากปล่อยให้ตัวเองได้หลับสนิทนั้น ซูเหมยลี่กลับฝันถึงช่วงเวลาวัยเยาว์ที่นางได้เข้าไปฝึกวิชาร่วมกับบรรดาองค์ชายในวังหลวง ในฝันนั้นนางได้ล้มองค์ชายรัชทายาทด้วยมือเปล่า เพียงแค่ออกแรงผลักเขาก็ล้มลงอย่างง่ายดาย แต่น่าแปลก..ฮ่องเต้พระองค์ปัจจุบันที่ครองราชย์มาเก้าปีนั้น อายุรุ่นราวบิดาของนาง ไม่มีทางที่ในช่วงเวลาซึ่งเขาดำรงตำแหน่งเป็นองค์ชายรัชทายาท ซูเหมยลี่จะมีโอกาสได้ประมือ แล้วองค์ชายรัชทายาทในฝันนั้นเป็นใครกัน ? " แม่ทัพซูเดินทางมาถึงแล้วววว " เสียงประกาศของขันทีฝ่ายในเป็นสัญญาณให้วังหลวงเปิดประตูต้อนรับกองทัพของซูเหมยลี่เข้าถวายรายงาน และถวายศีรษะของพวกกบฏให้แก่ฮ่องเต้ หญิงสาวที่นั่งองอาจบนหลังม้ารีบเหวี่ยงตัวลงคุกเข่า ทันทีที่เห็นเจ้าแผ่นดินมังกรในชุดสีเหลืองทองอร่ามเดินออกมาต้อนรับ " ซูเหมยลี่ถวายบังคมฝ่าบาท ขอทรงอายุยืนหมื่นปี หมื่น ๆ ปี " " แม่ทัพซูไม่ต้องมากพิธี ความดีความชอบของเจ้าครั้งนี้ยิ่งใหญ่นัก หลายปีมานี้เจ้าต้องลำบากตรากตรำปราบกบฏอยู่ที่ชายแดนโดยไม่ได้พัก หลังจากนี้ข้าอนุญาตให้เจ้าพักผ่อนจนพอใจ พร้อมบำเหน็จทองคำจากข้าและลำดับยศเป็นแม่ทัพขั้นสาม " " ซูเหมยลี่น้อมรับพระประสงค์ ขอบพระทัยฝ่าบาท ! " ใบหน้าสวยก้มหน้ารับปูนบำเหน็จ ก่อนถอนกำลังออกจากวังหลวงเพื่อแยกย้ายกันกลับไปหาครอบครัว หญิงสาวควบม้าออกนอกประตูวังมาก็พบว่าแม่ทัพซูกังผู้พี่ แม่ทัพขั้นสามลำดับยศเดียวกันออกมารอต้อนรับกลับจวน " เหมยลี่คารวะท่านพี่ " ความผึ่งผายองอาจของบุตรีตระกูลซูลดลงไปเล็กน้อย หลังฟังประกาศปูนบำเหน็จจบลง บางทีนางก็นึกน้อยใจ หลายปีมานี้ทั้งนางและพี่ชายมีผลงานโดดเด่นกว่าใคร ๆ แต่กว่าจะได้เลื่อนขั้นแต่ละขั้นนั้นยากลำบากเหลือเกิน พี่ชายของนางเองก็อายุยี่สิบหกปีแล้ว ยังอยู่ที่ตำแหน่งแม่ทัพขั้นสามไม่ไปไหน " พึ่งกลับมาเหนื่อย ๆ อย่าคิดอะไรให้มากความ กลับไปพักผ่อนที่จวนเถอะ ท่านแม่รอพบเจ้าใจแทบขาดแล้ว " " เจ้าค่ะ " อาชาสีนิลสองตัวก้าวเดินเคียงข้างกันไปตามทาง ผ่านร้านรวงและบรรยากาศเมืองหลวงที่คึกคัก ผู้คนต่างออกมาจับจ่ายใช้สอยกันหน้าชื่นตาบาน บางคนเห็นว่าเป็นแม่ทัพตระกูลซูพี่น้องผ่านทาง ก็ถึงกับคุกเข่าลงใช้ศีรษะแนบพื้นหลายครั้งเพื่อแสดงความขอบคุณ บุญคุณที่ตระกูลซูคุ้มครองแผ่นดินและชีวิตประชาชนมาตลอดหลายรุ่น ทุกคนจดจำไว้ไม่มีวันลืม " เจ้าเห็นหรือไม่ซูเหมยลี่ มากกว่ายศถาบรรดาศักดิ์ สิ่งที่ทำให้ตระกูลซูของเรายอมเสียสละเรื่อยมา ก็คือชีวิตประชาชน " " จริงด้วยเจ้าค่ะ " ซูเหมยลี่กวาดตามองภาพความคึกคักของผู้คนที่นางห่างหายไปนาน ช่างเรื่องลำดับขั้นที่เลื่อนช้าเหมือนเต่าเป็นไร หลังจากนี้นางจะพักผ่อนจนหนำใจ ทานอาหารฝีมือท่านแม่จนพุงกาง จากนั้นก็ขัดสีฉวีวรรณตนเองให้สมกับเป็นสตรีเสียหน่อย ไม่ได้ผัดแป้งทาชาดให้ปากแดงมานานแค่ไหนแล้ว ผ่านไปจนอายุสิบเก้าปี ยังไม่มีทีท่าจะได้ออกเรือน สิ่งนี้มากกว่ากระมังที่นางควรจะเป็นกังวล " ปีนี้เจ้าอายุสมควรออกเรือนได้แล้ว อีกเดี๋ยวจะมีขบวนสู่ขอมาที่จวนมากมายเชียว " " อย่าปลอบใจเหมยลี่ขนาดนั้นเลยเจ้าค่ะ " " ใครจะไม่อยากเกี่ยวดองกับแม่ทัพตระกูลซูกันเล่า อำนาจของตระกูลเราเกินครึ่งราชสำนัก เป็นรองก็เพียงฝ่าบาท " แม่ทัพหญิงแค่นยิ้ม ออกแรงเหวี่ยงตัวลงจากหลังม้าอีกครั้ง เมื่อเดินทางมาถึงจวนตระกูลซู หลังบานประตูหินแกะสลักลวดลายอาชาเหินทะยาน ซูฮูหยินยืนน้ำตาคลอรอต้อนรับบุตรสาวเพียงคนเดียวด้วยความตื่นเต้น " เหมยลี่~ เหมยลี่เจ้ามาแล้ว~ " หญิงสูงวัยโผเข้ากอดบุตรสาวในชุดแต่งกายแบบบุรุษเต็มยศด้วยความคิดถึง เมื่อผละออกก็จับตัวซูเหมยลี่หมุนไปหมุนมาสำรวจรอบกาย หลังพบว่าไม่มีบาดแผลฉกรรจ์ใด ๆ ให้ผิวต้องเป็นรอยน่าเกลียดก็ถึงกับถอนหายใจโล่งอก " ดูเจ้าเสียสิ อยู่แต่ในสนามรบจนผิวเนื้อตัวกร้านแดด ใบหน้าหมองไม่มีราศีเอาเสียเลย รีบไปให้สาวใช้ช่วยอาบน้ำขัดพอกกายแล้วมากินของอร่อยของแม่เถอะ " ซูเหมยลี่แค่นยิ้ม มารดาก็กล่าวเกินไป นางยังผิวพรรณดีอยู่ เพียงแต่ไม่กระจ่างใสเท่านั้น ส่วนความงามก็ได้รับมาจากทั้งพ่อและแม่ ถือว่ายังพอทนดูได้ " รู้แล้วเจ้าค่ะ ไปแล้ว ๆ " เรือนร่างสมส่วนรีบตามสาวใช้เข้าไปที่ห้องอาบน้ำทันที เมื่อย่างเท้าเข้ามาก็พบว่ามีอ่างน้ำอุ่นที่หอมตลบอบอวลไปด้วยดอกไม้นานาพรรณ ซูฮูหยินมารดาของนางนั้น เมื่อวัยสาวเคยเป็นนางกำนัลดูแลพระสนมเอก เรื่องความงามและการประทินผิวไม่ต้องเอ่ยถึง สามารถเปลี่ยนนกแร้งนกกาให้กลายเป็นนางหงส์ได้ในพริบตาทีเดียว " เชิญคุณหนูเหมยลี่เจ้าค่ะ " ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มพึงพอใจ ปลดเปลื้องชุดนักรบออกจากเรือนกายที่ซ่อนรูป ความงดงามอวบอิ่มของทรวงอกเผยออกสู่สายตาบรรดาสาวใช้ หญิงสาวพาตนเองลงไปนั่งแช่อ่างน้ำอุ่น หลับตาปล่อยให้สาวใช้ช่วยกันขัดถูทุกความหมองคล้ำออกจากกาย " ผิวพรรณของคุณหนูยังดีอยู่มากจริง ๆ ด้วยเจ้าค่ะ เพียงขัดพอกไม่นานก็กลับมากระจ่างใสแล้ว " " จริงด้วยเจ้าค่ะ มือที่จับดาบนี่ก็ยังนุ่มนวล ไม่กระด้างอย่างที่คิดเลย " " มิน่าเล่า...เพียงแค่ข่าวการมาถึงของคุณหนู ก็มีบุรุษส่งของกำนัลมาที่จวนแล้วเจ้าค่ะ " ดวงตาที่หลับพริ้มของซูเหมยลี่ลืมตาขึ้นทันควัน เมื่อได้ยินว่ามีคนส่งของกำนัลมาให้ สภาพนางพึ่งกลับจากสงคราม เนื้อตัวมอมแมมไปด้วยฝุ่นจากการควบม้าหลายร้อยลี้ ยังมีใครมองเห็นความงามที่ลึกสุดใจของนางได้อีก " ใครหรือ... " " บ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะ มีแม่สื่อนำมาที่จวน เป็นเพียงกล่องไม้อันเล็ก ๆ ดูไม่มีราคานัก แม่สื่อพึ่งแนะนำตัวว่าเป็นคุณชายแซ่หลี่ ฮูหยินก็รีบบอกให้กลับไป... " แซ่หลี่หรือ... นั่นคือสายตระกูลของฮ่องเต้ไม่ใช่รึ ! อาจจะเป็นองค์ชายสักคนกระมัง เหตุใดท่านแม่จึงกล้ารีบร้อนไล่เขาไปเสียก่อนเล่า บุตรสาวของท่านกำลังมองหาคนออกเรือนด้วยอยู่นะ ! " ทำไมต้องรีบไล่ไปด้วย ไม่คิดจะเปิดดูกล่องไร้ค่านั่นก่อนหรือ เกิดเป็นหยกพันชั่งข้าก็อดเป็นเศรษฐินีพอดี " " ฮูหยินบอกว่ารับไว้จะดูไม่งาม หากอยากสู่ขอค่อยมาเจรจากันภายหลังเจ้าค่ะ " ซูเหมยลี่ถอนหายใจ แม่ทัพหญิงจากตระกูลซูเป็นเพียงแม่ทัพขั้นสาม หวังให้มีคนมาสู่ขอก่อนอายุยี่สิบปีก็พอใจแล้ว ใครกันเล่าจะอยากได้สตรีจับมีดจับดาบไปเป็นภรรยา ท่านแม่นี่ใจร้อนปฏิเสธเสียจริง เขาแซ่หลี่เชียวนะ....