Mr. Dixon: The Billionaire's Sweetheart-Spg (Holand #13)

Episode 3

Chapter 3

Jennifer

Isang malakas na sampal ang dumapo sa aking pisngi mula sa aking ama nang dumating siya sa condo unit namin ni Katrina. Galit na galit ito sa akin.

Mabuti na lang pinaalis ko na si Katrina. Doon ko muna siya pinatuloy sa kaibigan ko. Kailanman hindi ko naramdaman ang pagmamahal ni Papa sa akin bilang anak. Minsan hindi niya ako tinuring na para niyang anak.

Masakit man ang katotohanan subalit hindi naman talaga niya ako tunay na anak. Pinalaki niya lang ako para sundin ang mga gusto niya. Nagiging manhid na ang katawan ko sa pananakit niya palagi sa akin. ito ang kabayaran ng mga masasarap na pagkain na pinapakain niya sa akin at sa pagpapalaki niya.

Buong buhay ko puro pasakit na lang ang nararanasan ko kay Papa, subalit kahit minsan hindi ako nag-reklamo. Iniisip ko na lang na kabayaran ng utang na loob ko sa kanya ang pagsunod sa mga gusto niya na ipagawa sa akin.

Kahit ang sarili kong kagustuhan o kaligayahan ay kailangan kong isan tabi para lang sundin siya. Sa buong buhay ko ngayon lang ako lumaban kay Papa, at sumagot-sagot sa kaniya. Nagawa kong sumagot ahil ang dangal na namin ni Katrina ang pinag-uusapan.

Simula noong nalaman ko na ampon lang ako at pinamigay lang ako ng mga magulang ko sa kanila ay hindi na ako naghangad na makilala ang tunay kong mga magulang. Minsan sinasabi ko sa sarili ko na sana hindi na lang ako ipinanganak. O hindi, kaya sana iba na lang ang naging magulang ko.

Sunod-sunod ang pagpatak ng mga luha ko na tumingin kay Papa. "Pa, kahit minsan ba hindi mo man lang kami ipagtanggol ni Katrina? Okay, lang sa akin... tanggap ko na hindi mo ako ipagtatanggol. Pero si Katrina anak mo siya! Muntik na siyang pagsamantalahan ni Tito Ramon. Dugo at laman mo siya. Siya lang ang naiwan sa'yo ni Mama!" Nanginginig ang boses ko habang sinasabi ko iyon kay Papa.

Umaasa ako na kahit paano ay matauhan din siya sa mga sinabi ko. "Punyeta! Hindi ko kayo anak! Pasalamat pa kayo dahil pinalaki ko pa kayo dahil kung hindi nasa ilalim na sana kayo ng hukay!" galit niyang sabi sa akin.

"Si Mama mismo ang nagsabi na anak niyo si Katrina. Bakit ba ang hirap mong tanggapin iyon? Kung hindi mo siya kayang ipagtanggol-ako ang magtatanggol sa kanya!" Mariin kong sabi kay Papa.

Lalo pa itong nagalit sa akin. Nagtatagisan ang mga ngipin niya at naghihintay na lang ako dumapo muli ang kamay niya sa aking pisngi.

"Magsama kayong magkapatid na walang kwenta!" sigaw niya sa akin at tumalikod na ito.

Subalit ilang hakbang pa lang niya ay lumingon muli siya sa akin. "Sisiguraduhin ko sa'yo na papatayin ko ang Raynier na iyon! Pagbabayaran niya ang ginawa niya sa kapatid ko!" Galit na sabi sa akin ni Papa. Tuluyan na siyang umalis.

Para akong kandila na unti-unting nauupos. Napaupo na lang ako at napahagulgol ng iyak sa sahig. Kailangan kong ilabas sama ng loob ko.

Hindi ko alam kung saan ako kakapit, pero si Katrina na lang ang iniisip ko. Hindi ko man siya tunay na kapatid o hindi ko man siya kadugo pero itinuring ko na siyang parang kapatid ko. Sabay kaming lumaki. Mahal ko siya at gusto ko siyang protektahan sa mga taong gustong manakit sa kaniya.

Nahiga ako sa sofa at ipinikit ang aking mga mata. Hinayaan ko ang aking mga luha na dumaloy sa aking pisngi. Ilang oras akong nanatili na ganoon ang aking posisyon. Hindi ko lubos maisip kung bakit ayaw tanggapin ni papa na anak nila ni Mama si Katrina? Eh, kuhang-kuha naman ni Katrina ang mga mata niya.

Kinagabihan dahil sa labis na kalangkutan nagtungo ako sa bar. Doon ko na lang ibinuhos ang sama ng loob ko. Uminom ako at sumayaw para kahit paano makalimutan ko ang aking problema.

Halos wala na ako sa aking sarili ng sumasayaw ako. Nakailang shot ako ng alak. Muntik pa ako nabuwal. Mabuti na lang may sumalo sa aking likuran. Gano'n na lang ang gulat ko nang makita ko si Liam.

"Lasing ka na!" Sabi nito sa akin at agad naman niya akong inilalayan na makaupo.

Ngumiti lang ako ng pahapyaw sa kanya. "Anong ginagawa mo rito? Naghahanap ka rito ng babae ano? Baka batuhin ka na naman ng asawa mo ng flower vase," natatawa kong sabi sa kanya na para ba akong nababaliw.

Si Liam Henderson, ang ex boyfriend ko. Minahal ko rin naman siya pero ng mawala siya at inakala namin na namatay siya sa pagbagsak ng helicopter na sinasakyan niya noon parang gumuho ang mundo ko. Nagka-amnesia lang pala siya. Pero ang mas masakit. Hindi niya na nga ako naalala. Nagpakasal pa siya sa iba. Hindi lang ang isip niya ang nakalimot sa akin. Kundi pati ang puso niya.

"May ka meeting lang ako rito. Ikaw, bakit ka naglalasing? Ang mabuti pa ihatid na kita sa inyo," alok niya sa akin.

Hindi pa rin siya nagbabago. Napaka-gentleman niya pa rin. Ngayon masaya na ako para kay Liam. Mabait naman ng asawa niya. At masaya siya.

Tumawa ako—halos wala na sa sarili—dahil sa epekto ng alak na nainom ko. "Ako, ihahatid mo? Hindi ka ba natatakot sa asawa mo? Baka mamaya hindi na flower vase ang ibato sa’yo," natatawa kong sabi habang pinipilit takpan ang lungkot sa likod ng biro. "Alam mo, mabuti ka pa… masaya ka na sa buhay mo. Samantalang ako, durog na durog pa rin."

Bahagya akong napahinto, saka muling nagsalita. "Siguro kung hindi ka nawala noon, ako pa rin ang girlfriend mo ngayon. Siguro nakatakas na ako sa pesteng buhay na ‘to... Pero, baka pati buhay mo nalagay pa sa alanganin. Kaya siguro… mabuti na lang talaga na hindi tayo nagkatuluyan."

Nakangiti kong sinabi iyon, pilit na itinatago ang kirot na matagal ko nang kinikimkim.

"Matagal na ang lahat ng iyon, Jennifer," sagot ni Liam sa kalmadong tinig. "Siguro nga... hindi talaga tayo itinadhana para sa isa’t isa. Pero mukhang mabigat ang dinadala mo. Kung gusto mong ilabas, andito ako. Handa akong makinig... para kahit paano, gumaan ang pakiramdam mo."

Tinitigan ko siya. Mabait pa rin siya sa akin. Walang galit, walang paninisi.

At naisip ko, wala naman talaga akong nagawang masama sa kanya. Hindi naging madali ang lahat, pero wala akong intensyong saktan siya. Ang totoo, naging totoo rin ako sa pagmamahal ko noon sa kanya.

Salamat! Inayos ko na ang buong bahagi para mas maging natural ang daloy ng emosyon, malinaw ang mga pangungusap, at mas nakakabit sa damdamin ng mambabasa. Pinalambot ko ang tono pero pinanatili ang paninindigan at pagkakakakilanlan ni Jennifer bilang isang babaeng sugatan pero matatag. Heto na:

Hindi naging matagumpay ang mga plano noon ni Papa. Ang totoo, gusto lang naman niyang gamitin si Liam—ang ipalapit ako rito para huthutan ng pera. Ang akala niya, madali lang akong bibigay. Hindi niya inasahan na ako mismo ang mahuhulog… ako mismo ang iibig sa taong plano niyang gamitin.

"Wala 'to. Maliit lang na problema," pag-iwas kong sagot habang pinilit kong ngumiti. "Kumusta na kayo ng asawa mo?" tanong ko kay Liam habang pinapahid ang luha sa gilid ng mata.

Tinitigan niya ako ng matagal bago siya sumagot. "Masaya kami ni Shiena. Kasama ang mga anak namin."

Tumango-tango lang ako at pilit na ngumiti, pero mapait. "Minahal mo rin ba ako noon, Liam?" tanong ko nang walang paligoy-ligoy.

Humugot siya ng malalim na buntong-hininga, saka tumitig sa mga mata ko.

"Oo, Jennifer. Totoong minahal kita... pero nagbago ang lahat noong makilala ko—"

Hindi ko na siya hinayaang tapusin ang sasabihin niya. Marahan kong tinakpan ng hintuturo ko ang kanyang mga labi. Hindi ko na kailangan pang marinig ang pangalan ng asawa niya. Alam ko na ang kasunod. Hindi ko na kailangan ng paliwanag.

“Sapat na sa akin na malaman kong minahal mo ako. At masaya ako… dahil masaya ka na ngayon sa piling ng asawa mo,” mahina kong sabi. “Sige na, iwan mo na ako rito. Baka hinihintay ka na ng pamilya mo.”

Pumigil siya. "Hindi kita puwedeng iwan sa ganitong sitwasyon. Lasing ka, mag-isa ka pa. Paano kung may mangyaring masama sa’yo?"

Napangiti ako, kahit mahina. Natutuwa ako sa pag-aalala niya. Minsan naming pinagsaluhan ang pagmamahalan, at hindi ko makakalimutan 'yon. Lalo na’t best friend ko noon ang pinsan niyang si Allysa.

Pero tulad ng lahat, nagbago na rin si Allysa. Noon, galit na galit ako kay Shiena—pakiramdam ko, inagaw niya ang lahat sa akin. Ang boyfriend ko, pati ang kaibigan ko. Pero habang tumatagal, natutunan kong tanggapin na wala naman akong ibang pwedeng asahan kundi ang sarili ko. Sa mundong puno ng taksil, ako lang ang natitirang panatag.

Ang pagkakaibigan, tulad ng pag-ibig, puwedeng magbago. May mga kaibigang maninira, at may mga nakudamay sa bawat luha mo. Dalawa lang ang uri ng kaibigan: tapat at traydor. Pero kahit nag-iba na si Allysa, ayokong husgahan siya. Marami rin siyang pinagdaanan. Sa puso ko, kaibigan ko pa rin siya.

“Sige na, Liam. Iwan mo na ako rito,” pakiusap ko muli. “Ayokong mag-away kayo ng asawa mo dahil sa’kin. Ex mo ako, at hindi natin alam kung anong sasabihin ng mga tao. Ayokong may masira sa pamilya mo dahil sa maling akala.”

Pinipilit kong maging matatag. Ayokong makadagdag sa bigat ng mundo ng taong minsan kong minahal.

“Maiintindihan naman ako ni Shiena,” tugon niya. “Sasabihin ko naman sa kanya na hinatid kita.”

Napatawa ako. Hindi ko alam kung sa inis o sa alak. "Huwag nga ako, Liam. Babae rin ako, kaya alam ko ang iniisip ni Shiena kung sakaling malaman niyang hinatid mo ang ex mo sa condo. Huwag mong sabihing walang halong kurot 'yon."

Bumuntong-hininga siya, mabigat. “Pero lasing ka na,” sabi pa niya, nag-aalalang muli.

"Ako na ang bahala sa kanya," isang baritonong boses ang biglang sumabat mula sa aming likuran.

Napakunot ang noo ko. Hindi ko na inintindi, baka guni-guni ko lang ‘yon dahil sa sobrang kalasingan. Pero tumayo si Liam mula sa kanyang pagkakaupo. Ako naman, parang lantang gulay na nakapatong ang ulo sa lamesa.

"Huwag kang mag-alala. Kilala ko siya," dagdag ng lalaking boses.

Kahit mabigat ang ulo ko, pilit kong inangat ito. Nang idilat ko ang aking mga mata, inaasahan kong mukha ni Liam ang makikita ko. Pero hindi. Isang pamilyar na anyo ang bumungad sa akin—isang taong hindi ko inaasahang nariyan.

Si William.

Napatawa ako, parang baliw. “Ano ‘to, reunion ng mga ex ko?” bulong ko sa sarili. Pareho ko silang minahal. Pareho na rin akong iniwan.

“Sino ang pipiliin ko? Mahal ko… o mahal ako?” Napatawa ulit ako. Mali. Wala na pala akong pipiliin. Pareho na silang may ibang mahal.

“Sige. Ikaw na ang bahala sa kanya. Siguraduhin mong ligtas siyang makakauwi. Kung hindi, ikaw ang sisingilin ko,” mariing bilin ni Liam kay William.

“Tsss. Ako na nga,” iritadong sagot ni William.

Nakangiti akong umiling. Nakakatuwang isipin na pareho pa rin silang may malasakit sa akin… kahit hindi na ako bahagi ng buhay nila. Pero si William—hindi ako sigurado. Matagal siyang galit sa akin. Dahil sa mga masasakit na salitang binitiwan ko noon. Below the belt pa nga, pero ginawa ko ‘yon para palayain siya sa akin. Para tuluyang mawala ako sa buhay niya.

Ngayon, heto siya. Isang ganap na doctor. At narito siya. Para sa’kin?

Umalis si Liam. Naiwan kaming dalawa ni William. Tahimik.

"Anong ginagawa mo rito?" lasing kong tanong habang ibinalik ang ulo ko sa mesa.

Tahimik lang siya. Walang sagot.

Napapikit ako. Siguro lasing na nga ako. Siguro multo lang siya ng nakaraan. Siguro iniisip ko lang siya dahil wala na akong ibang matakbuhan.

At bago ko pa malaman kung anong totoo at alin ang guni-guni, tuluyan nang nagdilim ang paligid ko.