“เห็นไหมร้องไห้แล้วเหมือนแมวเลย ตาก็บวมหมดแล้วเช้าก็ร้องไห้ เย็นก็ร้องไห้“ ปลายนิ้วปัดปอยผมที่ปรกหน้าออกให้ ฟ้าครามเป็นคนยิ้มยากสาวๆที่เขาเคยพัวพันด้วยไม่เคยมีใครได้เห็นรอยยิ้มของเขาเลยนอกจากมาเบลล์
“มีการบ้านไหม” เขาเอ่ยถามน้องในใจก็เอาแต่นึกว่า ‘เหมือนพ่อถามลูกเลยวะ‘
“หนูทำเสร็จแล้วค่ะส่งแล้วด้วย” มาเบลล์ไม่เคยหอบการบ้านกลับมาที่บ้านเธอจะเคลียร์ทุกอย่างเสร็จจากที่โรงเรียนแบบนี้เสมอ
“งั้นก็แสดงว่ากลับบ้านดึกได้”
“จะไปไหนเหรอคะ”
“เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองแต่ก่อนไปต้องไปซื้อเสื้อซับในก่อนนะแล้ววันนี้ได้ถอดเสื้อคลุมบ้างไหม” เขาก็แค่แกล้งถามเธอดูทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าน้องไม่ถอดเสื้อคลุมตัวนี้ออกแน่
“ไม่ได้ถอดเลยค่ะถ้าถอดเฮียก็รู้คนของเฮียเดินเต็มไปหมดในโรงเรียนหนูคิดว่าเฮียจะหิ้วจีน่าไปทิ้งทะเลซะแล้ว”
ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า
“น่าสนนะหิ้วไปทิ้งทะเล” ฟ้าครามระเบิดหัวเราะออกมากับคำพูดน่ารักๆของคนบนตัก
