อีคอน-01 ความเจ็บปวด
1015 Words
วันเวลาผ่านมายี่สิบกว่าปี ภาพเหตุการณ์วันนั้นยังไม่เคยจางหาย ไปจากใจของเขา ในตาคู่สนิมนี้มีเงาสะท้อนของบุพการีราวกับมันเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่นาน ยังคงตามหลอกหลอนอีคอนทุกวัน สร้างความอ่อนแอและทรมานให้แก่เขาไม่น้อย แม้แต่ยามหลับใหลยังเก็บเอาไปฝัน
“พี่คอน กับข้าวเสร็จแล้วจ้ะ”
เสียงหวานพร้อมหน้าใสไร้เครื่องสำอาง โผล่มาเพียงครึ่งเสี้ยวตรงวงกบประตู ทำเขาละสายตาจากหนังสือนิตยสารหันไปสนใจ ชายหนุ่มเลิกคิ้วหงุดหงิดในตอนแรกเสมือนไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะ ทันทีที่เห็นใบหน้าของคนมาเยือนจึงเปลี่ยนเป็นยิ้มบางๆในภายหลังทันที
“อืม ขอบใจ”
“ทานก่อนไปก็ได้นะพี่ จะได้ไม่หิว เดี๋ยวพอขึ้นเรือ ก็ลืมกินมันอีก คราวก่อนเหลือกลับมาตั้งเยอะ คนทำให้น่าสงสารมากรู้ไหม”
*ล้อมเดือนลูกสาวชาวประมง ชายชราที่เจอเขาเมื่อยี่สิบปีก่อนและเก็บมาเลี้ยง คุยจ้อทำหน้ากระเง้ากระงอด เดินนวยนาดเข้ามา วางปิ่นโตไว้บนโต๊ะข้างๆกัน
“หืม? เหลือตอนไหนกัน”
ร่างใหญ่แกล้ง มือก็เปิดปิ่นโตไปด้วย นำมันออกมาวางเรียง วันนี้เขากะจะกินมันให้เกลี้ยง ไม่ให้เหลือแม้ข้าวสักเม็ด ตามคำสั่งของน้องสาว ดูสิ..หล่อนจะกล้าบ่นแบบนี้อีกไหม
“โห เดือน กับข้าวคนรึนี่ ตักมาอย่างกับช้างกิน”
“ก็พี่ตัวใหญ่นี่ แถมใช้แรงเยอะ ตักมาน้อยกลัวจะไม่อิ่มเอานะสิ”
“ตัวใหญ่ก็ใช่ว่ากระเพาะมันจะใหญ่ด้วยนะเดือน”
“เอาน่ะ กินๆไปเถอะ กินให้หมดนั่นแหละ ทำงานก็หนัก กินให้มันคุ้มๆกับที่เสียพลังงานไปหน่อยซี”
หล่อนเริ่มบ่นยาว เขาจึงยิ้มร่า
“งั้นเดือนมากินเป็นเพื่อนพี่เลย”
คนถูกชวนมองค้อน
“เสียใจด้วยนะ เดือนกินมาแล้ว กินเสร็จก็มาเนี่ย เอาน่า ไม่เห็นจะยาก กะอีแค่ข้าวชั้นเดียว มันจะเครียดอะไรขนาดนั้น”
“นึกถึงตอนไม่มีจะกินบ้างสิเดือน”
สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นคมกริบ น้ำเสียงเริ่มจริงจัง ถึงทีบ่นบ้าง สาวเจ้าก็ทำหน้าจ๋อยหน้างอ เขาย้อนไปนึกถึงช่วงไม่มีรายได้ เนื่องจากพายุเข้าเกือบเดือน ไม่สามารถนำเรือออกหาปลาได้
“เอาอีกแล้ว พูดเรื่องนั้นอีกแล้ว มันไม่ได้เกิดบ่อยๆหรอกน่า มานี่มา เดือนแบ่งให้ ครึ่งหนึ่งกินซะที่นี่ ส่วนอีกครึ่งเอาลงเรือเก็บไว้กินมื้อเที่ยง แบบนี้ดีไหม”
“อืม”
สุดท้ายต่างฝ่ายต่างยอม เมื่อชายหนุ่มอิดออดไม่ยอมกินให้หมดเสียทีเดียว นั่นเพราะหล่อนตักเยอะไปอย่างที่เขาพูดจริงๆ พลันเหลือบไปเห็นนิตยสารเล่มหนึ่งก็ตกใจ ไม่คิดว่าคนอย่างพี่ชายจะอ่านอะไรแบบนี้ด้วย
“เอ๋....นั่น! พี่อ่านหนังสือแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่”
หล่อนเอื้อมมือกะจะหยิบมาดู แต่อีคอนไวกว่า รีบฉกไปแอบไว้ข้างหลัง แน่นอนหล่อนเห็นอย่างนั้นถึงกับชะงัก เผลอขึงตากว้าง
“แหม...ไม่ต้องอายหรอกพี่ ฉันเข้าใจ ผู้ชายส่วนมากก็เป็นแบบนี้ด้วยกันทั้งนั้นแหละ”
ล้อมเดือนยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย ลักษณะกระดากปาก หล่อนหมายถึงอารมณ์อย่างว่านั่นแหละ โดยธรรมชาติไม่มีใครที่ไม่มี แถมอย่างเขายังหนุ่มยังแน่น ยิ่งวัยสามสิบต้นๆ อีกทั้งไม่เคยผ่านการมีแฟนมาก่อนก็ยิ่งแล้วใหญ่
“เดี๋ยว หมายความว่าไง ที่พูด”
“ก็... จะอะไรอีกล่ะ ผู้หญิงใส่บิกินี่โชว์หลา นมทะลักออกมาซะขนาดนั้น จะให้ฉันขยายความยาวอีกเพื่อ? พี่ดูมันไว้ปลดปล่อยตัวเองล่ะสิใช่ม๊า...โอ๊ย!”
เธอพูดไม่ทันจบ กำปั้นใหญ่ลอยมะเหงกเขกลงไปกลางหัวทุย ล้อมเดือนถึงขั้นยกมือลูบหัวป้อยๆ หันไปแยกเขี้ยว
“มันเจ็บนะพี่คอน!”
“แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา”
“เอ้า ก็ถ้าพี่ไม่ได้ดูไว้ทำอย่างว่า แล้วพี่จะซื้อมาดูทำไม ฉันพูดตามที่ฉันเห็น ฉันผิดตรงไหน”
“ยังจะเถียง”
“ว้ายยย”
หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบ ยกแขนป้องหน้า แต่ตาคู่หวานยังจ้องมองเขา
“กลับไปเลย”
“ชิ! กลับก็ได้ค่ะ อย่าลืมกินให้หมดด้วยล่ะ ตอนเย็นจะมาเก็บปิ่นโต”
“อืม ขอบใจ”
“แล้วก็อย่าหักโหมมากนัก" บุ้ยปากไปยังหนังสือแอบอยู่ที่หลังเขา "เดี๋ยวเข่าอ่อน”
“เดือน!”
“ว้ายยย ไปแล้วๆ”
เธอทิ้งท้าย พรวดพราดออกไป ส่วนชายหนุ่มส่ายหน้าตามหลัง
อีคอนนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เก่ากึกขนาดกลาง เตรียมจะกินอาหารที่ล้อมเดือนเอามาให้ แต่ต้องชะงักเพราะจังหวะที่จะวางนิตยสารลง และมองมันใหม่ กลับฉุกคิดบางอย่างขึ้น
“ หึ..”
ราวกับรูปนั้นได้กระตุ้นความแค้นในใจเขาทวีคูณมากขึ้นไปอีก เปลี่ยนเป็นคนละคนต่างกันกับตอนอยู่ต่อหน้าล้อมเดือน ขณะเคี้ยวข้าวคำโตก็คิดแผนร้ายไปด้วย
‘แอนเจลีก้า เมเบล นางแบบสาวลูกครึ่ง เป็นที่น่าจับตามองและกำลังโด่งดังในต่างประเทศ อีกไม่นานเธอจะบินกลับบ้านเกิด เพื่อสานต่อธุรกิจของครอบครัว'
เมื่อข่าวนี้สะบัดสะพัดไปทั่ว แอนเจลีก้า อเล็ก บิดาของหล่อนก็ได้ประกาศตามหาบอดี้การ์ดฝีมือดี หวังคอยคุ้มกันลูกสาวตน ขีดเส้นใต้ขยายตัวหนาทึบทุ่มค่าตัวไม่อั้น หากคนคนนั้นผ่านการคัดกรองจากเขาแล้วเหลือคนสุดท้าย งานนี้คงมีหนุ่มๆมากมายแห่กันมาสมัคร อาทิเช่น ตำรวจหางานพิเศษ นักต่อสู้ฝีมือดีมากความสามารถ นักกีฬาทีมชาติ เข้ามากรอกใบสมัครไม่หยุดไม่หย่อน ซึ่งหนึ่งในนั้น คงจะพลาดไปไม่ได้ ที่จะเป็น...
‘โดมินิก อีคอน'
- Writer
