คืนที่ดาวอับแสง

บทนำ ลมหายใจติดขัดของดาวประกายเผยออกมา เธอรู้สึกเหมือนกำลังมีใครทาบทับร่างกายเธอเอาไว้ อยากจะลืมตาขึ้นมาแต่ทว่าหญิงสาวกลับลืมตาขึ้นไม่ไหว เพราะช่วงหัวค่ำเธอเพิ่งกินยาแก้ปวดหัวไปวันนี้เธอจึงเข้านอนเร็วกว่าทุกวัน หญิงสาวรู้สึกหนาวกายอย่างแปลกไปเธอจำได้ว่าใส่เสื้อผ้าหลายชั้นแล้วเพราะเธอเพิ่งตากฝนมา ดาวประกายมักไม่สบายทุกครั้งเวลาตนเองโดนฝน แต่ทว่าทำไมตอนนี้เหมือนว่าเธอไม่ได้สวมใส่อะไรเลยล่ะ "อ๊ะ!"สิ่งแปลกปลอมที่กำลังเข้าสู่ร่างกายของเธอทำเอาคนที่กำลังสะลึมสะลือร้องเจ็บออกมา มือเรียวสวยทั้งสองข้างยกขึ้นผลักบางอย่างให้ออกจากตนตามสัญชาตญาณ แต่ทว่าแรงของเธอกลับไม่ได้ทำให้สิ่งนั้นขยับออกห่างทันที เธอได้ยินเสียงสบถออกมาแผ่วเบาแต่ไม่ได้จับใจความว่าเขาพูดอะไรออกมา ปฏิพัทธ์หายใจเข้าออกอย่างหนักหน่วงเขารู้สึกเหมือนร่างกายของเขาจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แก่นกายของเขามันปวดหนึบจนทนไม่ไหว ได้แต่กัดกรามแน่นด้วยความโมโหต่างๆ นาๆ เขาไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้ว่าร่างกายของเขาโดนอะไรมา ยิ่งคิดชายหนุ่มก็ยิ่งโมโห "น้องแพรวครับ คนดีของพี่ พี่ทรมานเหลือเกินช่วยพี่หน่อยนะครับคนดี"เขาเอ่ยเรียกชื่อคู่หมั้นสาวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ถึงแม้การหมั้นหมายระหว่างเขากับแพรวพรรณจะเกิดขึ้นเพราะผู้ใหญ่ แต่ทว่าสำหรับปฏิพัทธ์เองก็ไม่ได้นึกรังเกียจอะไรในตัวคู่หมั้นคนนี้ "ฮึก ยะ อย่า!"เสียงของหญิงสาวใต้ร่างเอ่ยห้ามเมื่อได้ยินอย่างนั้น ด้วยที่สติของปฏิพัทธ์แทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่แล้วทำให้เขาไม่หยุดอย่างที่อีกฝ่ายร้องขอ ไหนๆ ก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้อยู่แล้วคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เขาจะทำแบบนี้กับคู่หมั้นสาว เมื่อนึกได้อย่างนั้นชายหนุ่มก็เดินหน้าต่อ เขาโน้มใบหน้าลงมาบดจูบคู่หมั้นสาวอย่างพอใจกับความหวานที่ได้รับ เมื่อก่อนเขาไม่เคยทำอะไรมากกว่าการจับมือกับแพรวพรรณ ร่างบางอรชรของดาวประกายขยับเขยื้อนไปตามแรงกระแทกของชายหนุ่ม เธอเจ็บจนพูดไม่ออกพยายามต่อต้านการกระทำของอีกฝ่ายแต่แรงของเธอก็ไม่อาจสู้เขาได้เลย จากขัดขืนในครั้งแรกเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นการสมยอม เธอได้แต่ต่อว่าตัวเองที่โอนอ่อนไปตามแรงสัมผัสของชายหนุ่มบนร่างรู้แต่ว่าความปรารถนาในกายเธอต้องการเขา เพียงไม่นานหลังจากที่บทสวาทจบลงร่างกำยำของปฏิพัทธ์ก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ เขาตักตวงความหอมหวานจากร่างกายคู่หมั้นสาวจนพออกพอใจก็เผลอหลับไป มีเพียงดาวประกายที่หลังจากเสร็จสิ้นบทสวาทหญิงสาวก็ขยับกายลุกขึ้นก่อนจะมองไปที่ชายหนุ่มบนเตียงด้วยน้ำตา เธอเปิดโคมไฟพอเห็นปฏิพัทธ์นอนอยู่ความรู้สึกผิดต่างๆ ก็ผุดขึ้นมาในหัวสมองของเธอ ถ้าหากว่าเรื่องนี้มีคนรู้ชีวิตของเธอคงไม่รอดแน่ๆ หญิงสาวรีบคว้าชุดนอนตัวที่อยู่กับพื้นรีบเอามาสวมใส่แต่ทว่าเพียงไม่นานเสียงกรีดร้องของใครอีกคนก็ดังขึ้นมา ทำให้หญิงสาวใจตกทำอะไรไม่ถูก "กรี๊ด นี่มันเกิดอะไรขึ้นฮะพี่ดาว!"เสียงของแพรวพรรณร้องโวยวายด้วยเสียงของหล่อนทำให้คนอื่นๆ ในบ้านที่กำลังพูดคุยสังสรรค์ตามประสาสองครอบครัวพบปะกันตกใจไปตามๆ กัน "เกิดอะไรขึ้นลูกแพรว?"เสียงของคนเป็นแม่เอ่ยถามบุตรสาวที่ทรุดลงนั่งอยู่กับพื้นหน้าประตูห้องนอนของลูกเลี้ยงที่อยู่ห้องข้างๆ ของแพรวพรรณ แต่ทว่าภาพที่เห็นทำให้คุณหญิงพรรณวดีถึงกับตาค้าง พร้อมคนอื่นๆ ที่เดินตามขึ้นมา "ตาพัทธ์ ตื่นเดี๋ยวนี้ทำอะไรลงไปฮะ!"มารดาของชายหนุ่มเอ่ยบอกพร้อมก็เดินเข้าไปปลุกลูกชายที่นอนอยู่ ปฏิพัทธ์ลืมตาตื่นด้วยความตกใจก่อนจะมองใบหน้าของมารดาตน เขาคิดในใจว่าสงสัยทุกคนรับรู้เรื่องที่เขาชิงสุกก่อนห่ามกับคู่หมั้นสาวแล้ว แต่ทว่าภาพของแพรวพรรณที่นั่งร้องไห้อยู่ทำเอาชายหนุ่มใจตก ก่อนเขาจะค่อยๆ หันหน้าไปหาอีกคนที่ร้องไห้ไม่ต่างจากผู้หญิงอีกคน ด้วยสภาพของดาวประกายไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาว "ดาว เกิดอะไรขึ้นบอกย่า!"คุณหญิงมณีวรรณเห็นสภาพของหลานสาวก็ใจตกทันที "เธอ! ทำไมเป็นเธอ?"ชายหนุ่มหันมาถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ เขาคิดว่าเขาเข้าห้องแพรวพรรณเพราะต้องการปลดปล่อยสิ่งที่แทบระเบิดออกมา "ย่าต้องการคำอธิบาย ทำไมถึงเกิดเรื่องนี้ได้ตาพัทธ์?"ทุกคนในตอนนี้จับจ้องมายังชายหนุ่มเป็นตาเดียวกัน เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดกันสิ่งที่เพิ่งเจอ "ผมโดนวางยา ผมคิดว่าผมเข้าห้องน้องแพรวถึงได้ทำอะไรแบบนี้ลงไป ผมรู้ว่าความคิดของผมมันผิด แต่ถึงอย่างไรผมกับน้องแพรวก็จะแต่งงานกันผมคิดว่ามันไม่น่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร"แต่ทว่าเขาไม่คิดว่าผู้หญิงที่เพิ่งหลับนอนด้วยเป็นอีกคน "อะไรนะโดนวางยาอย่างงั้นเหรอ?"เสียงท่านเกษมประมุขของบ้านเอ่ยออกมาก่อนจะตวัดสายตาไปหาหลานสาวคนโตที่เขาไม่เคยชอบขี้หน้าเลยสักนิด ดาวประกายรับรู้สายตานั้นทำให้เธอส่ายหน้าออกมาพยายามบอกว่าไม่ใช่ฝีมือเธอ แพรวพรรณที่สะอื้นไห้มองใบหน้าของคนเป็นพี่ก่อนจะเอ่ยบางอย่างออกมา บางอย่างที่ทำให้ใครๆ เข้าใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของดาวประกาย "เพราะแบบนี้ใช่ไหมพี่ถึงบอกว่าจะเป็นคนเอาเครื่องดื่มไปให้ทุกคนเอง"ดาวประกายส่ายหน้าไปมาทันที เพราะแพรวพรรณต่างหากที่สั่งให้เธอยกเครื่องดื่มไปให้ทุกคน "ไม่ใช่อย่างที่แพรวบอกนะคะ ดาวไม่ได้ทำแบบนั้น!" "โกหก พี่อิจฉาฉัน ทุกอย่างที่เป็นของฉันพี่คิดอยากแย่งไปจนหมด อีขี้อิจฉา อีพี่เลว!" เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือของชายชราอย่างท่านเกษม ตวัดเข้าใบหน้าของหลานสาวคนโตด้วยความโมโห ทำให้ดาวประกายเซล้มไปกองที่พื้นท่ามกลางความตกใจของใครหลายๆ คนที่อยู่ตรงนั้น "เลือดแม่แกมันแรงจริงๆ ถึงได้ทำตัวไม่ต่างจากผู้หญิงหยำฉา คู่หมั้นของน้องแกก็ไม่เว้น!"ถ้อยคำดูถูกหญิงสาวไม่พอลามไปถึงคนที่ล่วงลับไปแล้วยิ่งทำให้น้ำตาของดาวประกายไหลอาบแก้มเปรอะเปื้อนไปหมด เธอเสมองไปยังชายหนุ่มอีกคนด้วยความเกลียดชัง เธอเป็นผู้ถูกกระทำแท้ๆ แต่ทว่าใครต่อใครก็มาโทษว่าเธอเป็นคนผิดคนเดียว "คุณพ่อพอเถอะครับ"เสียงบิดาของเธอเอ่ยห้ามคนเป็นพ่อด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ เขาก็ไม่คิดว่าบุตรสาวคนโตของเขาจะกล้าทำอะไรแบบนี้ "ฮึก ดาวไม่ได้ทำนะคะคุณพ่อ คุณย่าดาวไม่ได้ทำ"หญิงสาวหันไปบอกด้วยน้ำตา เธอไม่ได้ทำระยำอย่างที่ใครๆ ว่า เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปฏิพัทธ์ดื่มอะไรลงไป แต่ทุกคนกลับคิดว่าเพราะเธอที่อยากจะจับชายหนุ่มถึงได้ทำอะไรทุเรศแบบนั้น "หลักฐานคาตาแบบนี้แกยังบอกว่าไม่ได้ทำอีกเหรอ ที่ผ่านมาฉันพยายามไม่สนใจเรื่องในอดีตเพราะคิดว่าแกไม่รู้เรื่อง พยายามจะมองแกในทางที่ดีแต่ท้ายที่สุดเลือดแม่แกมันก็แรงจริงๆ คู่หมั้นน้องแกก็ยังกล้าทำแบบนี้ ทำไมทำแบบนี้ฮะดาว อิจฉาน้องมากรึไง!"เสียงของแม่ใหญ่ตะคอกดังโวยวายออกมาพร้อมปลอบใจบุตรสาวของตัวเองที่กำลังร้องไห้ออกมาจนใครๆ ต่างก็พากันสงสาร