Zübeyde omuzlarını düşürüp yorgunlukla, "Geçiyor mu bari sinirin?" diye sordu. Sesi artık ne isyandı ne de yalvarış, sadece yorgun bir tespitti. "Bana bağırıp çağırınca bitiyor mu dertlerin?"
Aram'ın gözlerindeki o korkunç kırmızılık, yüzündeki yara berelerden daha çok dikkatini çekiyordu. Ağlamıştı, değil mi? Kurşun yese gık demeyecek, dağ gibi duran adam ağlamıştı. Zübeyde, kendi evliliğinin bu kadar mı kötü olduğunu düşündü? Tabii ya, kim isterdi ki Zübeyde'yi? Hangi erkek severdi ki? Aram mı sevecekti, sayacaktı, karısı belleyecekti? Ne bekliyordu ki?
"Bitmek," dedi Aram ve alayla dudaklarını kıvırdı. Gözlerinde neşe kırıntısı yoktu, sadece boş bir alay vardı. Hafif yalpalayarak gelininin önüne geldi. Aralarında bir iki adımlık mesafe vardı.
Aram, kolunu havaya kaldırdığı an, Zübeyd
