ไม่มีนิยามของคำว่ารัก ภาค 1

ตอนที่.2 สาวน้อยเมืองโคราชไม่มีชื่อ

เรื่อง: ไม่มีนิยามของคำว่ารัก ภาค1

ตอนที่.2 สาวน้อยเมืองโคราช

โดย:srikarin2489

“โรงเรียนอะไรหรือคะแม่” พอแม่บอกซื่อโรงเรียน ปาลิดาถึงกับทำตาโตตกใจ

“ไหวหรือคะแม่ โรงเรียนใหญ่โรงเรียนดังเลยนะ ทำไมแม่ต้องให้ฟางไปสอบเข้าที่นั่นคะ” ทำเสียงโอดครวญถาม

“เป็นโรงเรียนเก่าของแม่ แม่เรียนที่นั่นตั้งแต่ป.1จนจบม.6”

“จริงหรือคะ ฟางไม่รู้มาก่อนเลยว่าแม่เคยเรียนที่นั่น รู้แค่ว่าแม่เป็นคนกรุงเทพฯ มาแต่งงานกับคนโคราชอย่างคุณพ่อ”

“ฟางเรียนเก่งสอบเข้าได้แน่นอน แม่มั่นใจ”

“เด็กต่างจังหวัดไปสู้กับเด็กกรุงเทพฯ จะไหวหรือคะแม่ เป็นโรงเรียนดังมีแต่คนอยากเข้าเรียน” ปาลิดาถามด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ

“โรงเรียนที่ฟางเรียน เป็นโรงเรียนใหญ่ซื่อดังของโคราชแห่งหนึ่ง มาตรฐานการเรียนการสอนนับว่าดี เพราะเป็นโรงเรียนหญิงล้วนให้คุณย่าพูด คุณพ่อจะได้ไม่กล้าขัด หรือฟางไม่อยากเปลี่ยนโรงเรียน”

“ได้ค่ะแม่ ฟางจะพยายาม จะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง” ลดายิ้มพอใจแววตาอ่อนโยนเปี่ยมไปด้วยความรัก ต่อลูกสาวคนเดียว

“แม่มาอยู่โคราชกับคุณพ่อของฟาง ตั้งแต่แต่งงานสิบกว่าปีแล้ว ถึงเวลาต้องกลับไปอยู่กรุงเทพฯเสียที ทานข้าวต่อเถ่อะลูกจะสอบไฟนอลแล้ว ฟางต้องอ่านหนังสือนอนดึกแทบทุกคืน ไม่ต้องเคร่งเครียดกดดันตัวเอง ขอเพียงฟางมีความสุขกับการเรียน ไม่จำเป็นต้องเป็นที่หนึ่งก็ได้”

บรรยากาศภายในโรงเรียนหลังโรงเรียนเลิก พลุกพล่านจอแจเต็มไปด้วยรถที่มารับนักเรียน ทั้งรถรับส่งและรถของผู้ปกครองขับมารับบุตรหลาน มีรถวิ่งเข้าวิ่งออกตลอดเวลา เป็นโรงเรียนเอกชนขนาดใหญ่ ซื่อดังแห่งหนึ่งของจังหวัดนครราชสีมา ใครที่ไม่มีรถมารับแล้วกลับเอง จะออกไปรอขึ้นรถโดยสารประจำทางหน้าโรงเรียน

จึงเป็นบรรยากาศอึกทึกวุ่นวายแต่ชั่วระยะเวลาสั้น ๆ ปาลิดาอยู่ในชุดพลศึกษา เป็นเสื้อเชิ้ตโปโลสีประจำโรงเรียน กางเกงวอร์มขายาวสีดำและ รองเท้าผ้าใบสีขาว ยืนคุยอยู่กับเพื่อน ๆ เห็นรถแม่มารับตามนัดหมาย จึงหันไปลาเพื่อนแล้วรีบมาขึ้นรถของแม่ ลดาขับรถมารับมาส่งลูกเองทุกวัน ยกเว้นหลังโรงเรียนเลิกบางวัน ปาลิดาขอไปเดินเล่นในห้างสรรพสินค้ากับเพื่อนแล้วกลับเอง

รถเก๋งญี่ปุ่นของลดาขับตามคันข้างหน้า มาจ่อตรงประตูหน้าโรงเรียนรอขึ้นถนน บนถนนหน้าโรงเรียน ตำรวจจราจรต้องทำหน้าที่อย่างหนัก เพราะคับคั่งไปด้วยรถ ต้องคอยเป่านกหวีดส่งสัญญาณมือ ให้รถหยุดเพื่อปล่อยให้รถที่รอออกจากโรงเรียนได้ขึ้นถนน

“อีกไกลกว่าจะถึงปากช่อง ฟางอาจหิวแม่เลยซื้อของกินมาให้ด้วย วางอยู่เบาะหลังแน่ะลูก” ลดาบอกลูกเมื่อขับรถออกจากโรงเรียน ขึ้นมาบนถนนได้แล้วปาลิดาเอี้ยวตัวไปหยิบถุงใส่ของกินมาเปิด

“แม่รู้ใจ ซื้อของชอบมาให้ฟาง” ปาลิดายิ้มพอใจ เมื่อเปิดกล่องกระดาษที่อยู่ในถุง เห็นเป็นนักเก็ตไก่กับเฟรนซ์ฟรายส์

“แม่กินมั้ยคะ”

“แม่ยังไม่หิว ฟางกินรองท้องก่อนเลย เอาทิชชู่เปียกเช็ดมือก่อนลูก” ปาลิดาเอื้อมมือไปดึงกระดาษทิชชู่เปียก มาเช็ดมือก่อนหยิบของกิน

“ถ้าหิวข้าว ค่อยแวะหาอะไรกินระหว่างทาง” ลดายิ้มเอ็นดูเห็นลูกหยิบกินถูกใจ ลูกทำให้เธอเข้มแข็งมีกำลังใจ ต่อสู้ฟันฝ่ากับชีวิตคู่ที่มีปัญหา ไม่ว่าจะทุกข์ใจมีปัญหาแค่ไหน แค่มองหน้าลูกกำลังใจฮึดสู้ จะเติมเต็มเข้ามาทันที

ช่วงเย็นวันศุกร์ถนนทุกสาย หนาแน่นไปด้วยรถติดขัดพอสมควร นครราชสีมาเป็นจังหวัดใหญ่ มีผู้คนอาศัยอยู่หนาแน่นสถานศึกษาเยอะการจราจร จึงติดขัดในชั่วโมงเร่งด่วน คือตอนเช้ากับตอนเย็นหลังโรงเรียนเลิก ต้องใช้เวลาพอ สมควร กว่าลดาจะขับรถออกจากตัวเมืองได้ แล้วขึ้นถนนมิตรภาพมุ่งหน้าสู่อำเภอปากช่อง ซึ่งอยู่ไกลจากอำเภอเมืองพอสมควร เย็นวันศุกร์แบบนี้มีคนเดินทางเยอะเป็นพิเศษ

“แม่คะ...แม่เล่าเรื่องของแม่ให้ฟางฟังบ้างสิคะ แม่กับคุณพ่อเจอกันได้ยังไง แม่มีญาติพี่น้องอีกมั้ย นอกจากลุงปอแล้ว ฟางไม่เคยเห็นญาติพี่น้องของแม่เลย รู้แต่ว่าคุณตาคุณยายเสียหมดแล้ว”

ลดาเคาะนิ้วเบากับพวงมาลัยรถ ตามองถนนข้างหน้ารถเยอะทำให้วิ่งได้ไม่เร็วนัก สีหน้าครุ่นคิดลำดับเรื่องราวของตัวเองในอดีต

“เรื่องแม่กับคุณพ่อ มันไม่ใช่เรื่องรักฉบับหวานหรอกลูก”

“ยังไงคะ” ปาลิดาเอียงร่างไปถามแม่อย่างสนใจ

“คุณตาคุณยายเป็นคนกรุงเทพฯ มีลูกสองคนคือแม่กับลุงปอ ตอนแม่อยู่ม.3เทอม2เท่าฟางตอนนี้ ส่วนลุงปออยู่ม.6 พวกท่านประสบอุบัติ เหตุทางรถยนต์ ทำให้พวกท่านเสียชีวิตทั้งคู่”

“แม่ไม่ต้องเล่าต่อก็ได้ค่ะ ถ้ามันทำให้แม่เศร้าใจ”

“ไม่เป็นไรลูก” ลดาหันไปยิ้มอ่อนโยนกับลูก

“คุณยายเสียชีวิตคาที่ ส่วนคุณตาถูกนำส่งโรงพยาบาล แต่เพราะอาการ บาดเจ็บสาหัส อยู่โรงพยาบาลสามวันท่านก็เสีย คุณตาเป็นเพื่อนรักกับคุณปู่ของฟาง ก่อนท่านเสียได้ฝากแม่กับลุงปอไว้กับคุณปู่ของฟาง เพราะท่านรู้ว่าญาติพี่น้องของท่าน คงไม่มีใครอยากรับภาระดูแลเด็กสองคน ท่านจึงเลือกที่จะฝากลูกสองคนไว้กับเพื่อน พอคุณตาเสียคุณปู่คุณย่าของฟางเข้ามาช่วยเหลือดูแล พวกท่านให้แม่เลือกว่าจะเรียนที่เดิม หรือจะย้ายไปอยู่กับพวกท่านที่โคราช” ลดาค่อย ๆลำดับเรื่องราวในอดีตให้ลูกสาวฟัง

“แม่เลือกเรียนที่เดิม พวกท่านตามใจแต่ต้องอยู่ประจำ ส่วนลุงปอจบม.6แล้วขอไปอเมริกา พวกท่านก็อนุญาต ลุงปอเลยไปอยู่อเมริกาตั้งแต่จบม.6 จนตอน นี้ ตั้งรกรากมีครอบครัวอยู่ที่นั่น แม่ไม่ได้ติดต่อญาติพี่น้องของคุณตาคุณยายเลย ตอนนั้นพวกเขาคงโล่งใจด้วยซ้ำ ที่ไม่ต้องรับภาระดูแลแม่กับลุงปอ คุณปู่กับคุณย่าส่งแม่เรียนจนจบมหาวิทยาลัย ถ้าอยากเรียนต่ออีกพวกท่านก็จะส่ง แม่ไม่ใช่คนชอบเรียนนักหรอก แค่ปริญญาตรีก็พอ พวกท่านดีต่อแม่กับลุงปอมาก พอพวกท่านมาพูดขอแม่ให้กับลูกชายคนเล็กของท่าน แม่เลยยอมตกลงแต่งงานกับคุณพ่อของฟาง”

“ไม่ได้จีบไม่ได้ชอบ กันมาก่อนเลยหรือคะ” ลดาส่ายหน้าไปมา

“ชีวิตรักของแม่กับคุณพ่อไม่หนุกเลย” ปาลิดาทำเสียงบ่น ทิ้งศีรษะพิงพนักเบาะรถ ทำให้คนเป็นแม่หันมายิ้มเอ็นดู

“โรงเรียนที่แม่จะให้ฟางไปสอบเข้าม.4 แม่จะให้แนนเขาส่งรายละเอียดมาให้ แนนเรียนอยู่ที่นั่นเขาจะช่วยฟางได้”

“จริงด้วยสิคะ แนนเรียนอยู่ที่นั่น” ดวงตาคมกลมโตเป็นประกายสดใส ดีใจ เมื่อนึกได้ว่าญาติและเพื่อนเรียนอยู่ที่นั่น ทำให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นถ้าต้องไปเรียนที่นั่นจริง ๆ

“หลานคุณพ่อเรียนอยู่ที่นั่นหลายคน เนตรพี่สาวของแนนจะขึ้นม.6ปีนี้ ส่วนแนนเขาเรียนรุ่นเดียวกับฟาง”

“ฟางไม่เรียนวิทย์-คณิตนะคะแม่ ฟางอยากเรียนศิลป์-ภาษา”

“ตามใจแม่ไม่บังคับหรอก”

“คุณพ่อจะไปอยู่กับเราด้วยมั้ยคะ” ลดาหันไปมองหน้าลูกแวบหนึ่ง รู้ดีว่าลูกรักพ่อคงอยากให้พ่อไปอยู่ด้วย

“แม่ยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กับคุณพ่อเลย จะไปคุยกับคุณย่าก่อนให้คุณย่า พูดกับคุณพ่อให้ ถ้าเขารู้ว่าเป็นโรงเรียนหญิงล้วน คงไม่ยอมให้ฟางไปเรียนแน่”

ลมพัดวูบผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้ผ้าม่านผืนยาวแทบจรดพื้นขยับไหวตาม แม้จะเริ่มเข้าสู่หน้าร้อนแล้ว แต่อากาศที่ปากช่องยังเย็นสบาย ปากช่องเป็นอำเภอหนึ่งของจังหวัดนครราชสีมา มีพื้นที่กว้างใหญ่เป็นอำเภอขนาดใหญ่มีทั้งภูเขาและผืนป่า มีความเป็นธรรมชาติและเจริญไม่ไกลจากกรุงเทพฯมาก จึงได้รับความนิยมผู้คนเดินทางมาพักผ่อนท่องเที่ยวมากในวันหยุด ในพื้นที่ของอำเภอปากช่องจึงมีบ้านของคนมีฐานะดี ทั้งซื้อและสร้างไว้สำรับมาตากอากาศเป็นจำนวนมาก รวมทั้งโรงแรมและรีสอร์ทต่างๆ

ร่างที่หลับอยู่บนเตียงกว้างขนาดหกฟุตขยับลืมตาขึ้น หันไปดูด้านข้างไม่เห็นลูกสาวนอนอยู่ด้วย ปาลิดาคงลงไปข้างล่างแล้ว อากาศเย็นสบายจนลดาไม่อยากลุกแต่ต้องขยับลุกขึ้นเพื่อเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว

ลดาเดินออกมายังระเบียงบ้านชั้นสอง เป็นระเบียงเปิดโล่งแต่มีหลังคากันแดดกันฝนได้ มองเห็นพื้นที่กว้างขวางสุดสายตาเป็นทั้งที่ราบเขียวขจีไปด้วยทุ่งหญ้า และเนินเขาเตี้ย มีอากาศบริสุทธิ์เย็นสบายสงบเงียบไม่วุ่นวายเหมือนในเมืองที่จากมา ในวันหยุดยาวลดาชอบพาลูกมาพักผ่อนที่นี่

“ฝ้าย...ตื่นแล้วหรือลูก” หญิงสูงอายุวัยเจ็ดสิบกว่า รูปร่างท้วมท่าทางใจดีใจเย็นแต่แฝงด้วยความเด็ดขาดเอาจริง เพราะต้องปกครองคนงานในฟาร์มหลายชีวิต นั่งจิบเครื่องดื่มอุ่น ๆ อยู่ตามลำพังหันมาทัก

“เมื่อคืนรถเยอะมาก ไม่รู้พวกเขาเดินทางไปไหนกัน เลยใช้เวลานานกว่าปกติกว่าจะมาถึงบ้านคุณแม่ พอได้นอนฝ้ายเลยหลับยาวเลยค่ะ อากาศเย็นสบายโดยไม่ต้องเปิดแอร์ ลูกลุกไปตอนไหนไม่รู้ตัวเลย” ลดาเดินมานั่งลงข้างมารดาสามี

“ในโคราชร้อนแล้ว แต่ที่นี่ยังเย็นสบาย หน้าหนาวปีนี้ไม่ค่อยหนาวนัก”

“หลับสบายก็ดีแล้วลูก ฟางตื่นแต่เช้าลงไปหาม้าแล้ว ตื่นเต้นดีใจยกใหญ่ เห็นม้าตัวใหม่ เจ้าของเดิมบอกว่ามันเชื่อง ฟางเจอครั้งแรกขึ้นขี่ได้เลย” น้ำเสียงพูดถึงหลานสาวเต็มไปด้วยความรักเอื้อเอ็นดู

“ทำไมเขาถึงชอบม้ามากก็ไม่รู้ ฝ้ายกับพี่วินไม่ชอบม้าทั้งคู่”

“คงเหมือนคุณปู่ของเขา ตอนคุณปู่ของฟางยังอยู่ เขาเคยคิดอยากเพาะพันธุ์ม้า แต่แม่ห้ามไว้ก่อน ถ้าเขายังอยู่ม้าคงเยอะกว่านี้”

ลดามองไปทางทุ่งหญ้ามีพื้นที่กว้างขวาง เป็นฟาร์มเลี้ยงวัวขนาดใหญ่ แล้วยังมีม้าหลายตัวซึ่งเป็นสัตว์โปรดของปาลิดา เห็นลูกสาวกำลังสนุกอยู่กับการขี่ม้ามีคนงานชายคอยดูแลความปลอดภัย หลานสาวยังไม่โตนักคุณปรานีจึงต้องให้คนงานคอยดูแล แม้จะรู้ว่าหลานสาวขี่ม้าเก่งก็ตาม

“ตอนคุณปู่ยังอยู่ ฟางเขาชอบไปขี่ม้ากับคุณปู่ เห็นม้าครั้งแรกร้องอยากขี่เลย แม่มีหลานหลายคน แต่ไม่มีใครชอบม้ามากเหมือนฟาง หลังจากคุณปู่เสียตอนแรกแม่คิดจะขายม้า พอฟางรู้เขาร้องไห้มาขอร้องไม่ให้ขาย แม่เลยเก็บไว้ให้เขา” ลดามองดูลูกสาวเห็นกำลังควบม้าด้วยความเร็ว เวลามาบ้านคุณย่าที่ปากช่องปาลิดาจะสดใสมีความสุขมาก ขลุกอยู่กับม้าได้ทั้งวัน

“คุณแม่คะ” คุณปรานีเงยหน้าจากแก้วเครื่องดื่ม เห็นสีหน้าสะใภ้ดูจริงจังขึ้นท่าทางเหมือนมีเรื่องอะไร

“ที่ฝ้ายพาลูกมาหาคุณแม่ครั้งนี้ ฝ้ายมีเรื่องจะเรียนให้คุณแม่ทราบ และขอให้คุณแม่ช่วย”

“มีปัญหากับเจ้าวินหรือลูก มันมีผู้หญิงใหม่อีกแล้วใช่มั้ย”