ตอนที่.37เพื่อนเก่า
2604 Words
เรื่อง: ไม่มีนิยามของคำว่ารัก ภาค 1
ตอนที่.37 เพื่อนเก่า
โดย: srikarin2489
อโรชากับลดายืนจ้องมองกันด้วยสายตาตื่นตะลึง ไม่คิดว่าจะพบกันโดยบังเอิญแบบนี้ มันนานหลายปีเหลือเกินที่ไม่ได้พบเจอหรือรู้ข่าวคราวของกันและกันเลย นานจนคิดว่าคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วในชีวิตนี้
“พี่อุ้ม...พี่อุ้มจริงๆ ”
ลดาพึมพำเสียงแหบเบา น้ำตาซึมคลอด้วยความเต็มตื้นดีใจ มองใบหน้าของคนที่เธอไม่เคยลืมยังคิดถึงอยู่เสมอ ตลอดระยะเวลาเกือบสามสิบปี บทจะเจอก็เจอแบบไม่คาดคิด
อโรชาในวันนี้รูปลักษณ์ภายนอกดูเปลี่ยนไปจากเดิมมาก จากผู้หญิงที่ดูเรียบง่ายธรรมดากลายเป็นผู้บริหารในวัย52ปี แต่ยังดูดีอ่อนกว่าวัย เพราะการดูแลตัวเองดีและมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นมาก แม้รูปลักษณ์ภายนอกจะดูเปลี่ยนไปมาก แต่หน้าตายังมีเค้าเดิมโดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น ทั้งสองได้แต่ยืนจ้องมองกันอยู่อย่างนั้นเป็นครู่ทำอะไรไม่ถูกไม่รู้จะพูดอะไร ความดีใจที่ได้พบกันโดยบังเอิญมันมากมายอยู่ในความรู้สึก ลึกๆ ในใจความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีต่อกันยังคงอยู่ แต่ต่างเติบโตไปตามเส้นทางชีวิตของตัวเอง มีภาระหน้าที่จนคิดว่าคงไม่ได้พบกันอีกจู่ ๆ มาเจอกันโดยบังเอิญไม่รู้จะพูดอะไรทำยังไง
“ฝ้ายสบายดีเหรอ” อโรชาเป็นฝ่ายเอ่ยถามก่อน หลังจากยืนมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง
“สบายดีค่ะ แล้วพี่อุ้มล่ะ”
“พี่สบายดี ฝ้ายจะไปชั้นไหน” อโรชากดหมายเลขชั้นตามที่ลดาบอก ขณะเอี้ยวตัวไปกดลิฟต์ ไม่เห็นว่าถูกลดากวาดสายตามองสำรวจ อโรชาดูดีขึ้นมาก ในความรู้สึกของคนเคยคุ้นเคยอย่างลดา แต่งกายแบบที่เรียกว่า “บิสเน็ส แคชชวล” คือสูททำงานอย่างไม่เป็นทางการ เสื้อสูทกับกางเกงสแล็คคนละสีกัน รองเท้าคัชชูสีเดียวกับกางเกง ดูภูมิฐานมีสง่าราศี เรื่องหน้าตายังดูสวยคมเหมือนเดิม
พอประตูลิฟต์เปิดทั้งสองก้าวออกจากลิฟต์ เป็นชั้นห้องพักของคนไข้ระดับวีไอพี ดูค่อนข้างเงียบสงบ เดินผ่านโซนไว้รองรับแขกที่จะมาเยี่ยมคนป่วยเหมือนเลาจ์เล็กๆ ไว้นั่งพูดคุยดื่มกาแฟหรือคุยโทรศัพท์ จะได้ไม่รบกวนคนป่วย
“ฝ้ายมาทำอะไรที่โรงพยาบาลเหรอ” อโรชาหันไปถามคนเดินเคียงข้าง
“ลูกฝ้ายประสบอุบัติเหตุ หลานบอกว่าถูกส่งมาโรงพยาบาลนี้ แล้วพี่อุ้ม ล่ะคะมาเยี่ยมใคร”
“เอ้อ...พี่ทำงานอยู่ที่นี่”
“ฝ้ายลืมไป พี่อุ้มเป็นหมอนี่นา แล้วที่นี่ก็เป็นโรงพยาบาล” ว่าตัวเองเจือยิ้มบาง ๆ
“โรงพยาบาลนี้ เป็นกิจการของครอบครัวสามีพี่” ลดาอึ้งไปอีกเมื่อรู้ว่าอโรชาแต่งงานแล้ว
“เราไม่เจอกันเกือบสามสิบปี ไม่เคยรู้ข่าวคราวกันเลย ฝ้ายไม่รู้ว่าพี่อุ้มแต่งงานแล้ว”
“พี่ไม่รู้เหมือนกันว่าฝ้ายแต่งงานแล้ว”
ทั้งสองเดินคุยกันไปทางห้องพักคนไข้ระดับวีไอพี เจ้าหน้าที่ที่ทำงานอยู่ชั้นนั้นลุกขึ้นยืน ยกมือไหว้ทักทายอโรชาบ่งบอกให้รู้ว่าตำแหน่งของอโรชาคงไม่ธรรมดา แค่ทางเดินของห้องพักไม่ต่างอะไรกับโรงแรมห้าดาว ตกแต่งหรูหราด้วยวัสดุเกรดดีระดับพรีเมี่ยม ทั้งพื้นและผนังอยู่ในโทนสีอ่อนตา บรรยากาศค่อนข้างเงียบปราศจากเสียงรบกวน
“ลูกฝ้ายพักอยู่ห้องนี้ค่ะ” อโรชามีท่าทางตกใจเล็กน้อย เมื่อลดามาหยุดอยู่หน้าห้องริมสุดด้านซ้ายมือแล้วหันมาบอก
“ห้องนี้เหรอ”
“ค่ะ ฝ้ายสอบถามเจ้าหน้าที่แล้วก่อนขึ้นมา” อโรชามองดูเบอร์ห้องแล้วนิ่งอึ้ง
“ลูกสาวฝ้ายประสบอุบัติเหตุเมื่อวานค่ะพี่อุ้ม”
“ลูกสาวเหรอ”
“ค่ะ”
อโรชาเปิดประตูห้องพักส่วนแรกที่เจอคือ ส่วนที่เป็นห้องน้ำสำหรับแขกมาเยี่ยมคนไข้อยู่ด้านซ้ายมือ เดินผ่านห้องน้ำเข้าไปจะเจอกับห้องรับแขก และส่วนรับประทานอาหาร มีโต๊ะทานข้าวพร้อมเก้าอี้สี่ที่นั่ง ซิงค์ล้างจาน ตู้เย็น รวมทั้งไมโครเวฟไว้พร้อมบริการเพิ่มความสะดวก สบาย มีห้องพักสำหรับญาติเฝ้าไข้ด้วย แยกเป็นสัดส่วนจากห้องคนไข้ อโรชาเปิดประตูห้องพักของคนไข้ออกแค่พอมองเห็นข้างใน เมื่อทั้งสองมองเข้าไปเห็นอินทิรากับปาลิดายืนกอดกันอยู่ข้างเตียงคนไข้
ลดาขมวดคิ้วนิดไม่เข้าใจ เห็นอโรชาปิดประตูไว้ตามเดิม โดยที่คนข้างในยังไม่รู้การมาของทั้งสอง อโรชาหันไปมองหน้าลดานิ่ง สีหน้าเคร่งขรึมแววตาครุ่นคิดจนลดาแปลกใจ
“คนที่ใส่ชุดคนไข้ เป็นลูกสาวของฝ้ายใช่มั้ย” ลดาพยักหน้า
“พี่ขอคุยอะไรกับฝ้ายก่อนเข้าไป” อโรชามองหน้าลดาอยู่อึดใจ ก่อนพูดต่อด้วยท่าทางค่อนข้างขรึม
“คนที่ใส่ชุดหมอลูกสาวพี่” คนฟังถึงกับเบิกตากว้างตกตะลึง กับเรื่องที่อโรชาบอกด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
“ฝ้ายรู้เรื่องนี้หรือเปล่า ที่เขาสองคนชอบพอกัน”
“ฝ้ายรู้ว่าลูกชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง เขาเจอกันตอนฟางมาเรียนม.4ที่กรุงเทพฯ รุ่นพี่คนนั้นอยู่ม.6 เขาเรียกรุ่นพี่คนนั้นว่าพี่อิน”
“อิน...อินทิราเป็นลูกสาวคนเดียวของพี่”
“มันบังเอิญขนาดนั้นเลยหรือคะพี่อุ้ม ที่ลูกสาวเราสองคนชอบพอกัน” ลดาบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงกับเรื่องนี้ เมื่อรู้ว่าคนที่ลูกรักเป็นลูกสาวของอโรชา มันเป็นเรื่องบังเอิญได้ขนาดนั้นเชียวหรือ เธอเห็นและรู้จักอินทิรามาหลายปีแต่ไม่เคยรู้เลยว่าเป็นลูกสาวของคนในอดีตของเธอ แม้จะเคยแปลกใจกับบุคลิกท่าทางของอินทิราที่ดูคุ้นตามาก แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นลูกของอโรชา
“มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มันคงเป็นโชคชะตามากกว่า พี่เคยเจอลูกสาวฝ้ายหลายครั้ง เวลาขับรถไปรับอินที่โรงเรียน ตอนเจอกันพี่รู้สึกคุ้นหน้าเขามาก แต่ไม่คิดว่าเขาจะเป็นลูกสาวของฝ้าย”
“ฝ้ายเคยเจอลูกพี่อุ้มเหมือนกัน เขามีอะไรหลายอย่างคล้ายพี่อุ้ม แต่ฝ้ายไม่คิดเหมือนกันว่าเขาเป็นลูกพี่อุ้ม” ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ว่าจะยินดีหรือยังไง เมื่อรู้ว่าลูกสาวชอบพอกัน
เสียงประตูห้องพักของคนไข้ถูกเคาะ ทำให้อินทิรากับปาลิดาผละออกจากกันแล้วหันไปดู ประตูห้องพักคนไข้ถูกเปิดออก ลดาเดินเข้ามาโดยมีอโรชาเดินตามหลังมาด้วย
“แม่” ปาลิดาร้องเรียกดีใจ
“ฟาง...เป็นยังไงบ้างลูก” อินทิราถอยไปยืนข้างแม่ตัวเอง เพื่อให้ลดาเข้ามาหาลูกสาว
“ฟางไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ เมื่อวานไข้ขึ้นสูงตอนนี้ไข้ลดแล้ว” ลดาวางมือลงบนไหล่ลูกสาว กวาดสายตามองสำรวจทั่วร่างนอกจากดวงตาแดงเรื่ออย่างคนผ่านการร้องไห้มา นอกนั้นไม่มีร่องรอยบาดเจ็บอะไร
ระหว่างที่สองแม่ลูกคุยกันอยู่ อินทิราหันไปทางแม่ของตัวเองเมื่อแม่เอื้อมมือมาวางโอบไหล่ สบสายตาอบอุ่นของแม่ ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนตั้งแต่จำความได้จนเติบใหญ่ ความนุ่มนวลอบอุ่นของแม่ยังมีอย่างเปี่ยมล้น
“อินไม่เป็นอะไรนะลูก”
ถามเสียงอ่อนโยนพอได้ยินกันสองคน เห็นดวงตาแดงเรื่อของลูกแล้วได้แต่เวทนา อินทิราส่ายหน้าไปมาพยายามยิ้มกับแม่ เมื่อยืนคู่กันจะเห็นว่าอินทิราสูงกว่าแม่สูงถึง 180 ซม.สูงกว่าตอนเรียนมัธยมปลายเล็กน้อย ส่วนอโรชาสูง173 ซม.ถือว่าเป็นผู้หญิงที่สูง พ่อแม่เป็นคนสูงทั้งคู่ถ่ายทอดกรรมพันธุ์สูงให้กับลูกสาวคนเดียว
“แม่จำพี่อินได้มั้ยคะ” ลดาหันไปทางอินทิราที่ยืนอยู่ข้างแม่ รับไหว้เมื่ออีกฝ่ายยกมือไหว้
“จำได้ หน้าตาไม่เปลี่ยนเท่าไหร่ เพียงแต่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เป็นหมอแล้วใช่มั้ย”
“ค่ะคุณน้า”
“ดีจังนะคะพี่อุ้ม พี่อุ้มเป็นหมอแล้วยังมีลูกเป็นหมอ” น้ำเสียงที่เรียก
อโรชาเต็มไปด้วยความคุ้นเคย ทำให้อินทิรากับปาลิดามองดูอย่างแปลกใจ
“แม่กับคุณแม่พี่อิน รู้จักกันมาก่อนหรือคะ”
“เราเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนเดียวกัน ตอนเจอกันในลิฟต์ได้พูดคุยกันแล้ว ต่อไปน้าต้องเรียกหมอว่าหมออินสินะ”
“เรียกอินก็ได้ค่ะคุณน้า”
“เรียกหมออินดีกว่า” อินทิราเลยยิ้มตามใจ
“เอาล่ะ...แม่ว่าให้ฟางกับแม่เขาคุยกันตามลำพัง อินจะได้กลับไปทำงานด้วย” อโรชาบอกเมื่อพลิกข้อมือซ้ายดูนาฬิกา แล้วหันไปบอกลูก
“ค่ะแม่ พี่ไปทำงานก่อนนะฟาง แล้วจะมาหาใหม่”
“พี่อุ้มคะ” อโรชาชะงักร่างที่กำลังจะเดินออกไปพร้อมลูกสาว เมื่อลดาร้องเรียกไว้ก่อนแล้วหันกลับมาหา
“เราจะติดต่อกันยังไงคะ ฝ้ายไม่มีเบอร์พี่อุ้ม”
“บอกเบอร์ของฝ้ายมา” อโรชาหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาจากกระเป๋าเสื้อนอก บันทึกเบอร์ตามที่ลดาบอก
“แล้วเราค่อยคุยกัน ไปลูก” หันไปแตะแขนลูกสาวเดินออกไปด้วยกัน
สีหน้าของคนป่วยแจ่มใสเป็นพิเศษตาเป็นประกาย เมื่อณิชมน
มาเยี่ยมในตอนบ่ายวันต่อมา ทำให้ณิชมนเดาได้ว่าอินทิรากับปาลิดาคงพูดคุยปรับความเข้าใจกันแล้ว คนป่วยถึงได้มีอาการหายป่วยเร็วขนาดนี้เพราะได้กำลังใจดี
“สีหน้าฟางดีขึ้นเยอะเลยนะ” ปาลิดายิ้มกับคำทักทายของเพื่อน
“แนนมาพอดีเลยอาฝากฟางก่อนนะ อาจะออกไปหาซื้อของใช้ส่วนตัว รีบมาดูฟางอาไม่ได้เตรียมอะไรมาด้วย ลงจากเครื่องเอากระเป๋าไปเก็บแล้วมาโรงพยาบาลเลย”
“ในโรงพยาบาลมีร้านสะดวกซื้อค่ะอาฝ้าย มีร้านอาหารระดับหรู หรือฟู้ดคอร์ทอาหารเขาก็อร่อย ร้านขนมร้านกาแฟมีแทบทุกอย่างเหมือนโรงแรมหรูผสมศูนย์การค้า”
“นั่นสิ ตอนมาถึงครั้งแรกอานึกว่าตัวเองมาผิดที่ เหมือนโรงแรมหรูอย่างแนนว่า ดูห้องพักของคนไข้สิ มีห้องพักสำหรับญาติมาเฝ้าไข้ด้วย ห้องน้ำแยกกันต่างหาก แม้แต่ห้องน้ำยังดูหรูหรากว้างขวาง” ลดามองดูภายในห้องพักคนไข้ระดับวีไอพี ตกแต่งหรูหราดูสะดวกสบายราวกับห้องพักในโรงแรมหรู
“อาว่าหรูกว่าโรงแรมบางที่เสียอีก ห้องน้ำเป็นระบบเซ็นเซอร์ พอเดินเข้าไปฝาชักโครกเปิดเองอัตโนมัติ อาเข้าไปครั้งแรกตกใจเลยเห็นฝาชักโครกเปิดเอง” ลดายิ้มขำตัวเองทำให้ณิชมนกับปาลิดาพลอยยิ้มด้วย
“ยังมีรีโมทสำหรับฉีด ถ้าใครไม่สะดวกใช้ก็มีสายฉีดชำระให้ แล้วมีเอสเซสเซอรี่ให้ทุกอย่าง เป็นอเมนิตี้เซตจากนอกเลย หรูไปหมดทุกอย่าง”
“นี่ยังไม่ใช่ห้องที่แพงที่สุดนะคะอาฝ้าย แค่ห้องวีไอพียังดูกว้างขวางหรูหราขนาดนี้ เขาบอกว่าห้องวีวีไอพีแพงที่สุดคืนหนึ่งหลักแสน ลูกค้าส่วนมากเป็นมหาเศรษฐีต่างชาติ พี่อินเขาต้องจัดห้องพิเศษให้ฟาง ในเมื่อเขาเป็นทั้งหมอและลูกผู้บริหารโรงพยาบาล”
“อาไปนานหน่อยนะแนน อามีนัดคุยกับคุณแม่ของหมออิน”
“ตามสบายเลยค่ะอาฝ้าย แนนอยู่ได้ถึงค่ำจะดูแลฟางให้”
“ฟางจะเอาอะไรมั้ยลูก” ปาลิดาส่ายหน้าไปมาเมื่อแม่หันมาถาม
หลังจากลดาออกจากห้องไปแล้ว ณิชมนมายืนกอดอกอยู่ข้างเตียง เอียงคอมองคนป่วยที่ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง มองแล้วยิ้มจนปาลิดา แปลกใจ
“มีอะไรหรือแนน ถึงมายืนอมยิ้มมองฟางแบบนี้”
“แนนเซอร์ไพส์มาก ที่รู้ว่าฟางกับพี่อินชอบกัน แอบไปจีบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมแนนไม่รู้เรื่องเลย” เพื่อนยิ้มเขิน
“พี่อินนะพี่อิน แนนตามตื๊ออยู่ตั้งหลายปีไม่สนใจ ที่ไหนได้แอบมาจีบเพื่อนเรา พี่อินมีคนชอบเขาเยอะ ไม่เคยเห็นเขาชอบใครจนคิดว่าเขารักไม่เป็น ที่แท้เขาชอบฟาง”
“แนนไม่ผิดสังเกตเหรอ ตอนเราเรียนอยู่ม.4 พี่อินเขาชอบเข้ามาหาแนนตอนมีฟางอยู่ด้วย”
“ตอนนั้นมัวแต่ดีใจที่พี่อินมาคุยด้วย ที่ไหนได้เขาสนใจฟาง ทำไมตอนนั้นแนนไม่รู้สึกผิดสังเกตนะ ปกติมีแต่แนนกับเพื่อน ๆ วิ่งตามกรี๊ดพี่อิน พอมาคิดดูตอนนี้ เขาคอยแวะเวียนไปหาแนนบ่อย ๆ ตอนมีฟางอยู่ด้วย” ปาลิดายิ้มขำเห็นเพื่อนสายหน้าบ่นว่าตัวเองไม่จริงจัง
“สะดุดรักกันตั้งแต่แรกเจอเลยใช่ปะ” ปาลิดาได้แต่ยิ้มเขิน เมื่อเพื่อนยื่นหน้ามาแซว
“ถ้าเพื่อนรู้นี่ข่าวใหญ่เลยนะ พี่อินผู้ไม่เคยสนใจใคร ทั้งที่มีคนมาชอบเขาเยอะแยะ มีแต่คนรอดูว่าใครจะได้เป็นแฟนพี่อิน เพื่อนเราผู้มาเงียบ ๆ แอบคว้าหัวใจพี่อินไปครองซะแล้ว” ณิชมนส่ายหน้ายอมแพ้
“ตอนเห็นพี่อินกอดฟางร้องไห้ แนนทั้งงงทั้งตกใจ ทำไมไม่บอกแนน ทนทรมานกันทำไมตั้งเจ็ดปีกว่า ถ้าฟางบอกแนนตั้งแต่ทีแรก แนนจะช่วยเต็มที่ติด ต่อพี่อินให้”
“ตอนเราคบกันไม่มีใครรู้ ฟางเลยไม่กล้าขอให้แนนช่วย เพราะแนน ชอบพี่อินมากฟางกลัวแนนเสียใจ”
“ต่อให้แนนชอบพี่อินมาก แต่ถ้าเขาชอบฟางแนนไม่ซีเรียส ยินดีด้วยซ้ำเราเป็นเพื่อนกันนะฟาง เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ยังไม่เกิด คุ้นเคยกันตั้งแต่ยังอยู่ในท้องแม่ด้วยซ้ำ คุณแม่ของแนนเคยเล่าให้ฟัง ตอนที่เรายังอยู่ในท้องแม่ เวลาพวกท่านเจอกันลูกในท้องชอบเคลื่อนไหว ดิ้นขลุกขลักเหมือนทักทายกัน พอเกิดแล้วชอบเล่นด้วยกันตั้งแต่ยังพูดไม่ได้ คลานเล่นจนเหนื่อยหลับไปด้วยกัน ต่อไปมีเรื่องอะไรให้บอกแนน แนนยินดีช่วยเต็มที่”
“จ้า” สองเพื่อนรักยิ้มสดใสให้กัน
“ฟางไข้ขึ้นสูงทำไมไม่บอกแนน ดีนะตอนเกิดเรื่องพี่อินกับเพื่อนเขาอยู่แถวนั้นพอดี แนนตกใจแทบแย่ ทำอะไรไม่ถูกเลยตอนเห็นฟางหมดสติ”
“ขอโทษด้วยนะแนน ที่ฟางทำให้แนนเดือดร้อน”
“ไม่เป็นไรหรอก คิดอีกทีเกิดเรื่องก็ดีเหมือนกัน ทำให้พี่อินกับฟางได้เจอกัน แนนนึกว่าพี่อินยังเป็นหมออินเทิร์นอยู่ต่างจังหวัด เขากับพี่ตุล พี่บุษเพื่อนสนิทลาออกก่อนครบสามปี แล้วมาทำงานที่นี่ ตั้งแต่พี่อินจบม.6ไปแนนรู้ข่าวเขาน้อยมาก กับพี่เนตรเขาไม่ค่อยติดต่อกัน คงเพราะเรียนคนละที่ด้วย”
- Writer
