ไม่มีนิยามของคำว่ารัก ภาค 1

ตอนที่32.กลับจากอเมริกา(1)

เรื่อง: ไม่มีนิยามของคำว่ารัก ภาค 1

ตอนที่.32 กลับจากอเมริกา(1)

โดย: srikarin2489

“ทำไมแม่ถึงล้มล่ะคะ”

หลังจากบิดากับพี่ชายออกจากห้องไปแล้ว อินทิราหันไปดูแม่ วางมือแตะแขนข้างเข้าเฝือกของแม่เบา ราวกับกลัวว่าแม่จะเจ็บ สายตาเต็มไปด้วยความห่วงใย จนทำให้คนเป็นแม่ยิ้มอ่อนโยน

“พื้นหน้าบ้านมันลื่น ตอนกลางคืนฝนมันตก แม่เดินไม่ระวังด้วยเลยล้ม เห็นคุณพ่อบอกว่าจะให้ช่างมาเปลี่ยนพื้นใหม่ อินไปเที่ยวเป็นยังไงบ้างสนุกมั้ย”

“แม่ก็รู้นี่คะ ว่าจริง ๆ แล้วอินไม่ได้ไปเที่ยว” บอกแล้วถอนใจเบาสีหน้าขรึมเศร้า

“อินหาเขาไม่เจอ ก่อนไปอินก็รู้ว่ามันยากมาก อเมริกาไม่ใช่เล็ก ๆ แต่อินอยากลองเผื่อมีปาฏิหาริย์ แต่ไม่มีปาฏิหาริย์สำหรับอิน”

“อย่าคิดมากเลยลูก ถ้าเรามีวาสนาต่อกัน อยู่ที่ไหนห่างไกลแค่ไหนก็ได้พบ ที่ต้องพลัดพรากมันคือโชคชะตา แต่ถ้าได้กลับมาพบกันอีกคือพรหมลิขิต” อินทิราซุกหน้าลงกับอกแม่ เมื่อแม่ดึงเข้าไปกอด อโรชาแนบคางลงบนผมนุ่มของลูกสาวที่ยาวคลุมต้นคอ ลูบไหล่อ่อนโยนปลอบประโลม

“ผมเริ่มยาวแล้วนะลูก ไม่ตัดผมเหรอ” ลูบผมลูกสาวอ่อนโยนแล้วถาม

“อินจะไว้ผมยาวเหมือนเดิมค่ะ ไว้ผมสั้นบางทีมันสร้างปัญหาให้อินนิดหน่อย”

“ทำไมล่ะลูก”

“ตอนเป็นหมออินเทิร์นอยู่ต่างจังหวัด มีนักเรียนสาวๆ ชอบเข้ามาขอถ่ายรูปกับอิน อินบอกพวกเขาว่าอินไม่ใช่ดารา แต่อินเป็นหมอและเป็นผู้หญิงด้วย ยิ่งตอนอยู่โรงพยาบาลชุมชน โรงพยาบาลอยู่ติดกับโรงเรียนมัธยมประจำอำเภอ มีนักเรียนสาวๆ ทั้งม.ต้นม.ปลายมาดักดูอินทุกวัน บางคนกล้าหน่อยคอยแซวจนอินเขิน มีคนถ่ายรูปอินเอาไปลงโซเซียล เขียนแคปชั่นว่าหมอหล่อบอกต่อด้วย ที่อินรู้เพราะพี่พยาบาลเอาให้ดู” อโรชายิ้มเอ็นดูเมื่อเห็นลูกส่ายหน้าบ่น

“เพื่อนมีอุบัติเหตุได้รับบาดเจ็บ พามาส่งโรงพยาบาลตอนนั้นอินอยู่ในห้องฉุกเฉิน พากันมาทั้งห้องอินนึกว่าเขาเป็นห่วงเพื่อน เลยบอกว่าไม่เป็นอะไรมากไม่ต้องห่วง พวกเขาตอบว่ายังไงแม่รู้มั้ย พวกเขาบอกว่าที่มากันทั้งห้องไม่ใช่ห่วงเพื่อน แต่มาเพราะอยากเห็นหมอ เขาลือกันทั้งโรงเรียนว่าหมอมาใหม่หล่อมาก อินนี่ทั้งขำทั้งเขิน” เล่าแล้วหัวเราะเบา เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในตอนเป็นหมออินเทิร์นแม้จะเหนื่อยมากแต่ก็มีสิ่งดี ๆ ให้จดจำ

“บางคนเข้ามาขอถ่ายรูปด้วย แล้วบอกว่าพี่หมอหล่อจัง แม่จะให้อินทำหน้ายังไง อินเป็นผู้หญิงแต่มีผู้หญิงมาบอกว่าหล่อชอบ บางคนบอกขอจีบพี่หมอหน่อย มีนักเรียนเอาขนมมาฝากไว้กับพี่พยาบาลทุกวัน บอกว่าฝากไปให้พี่หมออิน” ทำหน้ายุ่งบ่นอีก

“ตอนเย็นอินไปเล่นบาสที่สนามของโรงเรียน มานั่งดูกันแล้วแซวบางครั้งอินแทบเล่นไม่ออก อินไม่ใช่คนขี้อาย แต่ถูกแซวมาก ๆ เขินเป็นเหมือนกัน”

“ไปดูรูปคุณทวดตอนเป็นหนุ่มนะลูก อินหน้าตาเหมือนคุณทวดมาก ตอนหนุ่ม ๆ ท่านหล่อมากเลยนะ คุณพ่อยังบอกเลยว่า อินตอนผมสั้นหน้าตาเหมือน คุณตาของคุณพ่อ มีคนชอบดีกว่ามีคนเกลียดนะ อินยังไม่ชินอีกเหรอ ตอนเรียนมีนักเรียนสาว ๆ มาชอบเยอะแยะ เพื่อนแม่ที่เป็นครูบอกว่าอินน่าจะเป็นผู้ชาย ตอนอินยังเล็กเวลาแม่พาออกไปข้างนอก มีแต่คนทักว่าลูกชายหล่อแต่เด็กเลย”

“มีคนมาอินชอบเยอะ แต่คนที่อินชอบไม่รู้เขาอยู่ไหน ในชีวิตนี้จะได้เจอเขาอีกหรือเปล่า ผ่านมาตั้งเจ็ดปีป่านนี้เขาคงมีคนใหม่แล้ว” พึมพำเบาแล้วถอนใจอีก อโรชาดึงลูกเข้ามากอดไว้ปลอบประโลมให้กำลังใจ อินทิราซุกหน้าอยู่กับอกอบอุ่นของแม่

“ไม่เจอกันวันนี้สักวันต้องได้เจอ โลกใบนี้จะว่ากว้างก็กว้าง แต่บทจะแคบมันก็แคบจนน่าแปลกใจ”

“ไปเที่ยวอเมริกาตั้งสามอาทิตย์ เอ็งดูไม่สดชื่นขึ้นเลยนะอิน ไม่เหมือนคนไปเที่ยวมา” ยงยศมองใบหน้าหม่นเศร้าของคนเป็นน้องที่นั่งซึมคอตกอยู่ตรงหน้า ด้วยแววตาเห็นใจ รู้ดีถึงความเจ็บปวดซุกซ่อนอยู่ในใจของอินทิรา ตอนไปอเมริกาไปด้วยความหวัง แต่ต้องกลับมาด้วยความผิดหวัง ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปกี่ปี อินทิรายังฝังใจอยู่กับรักครั้งแรกไม่ยอมลืม

“พี่ยอร์ชก็รู้นี่คะ ว่าอินไปอเมริกาทำไม” ยงยศถอนใจเบา ทั้งเวทนาและสงสารกับท่าทางซึมเศร้านั้น

“แต่ต้องรีบกลับก่อนกำหนด เพราะแม่ไม่สบาย”

“อเมริกามันไม่ใช่แคบ ๆ นะอิน เอ็งไม่มีข้อมูลอะไรของเขาสักอย่าง รัฐไหนเมืองไหนก็ไม่รู้ ถ้าหาเขาเจอสิแปลก ถือว่าเป็นเรื่องปาฏิหาริย์เลยล่ะ

“แต่ไม่มีปาฏิหาริย์สำหรับอิน”

ระหว่างที่ทั้งสองนั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขก ภายในบ้านของยงยศ มีเสียงรถวิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้าน ยงยศมองผ่านกระจกหน้าต่างออกไป เห็นเป็นรถของตุลยามีบุษกรมาด้วย ทั้งสองรีบมาหาเมื่อรู้ว่าเพื่อนกลับมาแล้ว

“อินไปตามเมืองต่างๆที่มีคนไทยอยู่เยอะ หวังว่าจะเจอฟางแต่ไม่มีวี่แววของเขาเลย อินพยายามตามหาด้วยความหวัง อินคิดถึงฟางมากอยากเจอเขาสักครั้ง คิดถึงเขาเหมือนใจจะขาด เจ็ดปีแล้วที่เขาไปอยู่อเมริกา มันนานเหลือเกิน”

น้ำเสียงแหบเครือเต็มไปด้วยความเจ็บปวด น้ำตารินอาบสองแก้ม ทำให้บุษกรที่เดินเร็วเข้ามาด้วยความดีใจถึงกับหยุดชะงักอยู่ที่ประตู

“อินรักฟางมากคิดถึงเขาเหลือเกิน ไม่มีสักวันที่จะไม่คิดถึงเขา อยากเจอเขาสักครั้งแต่ช่างยากเหลือเกิน” น้ำเสียงแหบเครือบาดลึก ลงในความรู้สึกของคนที่ยืนอยู่ตรงประตู ดวงตากลมโตหลังแว่นเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา พยายามปฏิเสธมาตลอดว่าอินทิราไม่มีใครซุกซ่อนอยู่ในใจ แต่วันนี้ได้ยินจากปากอินทิราเองทำให้บุษกรปวดร้าวไปทั้งใจ

“ต่อให้เขามีคนใหม่ อินไม่ว่าขอแค่ได้ยินจากปากเขาเอง อินจะได้ตัดใจ ไม่ต้องมีอะไรค้างคาอยู่ในใจอีก”

ตุลยาเดินตามหลังมาได้แต่ยืนมองภาพของเพื่อนทั้งสอง ด้วยสีหน้าแววตาเคร่งขรึมเห็นใจทั้งสองคน แม้ตัวเองจะชอบบุษกรแต่เห็นใจที่บุษกรเป็นฝ่ายรักอินทิราอยู่ข้างเดียว โดยที่อินทิราให้ได้แค่ความเป็นเพื่อน กลายเป็นรักสามเส้าที่ยังหาบทสรุปลงตัวไม่ได้

“ไม่ว่าเขาจะมีใครใหม่หรือมั้ย อินไม่ว่าขอแค่ได้เจอเขาอีกสักครั้ง แต่โชคชะตาไม่เคยปรานีอินเลย อินรอเขามาเจ็ดปีทำได้แค่รอ แต่ไม่กล้าหวังอะไรอีกแล้ว” ยงยศมองคนที่นั่งสะอื้นเบาอยู่ตรงหน้าแล้วหันไปทางน้องสาว ไม่รู้จะปลอบใครช่วยใครเห็นใจทั้งสองคน รับรู้มาตลอดว่าบุษกรชอบอินทิราแต่เป็นการชอบฝ่ายเดียว บุษกรผละไปทางหน้าบ้านทำให้ตุลยารีบเดินตามไป

“บุษ” บุษกรยืนน้ำตาซึมคลออยู่ ยกมือขึ้นห้ามเมื่อตุลยาทำท่าจะพูด

“ฉันเป็นห่วงแกนะ” ตุลยาบอกเสียงนุ่มเต็มไปด้วยความห่วงใย

“ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ” บอกเสียงแหบเครือ แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้นั่งเล่นหน้าบ้าน ทำให้ตุลยาได้แต่ยืนมองด้วยสีหน้าเคร่งขรึม อยากปลอบแต่ดูท่าทาง แล้วบุษกรคงต้องการอยู่คนเดียวมากกว่า จึงได้แต่เดินซึมหน้าเศร้ากลับเข้าไปข้างใน ปล่อยให้บุษกรนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวตามต้องการ

เพื่อนคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้าน อีกคนนั่งร้องไห้อยู่ในห้องรับแขก ทำให้ตุลยาทำได้เพียงยืนดูอยู่เงียบ ๆ เข้าใจดีถึงความรู้สึกของเพื่อนทั้งสอง แต่จนปัญญาจะช่วยเหลือ แม้แต่ตัวเองยังตกอยู่ในวังวนรักสามเส้า ที่ยังหาบทสรุปลงตัวไม่ได้เจ็บด้วยกันทั้งสามคน

โถงทางเดินผู้โดยสารขาเข้าระหว่างประเทศของสนามบิน คับคั่งไปด้วยผู้โดยสารทั้งไทยและต่างชาติ จนดูคึกคัก ลากเข็นกระเป๋าเดินทางทยอยออกมาไม่ได้ขาด ทำให้คนรออยู่ชะเง้อมองหาคนที่ตัวเองมารับ พอเห็นคนที่ตัวเองมารับออกมารีบโบกมือให้ร้องเรียกดีใจ ณิชมนเป็นหนึ่งในจำนวนคนที่มายืนรอ และพยายามมองหาคนที่ตัวเองมารอรับ เฝ้ามองดูใจจดจ่อ มีผู้โดยสารทยอยเดินออกมาเยอะมากจนแทบตาลาย เป็นช่วงบ่ายของวันธรรมดา มีนักท่องเที่ยวเดินทางเข้ามาเป็นจำนวนมาก จนดูคึกคัก เสียงพูดคุยกันหลากหลายภาษา

“ฟาง”