Bad Behavior เมียบอดี้การ์ด

INTRODUCTION  ความสุขของคนเรามันมีหลายประเภท แต่สำหรับบอดี้การ์ดหนุ่มคนนี้ ความสุขของเขาคือได้อยู่ใกล้ๆคนที่เขารัก ได้คอยดูแลแทบจะทุกย่างก้าว แต่ไม่ใช่ในฐานะคนรัก สำหรับเขาเป็นได้เพียงลูกน้องคนสนิทที่ไม่อาจเปลี่ยน เป็นอย่างอื่นได้  “เชิญนั่งครับ เดี๋ยวผมตามเดลมาให้”  ร่างสูงสง่าของเฉินเดินเข้ามาที่บาร์โฮสต์แห่งนี้อย่างเคยชิน ก่อนจะมีพนักงานต้อนรับพาไปนั่งที่โซฟาและเรียกเดลมาให้โดยที่เขาไม่ต้องเปิดปากก็เป็นที่รู้กัน เพราะลูกค้าประจำที่นี่อย่างเฉินมักจะใช้บริการโฮสต์หนุ่มสุดฮอตของบาร์แห่งนี้แทบทุกครั้งที่มา  “พี่เฉิน”  เดลเดินตรงมาหาลูกค้าประจำด้วยสีหน้าอิดโรยเป็นพิเศษ เนื่องจากหลายวันมานี้เขาต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบวิชาคณะที่จัดได้ว่าโหดเหลือเกิน  แต่งานที่เขาทำก็ละทิ้งไปไม่ได้เช่นกัน “ทำไมทำหน้าอย่างงั้น? มานี่สิ”  “ช่วงนี้สอบอ่ะพี่ เพลียๆนิดหน่อยไม่ค่อยได้นอน” มือใหญ่เอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อของเดลจนหมดก่อนจะเริ่มติดใหม่ให้เพราะเดลติดกระดุมผิดหมดเลย สงสัยจะเพลียจริงๆ ร่างสูงเป็นคนเอาใจใส่คนรอบข้างอยู่แล้ว การกระทำแบบนี้ไม่ได้หมายความว่าเขามีใจให้กับ เดลแต่อย่างใด เฉินกับเดลนับว่าสนิทกันพอสมควรเพราะใช้บริการบ่อย  อีกอย่างเฉินให้เงินเลี้ยงดูเดลมากกว่าค่าบริการของร้านปกติเพราะคนตัวเล็กชีวิตน่าสงสาร ต้องหาเงินส่งตัวเองเรียน พ่อเสียตั้งแต่เด็ก แม่ก็ทำงานอย่างหนักจนล้มป่วยอยู่บ่อยๆ หลายเดือนที่ผ่านมาพวกเขาได้รู้จักกันในฐานะลูกค้าที่ขี้สงสาร เพราะเดลให้คำปรึกษาและรับฟังปัญหาของเขาเสมอ การที่จะให้เงินเด็กมันไว้ใช้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แลกกับความสบายใจทุกครั้งที่ได้ เจอกัน “เหรอ งั้นช่วงสอบก็ไม่ต้องมาทำงานที่นี่ก็ได้ เอาเรื่องเรียนให้รอดก่อนดีกว่า”  “ไม่ทำงานผมจะเอาตังค์ที่ไหนกินล่ะพี่”  “พี่ให้เงินนายน้อยไปรึไง? ไม่พอใช้เหรอ?”  “ผมมีเรื่องต้องใช้เยอะแยะ พี่ให้ผมเยอะกว่าคนอื่นแหละ แล้ววันนี้ ไม่สบายใจเรื่องอะไรล่ะครับ พี่ภภีมเขาเฉยชากับพี่อีกแล้วใช่ไหม?”  “เปล่า เขาก็เป็นของเขาเหมือนเดิม มีแต่พี่ที่หมุนรอบตัวเขา”  เดลนั่งฟังร่างสูงเล่าเรื่องเดิมๆโดยไม่ปริปากบ่นสักคำ คอยให้คำ ปรึกษา ให้กำลังใจ ชงเหล้าให้เฉินดื่ม เขาทำหน้าที่ตัวเองได้ไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย นี่คือจุดขายของเขาที่ทำให้ลูกค้าติด เนื่องจากเป็นเด็กหัวไว รู้จักพูด เขารู้ว่าควรจะพูดยังไงให้ลูกค้าสบายใจ  ถ้ามีลูกค้าดีๆอย่างเฉินสักสิบคน เขาคงสบายไปอีกนาน...  แต่วันนี้มันต่างจากทุกวันตรงที่เขาเหนื่อยล้าจากการสอบมาทั้งวัน   ทำให้ไม่ค่อยได้จับใจความในประโยคที่เฉินเล่าเท่าไรนัก จนร่างสูงจับสังเกตได้และไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไร เฉินเป็นคนอ่อนโยนก็จริง แต่ก็เอาแต่ใจตัวเองพอสมควร เขาคิดว่าเขาให้เดลไปเยอะด้วยความสงสารและเอ็นดู ฉะนั้นโฮสต์หนุ่มควรจะสนใจเขาให้มากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้  “เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะ?”  “กลับไปนอนเถอะ พี่ว่าพี่กลับดีกว่าไม่อยากกวนนาย”  “ผมทำให้พี่ไม่พอใจรึเปล่า?”  “...”  เฉินไม่ตอบ เพียงแต่ยกแก้วเหล้าขึ้นจรดที่ริมฝีปากก่อนจะกลืนมัน อึกใหญ่ลงคอ  “พี่ไม่ตัดใจสักทีล่ะ หันกลับมาดูแลตัวเองดีกว่าไหม ไม่ก็หาคนดูแล จ้างผมดูแลพี่ก็ได้นะผมคิดไม่แพงหรอก”  ร่างสูงหันมาสบตากับโฮสต์หนุ่มนิ่งสนิท กับเด็กคนนี้เขาก็กะจะชุบเลี้ยงไว้เพราะสงสารอยู่แล้ว ไม่ต้องมาดูแลเขาอะไรให้วุ่นวายเพราะเขาเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก ยิ่งเดลเสนอความคิดไร้สาระนั้นออกมามันกลับสร้างความไม่พอใจให้เฉินพอสมควร ตอกย้ำว่าคนตัวเล็กเสนอตัวแลกเงินจน ออกนอกหน้า  “กฎระหว่างพี่กับนายมันง่ายมากเลยนะ ถ้าอยากสบาย...ก็ต้องอยู่อย่างสงบ... อย่ามารุ่มร่ามกันมากเกินไป”  มือใหญ่ควักเงินวางไว้บนโต๊ะเบื้องหน้าก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้ด้วยอาการโมโห เขาไม่ได้โกรธเดลมากเท่าไรนัก เพียงแต่ปัญหาที่เขาเจอมาวันนี้มันยังไม่มีใครสามารถคลายความเครียดลงได้ ไม่เหมือนครั้งก่อนๆที่มา เดลจะจี้จุดเขาได้เก่งกว่านี้ พูดเก่งกว่านี้ ยิ้มเก่งกว่านี้ ผิดกับความรู้สึกของ อีกคนที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เมื่อมองเห็นเฉินออกไปจากบาร์เป็นที่เรียบร้อย เขาจึงรีบคว้าเงินมานับทันที  “วันนี้ให้น้อยจังวะ”  ก็รู้สึกผิดที่ทำหน้าที่ได้ไม่ดี แต่เพราะเฉินจ่ายหนักต่างหาก ที่ผ่านมาเขาจึงได้รับบริการที่ดีมาตลอด เดลเป็นเด็กหัวอ่อน เขาจึงกังวลและเป็นห่วงเฉิน ไม่รู้ว่าออกไปด้วยอารมณ์แบบนั้นแล้วจะไปไหน เกรงว่าจะขับรถเร็วจนเกิดอุบัติเหตุ คิดได้ดังนั้นจึงตัดสินใจโทรออกหาร่างสูงทันที พวกเขามีเบอร์ติดต่อ กันทั้งที่ในหน้าที่การงานไม่ควรจะสนิทกับลูกค้าคนไหนเป็นพิเศษ แต่สำหรับเฉิน มันพิเศษกว่าคนอื่นเสมอ คนที่ให้เงินเขามากทุกครั้งก็ต้องดูแลเป็นพิเศษก็ถูกต้องแล้วนี่  [ว่าไงเดล] “พี่เฉินอยู่ไหนครับ ผมจะไปหา” [พี่อยากอยู่คนเดียวให้หายเครียด งอนนายไม่สนใจพี่] “ก็ผมง่วงนี่หว่า แล้วพี่อยู่ไหนล่ะ ผมจะได้ตามไปง้อถูก” [ว่าจะกลับไปดูภภีมสักหน่อย ไม่รู้ป่านนี้กลับบ้านรึยัง] “นั่นสินะ ยังไงคนนั้นก็สำคัญกับพี่มากกว่าตัวเองอยู่แล้ว”  นิ้วเล็กกดวางสายทันทีที่รู้ว่าเฉินจะไปที่ไหน อย่างน้อยก็มีสติพอที่จะประคองตัวเองไม่ให้เกิดอุบัติเหตุ  ห่วงกันขนาดนั้นคงไม่ปล่อยให้ตัวเองตายกลางทางหรอก!!