No Tears Left to Cry

Kabanata 1

Pinili na lamang niyang kumalma, “Wala akong alam sa sinasabi mo. Aakyat na ako sa kwarto ko,” ani niya.

Hindi naman na siya nito hinarang pa pero nakasunod ang yapak nito sa kung saan siya patungo. Gusto man niyang magalit ay wala na siyang magagawa dahil alam niyang magsusumbong ito kapag hindi nasunod ang gusto.

Magkasing-edad lang sila pero kaibahan sa kanya na nerdy, napaka basagulero nito at mapang-asar.

Ito pa mismo ang kumatok sa pinto ng kwarto niya. Inis lamang niya itong tiningnan at ilang sandali pang bumungad ang mukha ni Snow sa kakabukas lang na pinto. Hinihingal ito at may kaunting pawis sa noo at leeg.

Agad siyang pumasok upang ibigay ang pagkain. Napansin niya ang bahagyang pag aayos nito ng buhok at damit.

“Hendry, sorry. Ang lambot kasi ng kama mo. Masyado akong nalibang sa pagtalon-talon. Pasensya na,” nahihiyang ani nito at inayos ang nagusot niyang beddings.

Hindi naman ito talagang nagulo pero sinusubukan pa rin nitong ibalik sa dati hanggang sa naibaling nila ang atensyon sa tumikhim na kakapasok lang bago tuluyan na isinara ang pinto.

Malaki ang mapaglaro nitong ngisi at tingin na may pagnanasa sa katawan ni Snow. Bahagya naman umawang ang labi ni Snow at napatingin kay Hendry.

“So, you’re the famous pulubi huh,” matabil ang bunganga na ani nito.

Walang hiya pang tiningnan si Snow pataas at baba. Dahil bahagyang nakatuwad mula sa pag-aayos ng kama ay nagmamadali itong tumayo ng maayos.

“Uuwi na ako. Pasensya na sa abala,” natataranta ang boses na paalam nito at lalabas na sana ng pinto nang harangin ni Travis.

“Not so fast. Baka gusto mo pang magtatalon-talon, my room is available,” senswal ang boses nitong ani. Nakakaloko pa na tumingin kay Hendry bago hinawakan ang baywang ni Snow, “Ano? G?”

Kita ang pagtaas at baba ng dibdib ni Snow bago bahagyang itinulak si Travis, “Talaga?” may himig galak ang boses nito.

Nanlaki naman ang mga mata ni Hendry dahil alam niyang hindi basta pagtatalon lang ang gustong mangyari ni Travis sa kwarto nito kasama si Snow.

“Travis, tigilan mo na si Snow. Wala pa ‘yang kain kanina pa,” malamig na sabat ni Hendry.

Humalakhak si Travis bago bumaba ang kamay sa umbok ng puwet ni Snow at bahagya itong pinisil, “Hanapin kita some other time. Huwag kang maingay kay Hendry, mas malabot kama ko kaysa sa kanya,” bulong nito sa tenga niya bago marahang sinuklay ang buhok ni Snow na nasa kanyang mukha.

“Ang ganda mo pala…” dagdag nito bago magpaalam sa pinsan at tuluyan nang lumabas ng kwarto nito.

Naiwan namang tulala si Snow, “Sino ‘yon, Hendry? Ang bait niya naman,” wala sa sariling sambit ni Snow.

Desmayadong umiling-iling si Hendry habang inaayos ang pagkain sa mesa, “Huwag kang maniwala sa pinsan kong ‘yon, Snow. Manyak ‘yon. Gusto ka lang tikman n’un,” deritsong amin ni Hendry.

Napaawang ang labi ni Snow sa gulat. Lumapit kay Hendry, “Talaga? Parang hindi naman ganoon ang sinabi n’ya.”

Bahagyang natawa si Hendry, “Bata ka pa, Snow. Huwag mong hayaan na may mangyari sa inyo ng pinsan ko kung hindi ay magsisisi ka sa huli. Kaibigan mo ‘ko kaya makinig ka sa akin.”

Tama naman na bata pa talaga sila. Kinse pa lang siya at nasa dalawang taon ang tanda ni Hendry sa kanya kaya malamang ay nasa ganoong edad rin ang pinsan nito.

“Anong pangalan ng pinsan mo, Hendry?”

“Travis,” sagot nito, “Kumain ka na.”

Tumango na lamang siya dahil nagugutom na rin talaga siya. Ang sarap din ng mga pagkain kahit tingnan niya pa lang.

Tinakam niya ang bawat pagkain.

Napapapikit pa siya sa sarap, “Sa school din ba natin siya nag-aaral?” tanong niya habang busy sa pagkain.

“Oo. Hindi mo pa ba siya nakikita?”

Nag-isip siya saglit bago umiling, “Umiiwas nga ako sa mga tao, ‘di ba? Kaya siguro hindi ko pa siya nakikita.”

“Iwasan mo pinsan ko, Snow. Paglalaruan ka lang n’un,” seryosong payo ni Hendry habang nasa ipad nito ngayon ang tingin.

Sandali siyang napatigil, “Lahat naman talaga paglalaruan lang ako. Maliban sa ‘yo, syempre. Hindi ba?”

Ngumiti lamang si Hendry at tumango, “Oo kaya makinig ka sa ‘kin.”

Tumango-tango siya.

Sa ilang minuto nilang pagkwe-kwentuhan habang kumakain siya ay may kumatok sa pinto. Si Hendry ang tumayo at sa labas na niya kinausap kung sino man ang kumatok. Nang bumalik ito ay may malaking bag itong dala at inilapag sa paanan niya.

“Ano ‘to?” tanong niya.

“Mga hindi na kasyang damit ng kapatid ko. Baka may magkasya sa ‘yo sa kubo mo na lang tingnan.”

Hindi alam ni Snow na may kapatid pala itong babae.

“Ate mo?” tanong niya.

Tumango ito, “Nasa states siya ngayon nag-aaral. Pinalinis kay manang sa wardrobe kaya hiningi ko kay Ate para ibigay sa ‘yo.”

“Pumayag siya? Nakakahiya naman…”

“Ibibigay ko ba sa ‘yo kung hindi pumayag at i-do-donate niya naman talaga ang mga ‘yan. Sa ‘yo ko nga lang binigay.”

Mangha na tumango-tango lamang siya. May pagka-bugnutin lang talaga si Hendry pero mabait ‘yan. Lagi siyang iniisip sa mga bagay-bagay. Nakakahiya na nga dahil wala siyang maibigay pabalik.

“Salamat.”

Tumango lamang ito habang nasa ipad pa rin ang tingin, “Huwag mo dalhin sa bahay ng tiyahin mo. Kung magbibihis ka sa kubo na lang at baka kunin ng pinsan mong babae o tiyahin mo.”

Napangiti na lamang siya at tumango. Iyon nga ang iniisip niya kanina na baka masayang lang ang bigay ni Hendry dahil hindi niya masusuot kapag nakita ng tiyahin o pinsan niyang babae.

Naiiyak tuloy siya, “Thank you, Hendry. Nakakahiya na sa ‘yo. Hindi ako makakabawi sa parehong paraan pero sabihin mo lang kung paano ako makakabawi, gagawin ko.”

“Tumahimik ka na. Huwag kang umiyak diyan. Ayaw ko sabi ng babaeng umiiyak.”

“Sorry,” ani niya at sinubukang pakalmahin ang sarili na tumigil sa pag iyak.

Nang matapos siya kumain at busog na busog ay tinawag siya ng kalikasan kaya naki gamit na muna siya ng banyo. Mas lalo lang siyang nahangya dahil kahit banyo ay sobrang rangya. May binuksan siyang pinto at nakitang walang maupuan doon para tumae tulad ng kanila at inisip niyang baka kailangan may pindutin para lumabas ito.

May kulay green siyang pinindot at halos napasigaw siya nang may tubig na bumuhos sa kanya mula sa itaas. Muli niya itong taranta na pinindot at mabuti ay tumigil ito.

Nabasa ang bandang dibdib niya kaya kita na ngayon ito dahil tanging puting sando lang din ang nasa ilalim ng suot niyang damit, walang iba pa. Nilabhan niya kasi kahapon ang nag-iisang bra niya.

Lumabas na siya roon at binuksan ang isa pang pinto at halos mapamura siya nang naroon lang pala ang hinahanap niya.

Hindi naman siya muling nakapagkalat dahil naging maingat siya. Para siyang nawalan ng bigat sa balikat nang makalabas siya ng banyo.

Muli nga lang siyang nabigla nang nakangising pinsan ni Hendry ang naroon sa halip na si Hendry.

“Si Hendry?”

“Tinawag ng magulang niya. Dito ka ba matutulog?” tanong nito.

Doon na lamang nanlaki ang mga mata niya dahil nakalimutan niya kung anong oras na maari. Patay na naman siya pagkauwi niya.

“Uuwi na ako. Matatagalan ba si Hendry?”

Malagkit ang tingin nito sa katawan niya bago sa kanyang mukha. Umayos ito ng tayo mula sa magkakahilig sa mesa at lumapit sa kanya.

“Matatagalan pa. You can sleep at my room if you want. Hahatid na lang kita bukas.”

Napangiti siya, “Ah, hindi na. Kaya ko pa naman umuwi kahit anong oras pa ‘yan.”

Tumango-tango ito at nang makalapit ay hinawi ang buhok niyang nakatabon sa kanyang dibdib. Ang hinlalaki nito ay pumaikot-ikot sa bakat ng dibdib niya.

Napaawang na lamang ang kanyang labi dahil sa hatid na kiliti nito.

“Nagustuhan mo?” tanong nito sa kanya bago pa buo nitong hinawakan ang umbok ng dibdib niya. Kahit sa murang edad ay nakikitaan na siya ng kalakihan sa dibdib. Parang dalaga na talaga ang katawan niya kaya kahit anong suot niya ay napapansin ito lalo na ng mga kaklase niyang lalaki.

Tumango-tango siya. Rinig niya ang pagngisi ni Travis bago hinila ang baywang niya palapit sa katawan nito at ipinasok sa loob ng damit niya ang kamay para mas lalong madama ang kanyang dibdib.

“Kaya pala maraming nagpapantasya sa ‘yo sa school kahit pulubi ka dahil maganda ka pala talaga…” bulong nito.

Yumuko ito at wala siyang magawa kung hindi ang pumikit-pikit dahil sa lapit nito. Ang bango lang din nito. Ang sarap sa ilong.

Bumaba ang isang kamay nito tungo sa pwet niya bago pa man bumukas ang pinto. Agad niya itong tinulak nang makitang si Hendry iyon.

Parang wala naman itong nakita na sinabihan siyang umuwi na.

Nang nakaalis na ng bakuran nila Snow na hindi nakikita ng kung sino ay bumalik na rin si Hendry sa loob ng mansiyon. Pagkarating niya sa silid ay hindi siya tinigilan ni Travis.

“Insan, may kaibigan ka palang diyosa. Akin na lang,” parang baliw nitong pangungulit kay Hendry.

“Tumigil ka. ‘Wag mong idamay si Snow sa kabaliwan mo sa mga babae.”

Humawak ito sa dibdib, “Grabe ka naman. May gusto ka ba sa kaibigan mo?”

“Wala.”

“Ganoon naman pala! Akin na lang. Bigay mo na sa ‘kin. Pasasayahin ko ‘yon,” ani nito.

Umiling-iling lamang si Hendry habang may binabasa sa ipad niya.

“Insan. Alam mo ba na baliw na baliw mga ka-tropa ko na lalaki diyan sa kaibigan mo? Ganda, eh. Kinis pa ng katawan. Alisin mo lang ‘yung lumang damit n’un, dvmn…”

“May sarili kang kwarto para isa-boses ‘yang mga iniisip mo. Wala akong panahon.”

Natawa lamang si Travis, “May gusto ka yata, eh. Bawal ‘yan, Hendry. Kaya akin na lang ha?” igit pa ulit nito.

“Ba’t ako tinatanong mo. Si Snow tanungin mo kung gusto niya bang maging sa ‘yo.”

“Sus. Hindi naman importante kung may gusto iyon o wala basta akin lang katawan niya. Solve.”

Umiling-iling si Hendry, “’Wag mo lang pilitin kung ayaw niya dahil sasaktan talaga kita.”

Ngumiti si Travis at tinapik si Hendry sa balikat, “Of course, insan. Takot ko lang sa ‘yo.”

“Tss.”

“Goodnight, insan. Love you!” nag-flying kiss pa ang gago bago tuluyan na lumabas ng kwarto ni Hendry.