TAKE OVER
1337 Words
CHAPTER 1
LUCAS POV
"Hay, nakakapagod," Napatingin ako sa pumasok sa loob ng opisina ko dito sa hospital. Diretso siyang humiga sa sofa at pumikit.
"Pagod ka pala, bakit dito ka dumeretso?" inis na tanong ko.
"Masama bang tumambay dito sa opisina mo? Napakadamot mo naman pala," sagot niya na hindi man lang dumilat.
"May opisina ka naman, diba? Bakit hindi ka doon? Nakakaistorbo ka," giit ko.
Dumilat siya, bumangon, naupo, at tumingin sa akin. "Hoy, anong istorbo ka diyan? Kapal mo ha!"
Napabuntong-hininga na lang ako at napasandal sa swivel chair ko habang nakatingin sa kakambal ko, si Llianne. Doctor siya sa puso at parehas kami ng hospital na pinagtatrabahuhan. Ako ay isang surgeon.
"Nga pala, tumawag si Dad. Sabi niya, malapit na raw niyang ipasa sa'yo ang kompanya niya," sabi niya na tila walang gaanong interes.
"At ganoon din si Mom? Sa'yo?" tanong ko.
"Oo, wala raw ibang aasahan kung hindi tayo."
"Bakit hindi na lang nila pagsamahin ang kompanya nila?" inis na sabi ko.
"Hindi pwede. Si Lolo na ang nagsabi noon kay Mom na hindi pwedeng pagsamahin ang kompanya ni Mom at Dad kahit na mag-asawa sila," paliwanag niya.
"Hindi ba nila nakikita na isa tayong doctor? Paano natin 'yan pagsasabayin?" reklamo ko.
"Hindi ko alam. Nakakabaliw pala maging tagapagmana," sagot niya habang nag-unat ng katawan.
"Bakit hindi na lang kay Reed ibigay?" tanong ko ulit.
"Hindi papayag 'yun. Sobrang tigas ng ulo non. Sakit nga sa ulo 'yun ni Mom eh. Saka lawyer daw ang kukunin niya kaya hindi niya mafo-focusan ang pagiging CEO ng kompanya," sagot niya.
Napabuntong-hininga na lang ako. So, wala na talaga kaming magagawa kung hindi tanggapin ang kapalaran naming maging CEO na doctor pa.
Maya-maya ay may dumating na nurse na may dalang pagkain. Binigay niya ito kay Llianne. Napakunot naman ang noo ko. "Sa'yo lang ang pagkain na 'yan?" tanong ko.
Tiningnan naman niya ako nang nakataas ang kilay at ngumisi. "Hindi ba't sinabihan mo akong istorbo? So, manigas ka diyan," pang-aasar niya.
"Abat napakadaya mo ha! Ikaw 'tong pumasok-pasok dito sa opisina ko para lang kumain," reklamo ko.
Tumawa lang siya at nagsimulang kumain. Ako naman ay natakam kaya tumayo ako at lumapit sa kanya. Akmang kukunin ko na ang isang fried chicken nang hampasin niya ang kamay ko. Napatalon ako at napasigaw. "Aray naman!"
Grabe ang babaeng 'to. Dinaig pa ako sa lakas ng paghampas niya. Babae ba talaga 'to?
"Aray! Grabe ka naman, Lianne! Dinaig mo pa ako sa lakas ng paghampas. Babae ka ba talaga?" reklamo ko habang hinihimas ang namumulang kamay.
Tumawa lang siya at sumubo ng fried chicken. "Ano bang gusto mo? Eh, sinabihan mo nga akong istorbo, 'di ba? Kaya 'wag kang makikikain dito," sabi niya habang ngumunguya.
"Pero, Lianne, kapatid mo pa rin ako. Hindi mo ba ako bibigyan?" pagmamakaawa ko.
"Kapatid nga kita, pero hindi kita obligadong pakainin. Bumili ka ng sarili mo," sagot niya sabay dila sa akin.
"Ang sama mo talaga! Hindi ko alam kung paano kita naging kakambal," inis kong sabi.
"Malay mo, napulot ka lang ng mga magulang natin sa kung saan," sagot niya na ikinatawa niya. "Joke lang! Syempre, mahal kaya kita."
"Mahal mo nga ako, pero hindi mo ako binibigyan ng pagkain," sagot ko sabay pout.
"Ang cute mo talaga kapag nagpapacute," pang-aasar niya. "Pero sige na nga, dahil mahal kita, bibigyan kita."
"Talaga?" masaya kong tanong.
"Oo, bibigyan kita ng... isang pirasong kanin," sagot niya sabay abot sa akin ng isang butil ng kanin.
"Lianne!" sigaw ko.
"Joke lang ulit! Ito na, kunin mo na," sabi niya sabay abot sa akin ng isang piraso ng fried chicken.
"Salamat!" masaya kong sabi sabay kuha ng fried chicken. "Pero, bakit isang piraso lang?"
"Dahil baka maubos ko," sagot niya sabay subo ulit ng fried chicken.
"Ang damot mo talaga!" sabi ko sabay kain ng fried chicken. "Pero, okay na rin 'to. At least, may nakain ako."
"Buti alam mo," sagot niya sabay kindat sa akin. "Oh, nga pala, may date ako mamaya."
"Date? Sino naman 'yan?" tanong ko.
"Secret," sagot niya sabay ngiti.
"Sabihin mo na! Sino ba 'yan?" pangungulit ko.
"Basta, abangan mo na lang," sagot niya sabay tayo. "Sige na, aalis na ako. Baka malate pa ako sa date ko."
"Teka, sino nga kasi 'yan?" tanong ko ulit.
"Bye!" sagot niya sabay labas ng opisina ko.
"Lianne!" sigaw ko. "Sino ba kasi 'yun?"
Napailing na lang ako. Ang kulit talaga ng kakambal ko. Pero, mahal ko pa rin 'yun kahit na nakakainis minsan.
Napangisi ako habang nakatingin sa pintuan. Imposible na magkaroon ng date ang babaeng 'yun. Baka ang "date" na tinutukoy niya ay bagong target na naman. Tsk.
Sino na naman kaya ang isusugod dito sa hospital na ang tama ay sure ball na wala nang pag-asa? Hay, napailing na lang ako at nagpatuloy sa pagkain. Sigurado akong may binabalak na naman ang kapatid ko. Hindi naman sa pagiging negatibo, pero kilala ko si Lianne. Kapag sinabi niyang may "date" siya malaki ang posibilidad na may bago na naman syang mission at Target.
Kinuha ko ang cellphone ko at nag text sa kanya.
“Mag iingat ka alam ko na yang sinasabi mong date.”
Maya-mayxa ay may pumasok sa opisina ko, isang nurse. "Dr. Lucas, kailangan po nyung tignan ang pasyente na inoperahan niyo kagabi. Hindi pa rin po kasi nagigising," sabi niya na may bahid ng pag-aalala sa boses.
Napahinga ako nang malalim. Ito na naman. Isa na namang pasyente na nasa bingit ng kamatayan. "Sige, pupunta na ako," sagot ko.
Tumayo ako at sumunod sa nurse. Habang naglalakad kami papunta sa recovery room, hindi ko maiwasang mag-isip. Ano kaya ang problema? Maayos naman ang operasyon kagabi. Wala namang komplikasyon. Bakit kaya hindi pa rin nagigising ang pasyente?
Pagdating namin sa recovery room, nakita ko ang pasyente na nakahiga sa kama. Nakakabit sa kanya ang iba't ibang klaseng aparato. Tiningnan ko ang monitor. Normal naman ang vital signs niya. Pero bakit hindi pa rin siya nagigising?
Lumapit ako sa pasyente at sinuri siya. Wala naman akong nakitang kakaiba. "Anong gamot ang ibinigay niyo sa kanya?" tanong ko sa nurse.
"Pareho lang po ng dati, Dr. Lucas," sagot niya.
"Sigurado kayo?" tanong ko ulit.
"Opo, Dr. Lucas," sagot niya.
Hindi ako kumbinsido. Naglakad ako papunta sa table kung saan nakalagay ang mga gamot. Isa-isa kong tiningnan ang mga label. May isang bote na nakakuha ng atensyon ko. Ang label nito ay bahagyang natanggal, at hindi ko masyadong mabasa ang pangalan.
Kinuha ko ang bote at tiningnan itong mabuti. Kinumpirma ko ang aking hinala. "Ito... ito ang maling gamot!" sabi ko sa nurse. "Bakit ito ang ibinigay niyo sa pasyente?"
Gulat na gulat ang nurse. "Pero... pero Dr. Lucas, iyon po ang nakalagay sa order sheet," depensa niya.
Kinuha ko ang order sheet at tiningnan ito. Tama nga ang nurse. Iyon ang nakalagay sa order sheet. Pero paano nangyari iyon? Sino ang nagkamali?
"Kailangan nating malaman kung sino ang nagkamali," sabi ko. "Pero sa ngayon, kailangan nating bigyan ng tamang gamot ang pasyente."
Inutusan ko ang nurse na kunin ang tamang gamot. Pagkatapos, binigyan ko ng antidote ang pasyente. Naghintay kami ng ilang minuto. Maya-maya, nagsimulang gumalaw ang pasyente. Dahan-dahan siyang dumilat.
"Dr. Lucas?" tanong niya.
"Okay ka na ba?" tanong ko.
"Oo," sagot niya. "Salamat po."
Nakahinga ako nang maluwag. Buti na lang at napansin ko ang pagkakamali bago pa mahuli ang lahat.
"Kailangan nating imbestigahan kung sino ang nagkamali," sabi ko sa nurse. "Hindi pwedeng mangyari ulit ito."
"Opo, Dr. Lucas," sagot niya.
Alam kong hindi madali ang trabaho namin. Pero kailangan naming maging maingat. Isang mali lang, buhay ang nakasalalay.
Pagkatapos kong siguraduhin na okay na ang pasyente, nagpasya akong bumalik sa opisina ko. Pero bago ako umalis, tiningnan ko ulit ang pasyente.
"Magpahinga ka," sabi ko. "Magiging okay ka rin."
Ngumiti ang pasyente. "Salamat po, Dr. Lucas," sagot niya.
Alam kong marami pa akong kailangang gawin. Pero sa ngayon, masaya ako na nailigtas ko ang buhay ng isang tao. Iyon ang pinakamahalagang bagay sa akin.
- Writer
