CHAPTER 22
LUCAS POV
Alas kuwatro pa lang ng hapon pero pakiramdam ko alas dose na ng gabi sa sobrang antok ko. Ilang beses na akong humikab habang nakatitig sa monitor, at kahit pilitin kong magbasa pa ng mga record ng pasyente, halos hindi na pumasok sa utak ko ang mga letra.
“Wala na talaga,” bulong ko sa sarili ko habang pinipisil ang tungki ng ilong ko. “Baka mamaya may pasyente ako tapos ako pa ‘yung mahimatay sa harap nila.”
Inabot ko ang ballpen ko, inilapag sa mesa, at huminga nang malalim. Kailangan ko na talagang umuwi. Kahit ilang oras lang ng tulog, makakatulong na ‘yon.
Pagkaligpit ko ng mga papel, kinuha ko ang coat ko at sinabit sa braso. Paglabas ko ng opisina, sinalubong ako ng malamig na hangin mula sa corridor ng ospital. Tahimik pa, maririnig mo lang ang tunog ng
