BABAENG HINDI NAG-SUSUKLAY
1137 Words
CHAPTER 4
ZHED QUIAH POV
Nagtitipa ako sa keyboard ng computer dito sa store nagmamadaling tapusin ang aking resignation letter. Pagod na ako. Sobra. Biruin mo, kahit dalawa naman kaming staff dito sa convenience store, parang ako lang ang nagtatrabaho. Ako ang laging gumagalaw, ako ang laging napapagod, pero yung kasama ko, parang walang pakialam.
"Magre-resign ka na?" tanong nito, biglaang sumulpot sa likod ko. Ang kanyang boses ay may halong pangungutya.
"Oo. Hahanap na lang ako ng ibang trabaho," sabi ko, hindi siya tinitingnan. "Yung mas may respeto sa empleyado."
"Wala ka kasi kasing diskarte eh. Kaya ayan, lahat ng trabaho ikaw ang sumasalo," sabi nito, ang kanyang tono ay mas lalong nang-iinsulto.
"Anong diskarte ba kamo? Ang mang-akit ng tao para lang umangat? May dignidad akong iniingatan, hindi kagaya mo," sagot ko, hindi ko na napigilan ang aking sarili.
"Ano kamo? Hoy, babaeng hindi nagsusuklay, ang kapal naman ng mukha mo para laitin ako!" sigaw nito, lumapit sa akin at akmang sasampalin ako.
Mabilis kong nahawakan ang kanyang kamay. "Subukan mo," hamon ko sa kanya, ang aking mga mata'y nagliliyab sa galit.
Maya-maya ay biglang dumating ang boss namin, ang may-ari ng convenience store na ito.
"Hoy, anong ginagawa mo ha? Bakit mo siya sinasaktan? Katrabaho mo siya!" sigaw nito sa katrabaho ko, ang kanyang mukha'y puno ng galit.
Pabagsak kong binitawan ang kamay ng katrabaho ko at tumingin sa kanya. "Katrabaho ko? O baka naman babae mo? Alam ba ng asawa mo na may babae ka dito?" tanong ko, ang aking boses ay puno ng pangungutya.
"Abat ang kapal ng mukha mo! Bakit, anong ebidensya mo na babae ko siya?" sigaw nito, lumapit sa akin at akmang sasaktan din ako.
"Hindi na kailangan pa. Maraming nakakakita na customer. Nakakadiri ka. Nakakadiri kayo," sabi ko, nandidiri sa kanilang dalawa.
"Kapal ng mukha mo! Tanggal ka na!" sigaw nito, ang kanyang mukha'y pula sa galit.
Lumapit ako sa amo ko at ibinigay sa kanya ang aking resignation letter. "Hindi na kailangan. Magre-resign na ako. Paki-send na lang sa account ko ang last salary ko," sabi ko at umalis ng convenience store. Naririnig ko pa ang pagmamaktol ng katrabaho ko habang paalis ako. Napapatawa na lang ako sa kanyang sinabi.
Diskarte daw? Hindi ko ipagpapalit ang dignidad ko para lang sa diskarte na sinasabi niya.
Habang naglalakad ako at nakahawak sa aking sling bag, biglang tumunog ang aking cellphone. Kinuha ko ito at nakita ko na si Mama ang tumatawag. Napangiti ako at agad na sinagot. Pero ang ngiti ko ay biglang nawala dahil sa kanyang boses na umiiyak.
"Ano pong nangyari? Nasaan kayo?" tanong ko na may halong pag-aalala.
"Nasa hospital ako... ang Papa mo..."
"Ano pong nangyari kay Papa, Ma? Saang hospital kayo?" tanong ko, ang aking puso'y kumakabog ng malakas.
"Nabaril siya, anak... kasalukuyan siyang nasa Operating Room, anak... hindi ko kakayanin kapag nawala ang Papa mo..."
"Ma, relax lang kayo. Gagawin ng doctor ang lahat. Hintayin niyo ako diyan, papunta na ako," sabi ko at binaba ang tawag. Pumara ako ng taxi at nagpahatid sa Imperial Hospital.
Habang nasa taxi ako, nanalangin ako na sana ligtas ang operation ni Papa. Sana magtagumpay sila. Sana hindi Niya kami pabayaan.
Nang makarating ako sa hospital, agad akong pumasok at nagtanong sa receptionist kung nasaan ang operating room. Itinuro naman nila, kaya agad akong tumakbo para makarating doon.
Hinihingal akong huminto at napatingin kay Mama na nasa may pinto ng operating room, nakaabang at umiiyak. Ang kanyang mukha'y puno ng pag-aalala at takot.
Huminga ako nang malalim bago naglakad papunta sa kanya. Nang makita niya ako, agad siyang lumapit sa akin at yumakap, umiiyak at nagsusumbong.
"Ma, wag kang mag-alala. Magiging okay si Papa. Success 'yan," sabi ko, pilit na pinapakalma ang aking boses.
"Anak, hindi ko alam ang gagawin ko kapag nawala ang Papa mo," sabi niya, ang kanyang boses ay nanginginig.
"Ma, wag ka ngang mag-isip nang ganyan. Okay siya. Okay? Malakas siya, kakayanin niya 'yan," sabi ko, hinahaplos ang kanyang likod.
Maya-maya ay niyaya ko si Mama na maupo para mapatahan at marelax siya. Ang kanyang katawan ay nanginginig pa rin, at ang kanyang mga mata'y puno ng luha.
Ilang oras din ang lumipas nang bumukas ang pinto ng operating room. Lumabas doon ang doctor, isang lalaking matangkad at nakasalamin. Nakasurgical scrubs pa ito at halatang pagod, pero nilalabanan niya.
Nang makita ni Mama ang doctor na lumabas, agad siyang tumayo at nilapitan ang doctor para magtanong.
"Doc, kamusta po ang asawa ko?" tanong ni Mama, ang kanyang boses ay puno ng pag-asa.
"Success ang operasyon. Tinatahi na lang siya, at mamaya ililipat na siya sa ICU para maobserbahan. Kapag naging okay siya, pwede nang tanggalin ang ventilator niya hanggang sa kaya na niya. Pagkatapos, ililipat na siya sa private room," paliwanag ng doctor, ang kanyang boses ay kalmado at propesyonal.
Napahugulgol na naman si Mama at mabilis ko itong dinaluhan. Yumakap ako sa kanya at hinayaan siyang umiyak sa aking balikat.
"Salamat, Doc. Maraming salamat," sabi ng Mama ko sa doctor, ang kanyang boses ay puno ng pasasalamat.
Tumango lang ang doctor saka naglakad na pabalik sa loob. Sinundan ko siya nang tingin at bago pa man siya makapasok muli, siya'y napatingin sa likod niya. Nagkatitigan kami, hanggang siya na ang unang nag-iwas ng tingin at tuluyan nang pumasok sa loob. May kung anong kakaibang pakiramdam akong naramdaman sa mga sandaling iyon, isang bagay na hindi ko maipaliwanag.
"Ma, sabi ko naman sa'yo, magiging okay si Papa eh," sabi ko, inaalalayan siyang tumayo.
"Oo nga, salamat naman. Pero hindi pa tayo dapat makasiguro. Kailangan pa nating manalangin na magising na siya at maging mabilis ang recovery niya para mailipat na siya sa private room at makalabas na din tayo," sabi ni Mama, ang kanyang boses ay bahagyang nanginginig pa rin.
Ngumiti ako at tumango. "Magiging okay din si Papa. Tiwala lang," sabi ko, hinahawakan ang kanyang kamay. Magiging okay ang lahat. Kailangan naming magtiwala.
Umupo kami sa mga silya sa labas ng ICU nang mailipat sya dito, naghihintay ng kami nang balita. Tahimik kaming nagdarasal, humihingi ng lakas at paggaling para kay Papa. Bawat minuto ay tila isang oras, at bawat ingay mula sa loob ng ICU ay nagpapabilis ng t***k ng aming mga puso.
Maya-maya, lumabas ang isang nurse at sinabing pwede na raw kaming dumalaw kay Papa sa loob ng ilang minuto. Agad kaming tumayo at sumunod sa nurse papasok. Nang makita ko si Papa na nakahiga sa kama, may mga tubo na nakakabit sa kanyang katawan, hindi ko napigilan ang aking luha. Ngunit pinilit kong magpakatatag para kay Mama.
Nilapitan namin si Papa at hinawakan ang kanyang kamay. "Papa, gumising ka na. Miss na miss ka na namin," bulong ni Mama, umiiyak. Hinawakan ko rin ang kanyang kamay at nanalangin. Alam kong malakas si Papa, at kakayanin niya ito.
- Writer
