หลังประตูห้องใต้บันไดปิด ปัง! เมธาวีสะดุ้งเฮือก เสียงหัวเราะเบา ๆ เมื่อครู่ยังสะท้อนอยู่ในหู
“กฤษณ์! เปิดประตูสิ!” เธอตะโกน แต่พอเขาผลัก มันกลับเปิดง่ายราวกับไม่มีอะไรล็อกอยู่เลย
ภายในห้องว่างเปล่า… ไม่มีเด็ก ไม่มีลูกบอล — มีเพียงกล่องไม้เก่าหนึ่งกล่องวางอยู่กลางพื้น ฝุ่นจับหนาแน่นจนแทบมองไม่เห็นลาย
“เมื่อกี้ฉันเห็น…” เมธาวีพูดไม่จบ กฤษณ์หันมาสบตา
“ฉันก็เห็น…”
ความเงียบกินเวลานาน ทั้งสองค่อย ๆ เดินเข้าไปหา กล่องไม้ถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ กลิ่นอับเก่าแก่โชยออกมาแรงจนแสบจมูก ข้างในมีเพียง “เทปบันทึกเสียงเก่า” หลายม้วน และ “สมุดบันทึกสีฟ้า” เล่มเล็ก
เมธาวีหยิบขึ้นมาดู เทปหนึ่งมีฉลากเขียนด้วยลายมือหวัดว่า
‘การบันทึกประจำวันของแม่บ้าน – 2529’
เธอมองหน้ากฤษณ์ “ลองฟังไหม?”
“แน่ใจเหรอ?”
“ฉันต้องรู้…เรื่องนี้เกี่ยวกับแม่ฉันแน่”
เธอเดินไปที่เครื่องเล่นเทปเก่าที่เคยวางไว้ในห้องเก็บของ เสียบปล
