กลิ่นอับชื้นที่ลอยขึ้นมาจากช่องไม้เหมือนกลิ่นของอดีตที่ถูกขังมานาน เมธาวีกลืนน้ำลาย ฝ่ามือเย็นเฉียบ เธอคว้าไฟฉายอีกอันจากกล่องเครื่องมือ กฤษณ์เดินนำลงบันไดที่ผุกร่อน เสียงไม้ดังเอี๊ยดอ๊าดในทุกก้าว
เมื่อเท้าแตะพื้นด้านล่าง ทั้งคู่ก็ต้องกลั้นหายใจ — ห้องใต้ดินนี้กว้างกว่าที่คิดมาก ผนังปูนเก่าร้าวเป็นเส้นเหมือนรากไม้ แสงไฟฉายสะท้อนกับของเล่นเด็กเก่าที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ทั้งตุ๊กตาหมี รถไม้ ลูกบอล และรองเท้าเล็ก ๆ ที่วางทิ้งไว้เป็นคู่ ๆ
“นี่มัน…” เมธาวีเอ่ยเบา ๆ
“เหมือนห้องของเด็ก…” กฤษณ์ตอบ “แต่ทำไมอยู่ใต้ดิน?”
เธอก้มลงหยิบตุ๊กตาหมีตัวหนึ่งขึ้นมา ฝุ่นเกาะหนาแน่น พอปัดออกกลับเห็นชื่อที่ปักบนท้องมัน —
“อรุณา”
เสียงลมวูบผ่านหู เหมือนใครมากระซิบใกล้ ๆ
“อย่าแตะของหนู…”
ไฟฉายกฤษณ์กระพริบวูบ เขารีบขยับเข้ามาใกล้เมธาวี “เธอได้ยินไหม?”
“ได้ยิน…” เธอพูดเบา “เสียงเด็ก…”
เงาเล็ก ๆ เคลื่อน
