คืนนั้น ฝนตกหนักอีกครั้ง เสียงฟ้าร้องดังสะท้อนอยู่รอบบ้านเก่า
เมธาวีนั่งอยู่บนเตียง กอดหมอนแน่น ในมือยังถือ “ตุ๊กตาหมีไหม้ครึ่งตัว” ที่เธอเก็บมาจากใต้บันได
แสงจากไฟหัวเตียงกระพริบไม่หยุดเหมือนมีใครเล่นสวิตช์อยู่
“เธอ…ชื่ออายาใช่ไหม” เมธาวีถามเบา ๆ
ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงเสียงลมพัดลอดหน้าต่างดัง หวีดหวิว
เธอถอนหายใจ “ถ้าเธอได้ยิน…อย่าหลอกฉันเลยนะ ฉันแค่อยากช่วย”
ทันใดนั้น ไฟในห้องดับวูบ!
ความมืดกลืนกินทุกอย่าง เหลือเพียงแสงฟ้าผ่าที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างเป็นจังหวะ
เมธาวีรู้สึกถึง “มือเย็นเฉียบ” แตะที่แขนของเธอเบา ๆ
“อายา…อยากเล่น…”
เสียงนั้นดังมาจากตรงหน้า — ใกล้มากจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ
เธอหันขวับไป แต่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น
มีเพียงตุ๊กตาหมีในมือที่ “เอียงหน้า” มองขึ้นมาทางเธอ
หัวใจเมธาวีเต้นแรง เธอวางตุ๊กตาลงบนเตียงแล้วถอยหลังช้า ๆ
แต่แล้ว เสียงกระซิบเบา ๆ ก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้
