ตอนที่ 18 — เงาในกระจกเก่า
หลังจากคืนอันน่าสะพรึงนั้น เมธาวีแทบไม่ได้นอนเลย เสียงฝนยังคงโปรยลงเบา ๆ ราวกับกระซิบเตือน เธอนั่งกอดเข่าที่โถงกลางบ้าน ข้าง ๆ คือแฟ้มเอกสารและตุ๊กตาหมีที่วางนิ่งอย่างน่าสงสัย กฤษณ์เดินกลับมาจากห้องครัว ถือไฟฉายและผ้าขนหนูมาให้
“เธอต้องพักหน่อยนะ เมย์…” เขาพูดเสียงแผ่ว
เมธาวีส่ายหน้า “ฉันนอนไม่ได้ ฉันรู้สึกว่าเธอยังอยู่ตรงนี้…ใกล้มากด้วย”
กฤษณ์มองไปรอบ ๆ บ้าน แสงไฟสลัวสะท้อนจากกระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมห้อง มันเป็นกระจกเก่ากรอบไม้แกะลายดอกเถาวัลย์ แต่สิ่งที่น่าสะพรึงคือ — มันไม่ได้สะท้อนภาพพวกเขาอย่างสมบูรณ์ ด้านในเหมือนมีเงาอีกคนหนึ่งยืนอยู่
“เมย์… เธอเห็นไหม?” เขาถามช้า ๆ
เมธาวีหันไปมองในกระจก ใจเต้นแรง — ใช่ เธอเห็นเงาเด็กหญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังตัวเองในภาพสะท้อน ผมสีน้ำตาลไหม้ครึ่งศีรษะ เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ตาแดงก่ำ และในมือกอดตุ๊กตาหมีที่ “เหมือนกันทุ
