หลังจากร่างของอายาสลายหายไปในละอองแสง บ้านทั้งหลังก็กลับมาสงบนิ่งราวกับทุกเสียงทุกเงาที่หลอกหลอนมาตลอดหลายวันไม่เคยมีอยู่จริง อากาศที่เคยเย็นเยียบกลับอุ่นขึ้นอย่างประหลาด กลิ่นไม้เก่าผสมกลิ่นดอกไม้ที่ลอยอวลบางเบาในอากาศ
เมธาวียืนนิ่งอยู่กลางห้องเก็บของ ดวงตาแดงก่ำแต่เต็มไปด้วยความโล่งใจ เธอหันไปมองกล่องไม้เล็ก ๆ ที่วางนิ่งอยู่ตรงพื้น “ขอบคุณนะ…ที่รอพี่จนถึงวันนี้” เธอกระซิบ น้ำเสียงสั่นแต่สงบ
กฤษณ์ยืนข้าง ๆ เธอเงียบอยู่นาน ก่อนเอ่ยเบา ๆ “เธอไปแล้วจริง ๆ ใช่ไหม…”
เมธาวีพยักหน้า “เธอไม่ใช่วิญญาณพยาบาท…เธอแค่…เด็กคนหนึ่งที่ยังรอให้ใครบางคนยอมรับว่าเธอยังมีตัวตนอยู่”
เสียงลมพัดผ่านหน้าต่าง แสงแดดส่องต้องละอองฝุ่นที่เต้นระยิบระยับเหมือนเศษแสงของอายา
“เธอคิดจะอยู่ที่นี่ต่อไหม?” กฤษณ์ถาม
เมธาวีเงยหน้ามองรอบบ้าน ทุกมุมที่เคยหลอน ตอนนี้กลับเงียบสงบเหมือนบ้านหลังนี้เพิ่งตื่นจากฝันร้ายยาวนาน “ฉ
