เสียงฝนเมื่อคืนยังคงหลงเหลือกลิ่นชื้นในอากาศ
เมธาวีขับรถออกจากบ้านเรือนเก่ามาตั้งแต่เช้า ด้วยหัวใจที่หนักอึ้งและสับสน
เธอยังคงได้ยินเสียงเด็กหญิงกระซิบอยู่ข้างหูตลอดทาง — “พี่…อย่าปล่อยให้เขาหนี…”
หลังขับรถออกนอกเมืองมาราวครึ่งชั่วโมง เธอก็มาถึงบ้านไม้สองชั้นในสวนผลไม้ที่เงียบสงบ
นั่นคือบ้านของ “ป้ามาลิน” หญิงชราที่ตอนนี้อายุเกือบเจ็ดสิบปี
ประตูไม้เปิดช้า ๆ พร้อมเสียงเหล็กเสียดกัน
หญิงชราผิวขาวซีด ใบหน้ามีรอยเหี่ยวย่นจากกาลเวลา มองเธอด้วยสายตาที่ปะปนทั้งความตกใจและระแวดระวัง
“เมธาวี… ลูกมาทำไมที่นี่”
“หนูอยากถามเรื่องเรือนเก่าค่ะ เรื่องของเด็กชื่ออายา…”
ทันทีที่เธอพูดชื่อ “อายา” สีหน้าของป้ามาลินก็ซีดเผือด
มือที่ถือแก้วน้ำอยู่สั่นจนของในแก้วกระเด็นออกมา
“อย่าพูดชื่อนั้น… ห้ามพูดชื่อนั้นอีก!” ป้ามาลินตะโกนเสียงสั่น
“แต่หนูเห็นเธอค่ะ ป้า หนูเห็นอายาในบ้านนั้น เห็นเธอร้องไห้ เห็นไ
