ยอดรัก ยอดเสน่หา

แผนส่อง...ปู้จาย

ณ ไร่สาธร

“คุณแม่ขา เรจะไปกรุงเทพฯ วันพุธนี้นะคะไปกับทางมหาลัยค่ะ”

“ไปกี่วันจ๊ะหนูเร”

“3 วันค่ะ ได้พักโรงแรมวาเลย์ด้วยนะคะ”

“โอ้โห้ลูกสาวพ่อโรงแรมวาเลย์หรูมากเลยนะ”

“แหะๆ แต่ว่าห้องหนึ่งพักตั้ง 8 คนแน่ะค่ะพ่อ”

“ฮ่า ๆๆๆ ”

“พ่อน่ะหัวเราะหนูเร คุณแม่ขาดูคุณพ่อสิคะ” พอถูกพ่อหัวเราะก็เรียกหาแม่ นี่แหละเรรินทร์ คุณวันวิสาได้แต่ส่ายหัวให้กับท่าทางของลูกสาวคนเดียวของบ้าน

“คุณแม่ขาพอไปถึงกรุงเทพฯ หนูเรจะแอบไปดูธันว์ได้ไหมคะ” อยากถามอย่างนี้เหลือเกินแต่ไม่กล้ากลัวถูกคุณแม่ดุ (ไม่ดุได้ไงคะยัยน้องเล่นแอบไปส่องผู้ขนาดนี้ก้านมะยมรออยู่นะจ๊ะ..) หญิงสาวหมายมั่นเอาไว้ว่าเธอจะแอบไปสืบว่าที่สามีเสียหน่อยว่าเขาเป็นอย่างที่ข่าวลือหรือไม่ เริ่มตั้งแต่ควงสาวไม่ซ้ำหน้า ชายรักชาย ถ้าเป็นแบบนั้นจริงจากว่าที่สามีคงได้เปลี่ยนสถานะเป็นพี่ชาย เอ๊ะหรือจะเป็นพี่สาวดีนะ

“เฮ้อ แล้วพี่ธันว์ตัวจริงเป็นไงน้า”

ณ โรงแรมวาเลย์

“คุณวนิดาครับอาจารย์ของผมมาถึงหรือยังครับ” ท่านประธานหนุ่มเอ่ยถามเลขาฯ ของเขาทันทีที่เข้ามาถึง

“มาถึงแล้วค่ะ เข้าพักผ่อนเรียบร้อยค่ะ ทางโรงแรมแรมเปิดให้หนึ่งห้องค่ะ”

“อ้าวทำไมเปิดแค่หนึ่งห้องนักศึกษามาตั้งแปดคนไม่ใช่เหรอ” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันสายตาคมจ้องเลขาสาวนิ่ง

“ทางอาจารย์ท่านไม่ต้องการห้องเพิ่มค่ะท่านว่าแค่นี้ก็โอเคแล้ว” เลขาสาวเอ่ยเสียงเบา

“โอเค โอเค ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา พอจะเข้าใจเหตุผลของอาจารย์ท่านดี ศาสตราจารย์ผุดสดี ท่านเป็นอาจารย์ที่เขารักและเคารพเหมือนแม่คนที่สอง ท่านได้พาลูกศิษย์จากเชียงใหม่มาดูโปรเจคก่อนจบของนักศึกษาเขาเลยอำนวยความสะดวกในการให้พักที่โรงแรมของเขาโดยไม่เสียค่าที่พัก ท่านคงจะเกรงใจถึงไม่เปิดหลายห้องทั้งที่มากันก็หลายคน

โรงแรมวาเลย์เป็นโรงแรมระดับเจ็ดดาวที่มีผู้บริหารหนุ่มไฟแรงนามอารยะเป็นเจ้าของ ชายหนุ่มเป็นคนจริงจังกับการทำงานเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีมาก เจ้าชู้เล็กน้อยพอเป็นเสน่ห์ซึ่งเป็นธรรมดาของผู้ชายทั่วไป นอกจากธุรกิจโรงแรมแล้วชายหนุ่มยังมีเกาะส่วนตัวที่ถือเป็นบ้านของเขาอยู่กลางทะเล เวลาส่วนใหญ่ก็จะอยู่ที่เกาะมากกว่า

“ยังไงก็ฝากดูแลอำนวยความสะดวกให้อาจารย์ของผมด้วยละกัน”

“ค่ะท่านประธาน” เลขาสาวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเจ้านายหนุ่มไม่ว่าอะไรเพียงกำชับให้ดูแลแขกเท่านั้น ถึงแม้อารยะจะอายุยังน้อยแต่ทว่าความจริงจัง เด็ดขาด ความน่าเกรงขามนั้นเป็นที่ทราบกันทั้งโรงแรมว่าอย่าริขัดท่านเชียวไม่อย่างนั้นละก็พังกันเป็นแถบๆ

“โห ห้องสวยมากเลยค่ะอาจารย์” สาวๆ ทั้งลายพากันกรี๊ดกร๊าดกับห้องพักสุดหรูบนชั้นสิบห้านอกจากห้องจะสวยถูกใจแล้ววิวยังงดงามมองเป็นแม่น้ำเจ้าพระยาจนสุดสายตาเรียกได้ว่าห้องพักหลักแสนวิวหลักล้าน

“นั่นสิคะ โหห้องน้ำมีอ่างอาบน้ำใหญ่มาก ๆ ”

“มาดูวิวตรงนี้สิ สวยมากเลย” ต่างก็ตื่นเต้นที่ได้มาพักโรงแรมหรูขนาดนี้ สมกับคำร่ำลือจริงๆ

“นี่พวกเธอ ทำเหมือนไม่เคยอยู่อย่างนั้นแหละ บ้านฉันกว้างกว่านี้อีกพวกเธอก็เห็นนี่นา อิๆ” อรอนงค์ แกล้งส่งเสียงเยาะเย้ยให้กับเพื่อนแล้วทำหน้าเชิดขึ้นสูงเรียกเสียงหัวเราะขบขันได้

“นั่นสินะกว้างมากๆ เลยด้วย” กันตา และ จินตนา กระเซ้าพร้อมยิ้มล้อเลียน ทุกคนส่งเสียงหัวเราะกันคิกคักชอบใจเมื่อนึกถึงบ้านของอรอนงค์ บ้านที่มีห้องนอนที่กว้างสุดๆ เพราะนอนกันได้เป็นสิบคน พ่อของอรอนงค์ให้เหตุผลว่าลูกๆ จะได้สนิทสนมกันเลยสร้างห้องนอนให้ใหญ่มาก

“พวกเธออ่ะไม่ต้องมาหัวเราะเราเลย 55 หรือจะเถียงว่าไม่จริงหา” อรอนงค์หันมาสะบัดเสียงใส่อย่างแสนงอน

“โอ๋ๆ น้องอรคนงามไม่โกรธนะ นะ” กันตารีบประจบเพื่อนสาวเต็มที่เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆ อีกครั้ง

“เอาล่ะๆ เก็บข้าวเก็บของแล้วอาจารย์จะพาไปรู้จักกับเจ้าของโรงแรมลูกศิษย์ของอาจารย์เร็วๆ มัวแต่คุยโม้กันอยู่นั่นแหละ” สิ้นเสียงพูดของอาจารย์ทำให้สาวๆ ต่างก็ตาโต

“หล่อไหมคะอาจารย์” จินตนาสาวสวยรีบถามอาจารย์ทันที

“นี่พวกหล่อนน่ะเป็นผู้หญิงนะถามอะไรอย่างนี้ ฮ้า แล้วก็อย่าไปทำอะไรให้เป็นที่เสื่อมเสียชื่อเสียงล่ะ…. ฯลฯ” อาจารย์เทศนาความเป็นกุลสตรียาวเหยียดทำเอาสลดไปตามๆ กัน หลังจากนั้นอาจารย์ก็พาบรรดาลูกศิษย์จอมแสบทั้งหลายมาทำความรู้จักกับท่านประธานหนุ่มแล้วรับประทานอาหารร่วมกัน

“เอ่อ รบกวนถามนิดหนึ่งค่ะถ้าหนูเรจะไปบริษัทธรรมัธนาภรณ์ กรุ๊ฟต้องไปยังไงคะ” เสียงหวานใสเอ่ยถามพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตารอคำตอบ

“อื่ม...คิดก่อนนะครับ” ชายหนุ่มแกล้งยื้อเวลา ชอบใจนักที่ได้เห็นแววตาเป็นประกายของคนถาม ช่างน่ารักซะจริงๆ ผู้หญิงอะไร

“ไกลไหมคะ” เรรินทร์เอ่ยถามอีกครั้งพร้อมกับท่าทางตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัดจนอารยะแปลกใจ

“ไม่ไกลหรอกครับนั่งแท็กซี่ไป บอกว่าจะไป ธรรมัธนาภรณ์ กรุ๊ฟ เขาก็พาไปถูกแน่นอน เอ้ ว่าแต่น้องเรมีธุระหรือรู้จักกับใครในนั้นหรือเปล่าครับบอกพี่มาเลยเดี๋ยวพี่จัดการให้” ชายหนุ่มรีบอาสาทันที

“นั่นสิเรริน ให้คุณอารยะช่วยก็ได้นะมีอะไรหรือเปล่า ฮึ” อาจารย์ผุสดีถามลูกศิษย์สาว เรรินรีบส่ายหน้าทันที

“เปล่าคะอาจารย์คือแบบว่าเรชอบเสื้อผ้าของเขาว่าจะซื้อกลับไปฝากแม่ซักตัวสองตัวค่ะอาจารย์” หญิงสาวเอ่ยตอบ

ได้อย่างลื่นไหลขืนบอกไปว่าจะแอบไปส่องผู้ชายละก็คืนนี้ทั้งคืนมีหวังถูกอบรมความเป็นกุลสตรียาวไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันพอดี

“อ้อ...ถ้าอย่างงั้นไปที่สยามพารากอนสิครับพรุ่งนี้เย็น ทางธรรมัธนาภรณ์ กรุ๊ฟ จะมีแฟชั่นโชว์คอลเลกชั่นใหม่ออรับรองน้องๆ จะได้เห็นเสื้อผ้าสวยๆ ภายในงานพร้อมราคาที่ลดกว่า 50 เปอร์เซ็นต์ แถมยังจะได้กระทบไหล่ดาราสาวสวย นายแบบหล่อๆ ชื่อดังอีกมากมายด้วยนะครับ สนใจไปด้วยกันไหมสาวๆ” ชายหนุ่มชวนเขาเองก็อยากจะพาอาจารย์ท่านไปเที่ยวบ้าง เปิดหูเปิดตา เพราะท่านก็สายแฟชั่นเหมือนกัน

“จริงหรอคะ/อยากไปดูจัง/อาจารย์ขาพาพวกเราไปดูหน่อยนะคะ” พวกสาวๆ พร้อมใจกันขอร้องอาจารย์ทันทีจนอาจารย์ชักจะอ่อนใจ กับบรรดาลูกศิษย์

“ได้ๆ แล้วจะพาไปหลังจากลับมาดูโครงงานแล้วนะ”

“เย้ๆ ” สาวๆ ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความดีใจ แต่ก็ต้องสงบปากสงบคำทันทีเมื่อถูกอาจารย์ท่านปรายตามาอย่างตำหนิ

“เดี๋ยวอาจารย์ไปห้องน้ำก่อนนะ”

“ไปด้วยค่า” สาวๆ พากันเดินตามอาจารย์เป็นพรวนเว้นแต่เรรินทร์และกันตาที่ยังนั่งทานผลไม้อยู่อย่างเอร็ดอร่อย

“แล้วเอ่อ ผู้บริหารเค้ามากันไหมคะ” แปลกแฮะเด็กคนนี้ถามเขาแปลกๆ

“ มาครับ เพราะงานนี้จัดงานยิ่งใหญ่พอสมควร” เขายิ้มแล้วก็ตอบคำถาม

“มาทุกคนเลยหรือเปล่าคะ” เรรินยังคงถามต่อสร้างความกังขาให้กับอารยะยิ่งนัก

“ก็ทำนองนั้นแหล่ะครับ” คราวนี้เขาตอบอย่างระมัดระวังมากขึ้น

“ตกลงผู้บริหารมาหมดทุกคนเลยใช่ไหมคะ” เรรินถามออกมาอย่างตื่นเต้น ไม่ได้เอะใจเลยสักนิดว่ากำลังถูกท่านประธานหนุ่มประเมิน

“อืม ก็คงจะมาเฉพาะลูกๆ ของท่านเพราะตอนนี้ท่านก็ปล่อยให้มาบริหารกันเอง น่ะครับเอ้ ! น้องเรถามแปลกๆ นะครับเหมือนจะรู้กับผู้บริหารของที่นี้เลยหรือยังไงเอ่ย” ถามพร้อมยิ้มหยอกเย้า สมองอันชาญฉลาดครุ่นคิดสายตาอันเฉียบแหลมเฝ้ามองสังเกตุพิรุตของเรรินทันที

“ปะ เปล่าหรอกค่ะหนูเรก็แค่ถามไปอย่างนั้นเองยังไงพวกเราขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวเฉไฉไปเรื่องอื่นทันทีที่เพื่อนๆ และอาจารย์เดินกลับมา

“อืม ถ้ายังไงพรุ่งนี้ไปพร้อมกับผมนะครับอาจารย์ เอารถที่โรงแรมไปก็แล้วกัน เอาเป็นว่า 5.30 โมงเย็นเจอกันที่ร๊อบบี้นะครับ” อารยะนัดหมายเวลาทันที ยังไงทุกอย่างต้องอยู่ในสายตาเขาโลกของธุรกิจคงไว้ใจใครลำบาก (ยัยน้องเอ๋ยคนเขาเข้าใจผิดแล้วรู้ไหมน่ะ)

“จ๊ะ ขอบใจมากนะอารยะ”

“ไม่เป็นไรครับอาจารย์” อารยะมองตามหลังอาจารย์ของเขาแล้วสายตาก็มาสะดุดตรงแผ่นหลังเล็กของเรรินความที่เป็นคนที่มีศัตรูอยู่รอบด้านทำให้ต้องคอยระวังตัวอยู่เสมอ ออกจะแปลกใจอยู่ไม่น้อยกับคำถามของเด็กสาวที่ชื่อเรรินอาจจะเป็นฝ่ายตรงข้ามให้มาสืบความเคลื่อนไหวของธรรมมัธนากรณ์ กรุฟ ก็เป็นได้ ยิ่งตอนนี้คอลเลกชั่นใหม่กำลังจะออกคู่แข่งยังคงพยายามดึงตัวดีไซด์เนอร์มือดีไปจาก ธรรมมัธนากรณ์ กรุ๊ฟ

“หรือน้องเรรินทร์จะถูกส่งมาสืบข่าววะ” เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงโทรหาเพื่อนรักทันที

กริ้งๆๆ

“ฮัลโหล” เสียงนุ่มทุ้มปลายสาย ทำให้อารยะอดยิ้มออกมาไม่ได้ ก็เสียงของเพื่อนเขาเนี่ยนุ่มซะมิน่าบรรดาสาวๆ ถึงคิดว่าเขาเป็นชายไม่จริงนอกจากเสียงแล้วธันว์ยังเนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอีกด้วย

“ธันว์”

“อ้าวยะนายกลับมาจากเกาะเมื่อไหร่ไหนสินีบอกว่านายจะกลับมาอีกสองสามวันไง” เพื่อนรักพูดออกมาอย่างแปลกใจเมื่อเห็นว่าอารยะใช้เบอร์มือถือสำหรับติดต่องานในกรุงเทพฯ ส่วนที่เกาะจะเป็นอีกเบอร์เพราะเครือข่ายชัดเจนกว่า

“ก็อาจารย์ตอนเรียนมหาลัยพาลูกศิษย์มาดูงานเลยต้องมาดูแลหน่อย..อาจารย์สุดที่รักเลยนะเว้ย”

“อาจารย์สาวๆ หรือเปล่าวะระวังยัยสิหน่อยละหึๆ ” คนปลายสายเอ่ยล้ออย่างอารมณ์ดีเพราะรู้ว่าน้องสาวคนรองน่ะขี้หึงน้อยซะที่ไหนห่วงก็แต่เพื่อนรักที่มนุษยสัมพันธ์ดีเหลือเกิน

“อายุมากแล้วแต่มีนักศึกษาสาวสวยหลายคนว่ะ แล้วพรุ่งนี้ฉันก็จะพาทั้งอาจารย์และลูกศิษย์ไปงานแกด้วยขอจองที่นั่ง 8 ที่ล่วงหน้านะโว๊ย”

“โอเคไม่มีปัญหาว่าแต่แกก็บอกสิเอง”

“อืมพูดแล้วก็ชักจะคิดถึงหว่ะไม่เจอเป็นอาทิตย์แล้ว”

“อย่าทำน้องสาวฉันเสียใจนะไอ้ยะไม่งั้นเจอดี” ธันว์ขู่เพื่อนรักอย่างไม่จริงจังนักเพราะเขาก็รู้อยู่แล้วว่าอารยะน่ะทั้งรักทั้งหวงธันสินีอย่างกับอะไร มีแต่น้องสาวเขานั้นแหละที่ปากแข็งทั้งที่รักเขาเหมือนกัน

“โห...กลัวแล้วครับคุณพี่ครับ เอ่อ...ฉันมีเรื่องแปลกจะเล่าให้นายฟังหว่ะ” อารยะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงจริงจังขึ้นมาทันทีเมื่อคิดถึงสาเหตุที่เขาต้องโทรหาเพื่อนรัก

“อะไร”

“ มีน้องนักศึกษาคนหนึ่งถามถึงบริษัทแกด้วยถามแปลกๆ พอฉันบอกว่าบริษัทแกจะมีงานที่สยามพารากอนพรุ่งนี้ น้องเขาก็ถามฉันใหญ่เลยนะโว้ยว่าผู้บริหารมาหรือเปล่า มีใครมาบ้าง ไม่รู้เป็นนกต่อจะมาดูความเคลื่อนไหวของบริษัทนายหรือเปล่า ดูแลชุดเปิดตัวนายดีๆ นะ อย่าให้พลาด”

“งั้นเหรอ สงสัยจะรู้จักคนที่บริษัทมั้ง” ธันว์ชักจะไม่สบายใจ เพราะคู่แข่งทางธุรกิจต้องการแบบเสื้อของเขาและพยายามดึงดีไซด์เนอร์เก่งๆ จาก ธรรมัธนาภรณ์ กรุ๊ฟ ให้ไปอยู่บริษัทของตัวเองนี่เขาก็พึ่งได้แบบเสื้อใหม่มาจากน้องสาวของเขา ซึ่งเป็นชุดไฮไลท์ ของงานพรุ่งนี้ด้วยยังไงเขาต้องสั่งให้คนดูแลชุดเป็นอย่างดีซะแล้ว

“ ก็หวังว่าจะเป็นอย่างงั่นนะแต่แหม่! น้องเรรินน่ะน่ารักนะโว้ย เสียดายหน่อยเดียวมีคู่หมั้นซะแล้ว” ชื่อของผู้ต้องสงสัยทำให้ธันว์อุทานออกมาอย่างตกใจ

“นายว่าอะไรนะไอ้ยะ” เสียงดุๆ ที่ตอบกลับมาของเพื่อนรักทำเอาเขาขนลุก

“เห้ย...อะไร ฉันพูดเล่นๆ ไม่เห็นต้องโกรธแทนน้องแกเลยนี้หว่าฉันรักน้องสิคนเดียวนะโว้ย แยกแยะหน่อยสิวะ แล้วไม่ต้องไปฟ้องน้องสินะ” อารยะรีบออกตัวก่อนทันที

“ไม่ใช่ๆ ฉันถามว่าน้องเค้าชื่ออะไรต่างหาก” ธันว์นึกขำเพื่อนรักอยู่ในทีกลัวน้องสาวเขาตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งงานกันเลยอย่างนี้มีหวังเสือผู้หญิงอย่างอารยะจะกลายเป็นแมวเชื่องๆ ของธันสีนีซะแล้ว

“ชื่อ เรริน แค่นี้นะฉันจะโทรหาน้องสิ” พูดเสร็จก็รีบวางสายทันทีเพื่อจะได้โทรหาคนรัก ก่อนที่ไอ้เพื่อนรักจะโทรฟ้องแฟนเขาก่อน (ฉลาดมากยะเอ้ย..)

“เรริน” ธันว์ทวนชื่อนั้นอีกครั้งแล้วยิ้มพรุ่งนี้ พรุ่งนี้สินะที่จะได้เจอกัน เธอถามหาผู้บริหารหรือจะหมายถึงเขากันนะ อยากเจอพี่เหมือนกันใช่ไหมครับหนูเร (เข้าข้างตัวเองสุดๆ คุณธันว์..) ชายหนุ่มคิดแล้วยิ้มอยู่อย่างนั่นอีกนานเลยทีเดียว

ณ โรงแรมวาเลห์ ทางด้านเรรินก็กำลังนอนกระสับกระส่ายพลิกไปพลิกมาพรุ่งนี้แล้วสินะที่เธอจะได้เจอพี่ธันว์ของเธอตื่นเต้นจังเลยแฮะ

“นี้ยัยหนูเรฉันง่วงนะยะ”

“ฉันก็ง่วงเหมือนกันนะยัยหนูเร” เพื่อนสาวที่นอนขนาบข้างซ้ายขวาพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเรรินพลิกตัวไปมาหลายตลบ

แล้วไม่ยอมหลับไม่ยอมนอนซะที ทั้งที่ดึกมากแล้วเรรินได้แต่บอกเสียงอ่อย ๆ

“เอ่อขอโทษจ๊ะ”

“แล้วห้ามขยับอีกนะไม่งั้นแกได้ลงไปนอนที่พื้นชัวร์” เพื่อนๆ พูดออกมาพร้อมกันอีกครั้งอย่างหงุดหงิดก่อนจะล้มตัวลงนอน เรรินพยักหน้าหงึกๆ

“รู้แล้วๆ เค้าขอโทษ” หลังจากนั้นเธอก็นอนนิ่งไม่กล้าขยับตัวอีกเลย ก็นะเธอตื่นเต้นนี่นาพรุ่งนี้เธอจะได้เห็นพี่ธันว์ของเธอตัวเป็นๆ ไม่รู้ว่าพี่ธันว์จะหล่อเหมือนในหนังสือพิมพ์ เหมือนในนิตยสารหรือเปล่า จะพูดอะไรเป็นคำแรกกับพี่ธันว์ดีนะ เขาจะจำเธอได้ไหม ครั้งแรกที่เขาเห็นเธอเขาจะทำหน้ายังไง จะวิ่งไปหาแล้วบอกว่านี่หนูเรนะ คู่หมั้นนะคะ อร๊ายย ยิ่งคิดยิ่งตื่นเต้น เรรินคิดไปยิ้มไปกว่าจะได้นอนจริงๆ ก็เกือบสว่าง