Eftalya 2

Deniz kızı deniz de nefes mi alırdı? Orası  onun evimiydi? Yoksa yeryüzünde kendine yer bulamamıştıda onu kucaklayan denize mi kanmıştı? Kanmıştı sanırım. Şimdilerde onu kendine çağıran, benliğini saran toprağa çıkmak üzereydi narin bedeni. Halbuki sonu olucaktı başlangıcı sandığı herşey. Biliyordu. Bile bile yeryüzüne çıkmak  kendisine duyduğu vicdansızlık değil, ona duyduğu hislerdi. Fazla güçlü duygular insana zayıflık verirdi adına tezat.Zayıflamakla meşguldü Alin.. Kalbi güçten düşüyordu. Yanmak değildi bu soğuktan tir tir titremekti. Sarılsa geçer dediği herkes şimdi nerelerdeydi sahi? Onları arayamamıştı bile öyle değil mi? Yokluğuyla sınandığı herkesin yok olduğunu göremeyecek kadar karanlık bir miras bırakmışlardı ona. Ne kalabalık bir dünya dedi içinden ait olduğu yere bakıp..Yeryüzündeki kalabalık kimsesizliği, denizde ki sakinlik ise aidiyet duygusunu veriyordu ona. Çünkü insan gördüğünde yokluğunu hissederdi bazı duyguların. Görmezse yok zannederdi. Yok zannetmeyi tercih ederdi halbuki. Kalplerinde ki sıcak duygular tebessümlerinde hayat bulan, kimisi ailesinin yanında kimisi sevdiği adamın yanında kaygısızca kahkaha atan belki ağlayan ama özünde ağlayacak birini bulabilen, birilerinin yarasını sarmasını isteyen bu insanları görmemeyi bilmemeyi tercih ederdi. Hem sevmek hem yaşamak mümkün müydü bu dünyada? Halbuki seversen yaşamazsın,  yaşıyorsan sevemezsin zannetmişti  hep Alin. Ne zor yaşamaktı bizimkisi dedi çocukluğuna. En çok onunla dertleşmeyi seviyordu. Çünkü birtek o anlıyordu.. İnsanların birbirine anlıyorum demesine anlam veremezdi. Yaşamadan anlamak mümkün değildi ki..Ne kadar yalancı bir kalabalık! Kimse kimseyi anlamıyor, ama anlayışlı insan taklidi yapıyor. Herkes kendi zihninde ki benliği dinliyor, konuşurken sen diye konuşuyor. Kendinden başka herkese sağır olmuş bencil insan topluluğu..! Öfkesi kendineydi esasında. Herşeye rağmen sevgiyle birbirine iyi gelen, iyileştiren birilerinin de yaşaması ona umut değil,  günden güne acı vermeye başlamıştı. Çünkü bu sevgi onu ne yaşatmıştı ne öldürmüştü.. Ama arafı bile sevdirmişti. "Şimdi yeryüzüne çıkma vakti Eftalya..Ama dünyaya değil gökyüzüne..Yıldızlardan almış olmalısın ışığını. Buralar söndürür seni.". Ben karanlıkta da mutluyum diyemedi. Yine bir gün istenmemişliğini süslü kelimelerle duymanın acısını yaşadı..