หลงกลรัก..(ร้าย)

เช้าวันเสาร์ที่สดใสของหน้าร้อนในเดือนเมษายน ฉันควรจะได้ทานอาหารอร่อยๆ พร้อมดูเน็ตฟลิกซ์ไปพลางๆ แต่กลับไม่เป็นอย่างเช่นเคยเพราะวันนี้คือวันที่จะตัดสินชะตาชีวิตของสาวน้อยวัยสิบแปดปี นั่นคือ..วันประกาศผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยเอริส มหาวิทยาลัยเอกชนที่ดีติดอันดับท๊อปสิบของประเทศ ฉันตกอยู่ในอาการตื่นตระหนก เหงื่อออกแบบชนิดที่เรียกได้ว่าเหมือนคนวิ่งฮาล์ฟมาราธอนมาก็ไม่ปาน                ‘คลิก’ ฉันหลับตาลงข้างหนึ่งส่วนอีกข้างแอบหรี่ตาดูว่าหน้าจอโน๊ตบุ๊คคู่ใจจะแสดงผลออกมาออกมาเป็นสีอะไร ถ้าโชคเข้าข้างก็ต้องสีเขียวดิ เขียวแปลว่าเราติด ถ้าสีแดงคงแปลว่าไม่ติดสินะ ยังไงก็ต้องเขียว เขียวเท่าน้านนนน                ‘congratulations’ ตัวอักษรแสดงความยินดี สีเขียวตัวใหญ่แสดงให้เห็นว่าความพยายามทั้งหมดของฉันในที่สุดก็สำเร็จลุล่วงแล้ว                “เย้ ม๊าคะ ม๊า” ฉันตะโกนสุดเสียง เหมือนตอนที่กดบัตรคอน NCT ได้ด้วยตัวเองครั้งแรก                “ว่าไงน้องลิน อย่าเสียงดังเดี๋ยวป๊าเขาก็ดุหรอก”                “ลิน สอบติดแล้วค่ะมะม๊า สถาปัตย์ที่น้องใฝ่ฝัน ติดแล้วค่ะ กรี๊ดดดด”                “สงสัยต้องรีบไปทำความสะอาดคอนโดแล้วสินะ ไม่อยากให้น้องสอบติดเลย มะม๊าไม่อยากอยู่คนเดียว” คอนโดของบ้านฉันอยู่ใกล้มหาลัย  พอดี ไม่จำเป็นต้องไปเช่าที่ไหนไกลเลย                “อยู่คนเดียวที่ไหน มะม๊าก็อยู่กับป๊านี่ไงคะ อีกอย่างไม่ได้จะไปอยู่นั้นถาวรสักหน่อย แถมลินกลับบ้านได้ทุกเสาร์อาทิตย์อยู่ละ บ้านเราอยู่แค่นี้เอง” ใช่ค่ะบ้านฉันกับมหาลัยห่างกันประมาณ 20 กิโลเมตร แต่ก็นะเข้ามหาลัยทั้งทีอยากไปอยู่หอ อยากลองทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง แถมจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนกลับดึกแค่ไหนก็ไม่มีใครบ่น หุหุหุ                “เดี๋ยว ลินโทรหาเพื่อนก่อนนะคะ” ฉันพูดพลางรีบกดวิดิโอคอลหาแก๊งเพื่อนที่สนิทที่สุด ‘Video call’ ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดด                ‘เราจะติดมหาลัยเอริส ไปด้วยกัน’ อื้อหือชื่อกลุ่มมั่นมากนะ                “โหลลลลลลลลลลลล” ยัยเรย์รับสายคนแรก ท่าทางชิลมาก หน้าไม่แต่ง แต่ทำไมหน้าใสเหมือนนอนมายี่สิบชั่วโมงขนาดนั้น ชิ คงจะสอบติดละแน่เลยยัยนี่                “ว่าๆๆ” หึ สไตล์ยัยจีน รีบคุยรีบว่าง คนบ้าอะไรขี้เหงาแต่ไม่ทำอะไรเลย เหงาไปวันๆ                “โทรแม่ง 24 ชม เลยปะ” ละคนที่กวนประสาทที่สุดคือวิน ชายแท้ในกลุ่มหนึ่งเดียวเท่านั้น ที่ไม่ว่าเพื่อนในกลุ่มจะทำอะไรก็ชอบ ช๊อตฟีล ไปสะหมด                “เมิงงงงงง กูติดแล้วนะ” ฉันยิ้มให้กล้องแบบยิ้มตาหยีเห็นแต่ฟัน                “พวกกูก็ติดค่ะ อย่าเวอร์!!! พอๆ วันนี้ออกมาด้วยนะ จะไปเมาหัวทิ่มที่ร้านBadBlack เดี๋ยวให้ไอ้วินไปรับ”                “ถามกูก่อนมั้ยเรย์ ว่ากูว่างมั้ย”                “ยังไงวันนี้ก็ต้องไปค่ะ ความฝันเราสำเร็จละ ติดถาปัตย์กันยกแก๊งอีก เจ้ากรรมนายเวรกันจริงๆ”                “โอเค งั้นเจอกันร้านนะ กูขอหลับอีกสักงีบ” ฉันมองหน้าจอของจีนละมันสะท้อนว่าจีนกำลังดูซีรี่ย์อยู่อย่างใจจดใจจ่อ เฮ้ออ…ยัยนี่ตัดบทได้ตลอด                “ตามนี้แยกย้ายเนาะ” เรย์พูดจบปั๊บก็วางสายออกไปเลย ไม่พอยัยจีนอีกคน รายนั้นวางสายก่อนยัยเรย์อีกมั้ง สรุปเหลือฉันกับวินที่ต้องมองหน้ากันแบบเบลอๆ                “วินมารับตอนสองทุ่มได้มั้ย เราไปกินข้าวกับป๊าม๊าก่อน”                “เค เดี๋ยวเอารถยนต์ไปรับละกัน” หล่อจัง อยู่ๆ ฉันก็หน้าแดงกระทันหัน ทั้งๆ ที่ไม่มีสถานการณ์ชวนหวั่นไหวอะไรทั้งนั้น หน้าวินคือเหมือนพึ่งจะลุกจากที่นอน แต่ฉันก็ยังเขินได้เนี้ยนะ … แงะ ใช่แล้วค่ะฉันแอบชอบวิน ชอบมาตั้งนานแล้วแต่ก็คงเป็นได้แค่เพื่อนนี่แหละTT ‘Video call end’                ฉันวางโทรศัพท์ก่อนจะรีบวิ่งลงไปข้างล่างเพื่อเตรียมตัวไปทานข้าวกับที่บ้าน “ไปกันรึยังคะ”                “อยากทานอะไรล่ะ” ป๊าถามฉันก่อนจะลุกขึ้นมาเตรียมตัว                “อยากกินอาหารญี่ปุ่น ได้มั้ย”                “อีกแล้วเหรอ มะมี๊ไม่อยากกินเลยแต่ตามใจลูกก็ได้” หลังจากครอบครัวของเราตกลงกันได้ก็เดินออกไปขึ้นรถที่หน้าบ้าน ก่อนจะตรงไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นร้านประจำ