A Little Like Fate

Imagine a cliche scenario in a elite university where in you'll see a group of student having their own little world. The Campus Royalties, Athletes, Geniuses, Couple who loves to show their affection toward each other and will break up after a month, a typical scene every morning in Empire's University, sighs. Nope, unlike on the cliche novels I am not the girl everyone failed to notice, that's not me, I'm far from that. "Ihahatid pa ba kita sa classroom mo?" Nicholai, my perfect and oh so loving brother asked. Tall, well-built body for his age, blue-colored eyes, natural reddish lips, thick eyebrows and pointed nose. He's a walking weakness of every girl in this campus, except for me, I just find him mediocre while others praised him as if he's the human version of Zeus. Umiling ako at kinuha na sa kanya ang mga librong ipinahawak ko sa kanya habang kinukuha ko ang iilang gamit na kakailanganin ko sa locker. "I'll be fine, ayon na sina David at Benson." Sabay turo ko sa mga kaibigan n'yang papalapit sa 'min. Tumingin s'ya sa 'kin at ginulo nang bahagya ang aking buhok na s'ya namang ikinainis ko. "Kuya, you can go mess up everything in my life but not my hair." Tinawanan n'ya lang ako bago s'ya nakipag-apir sa mga kaibigan n'yang nakalapit na sa 'kin. Sinimangutan ko lang silang tatlo bago ako tumalikod at naglakad papunta sa 'king classroom. Mabilis akong nakaramdam ng kaba nang makitang maayos nang naka-upo ang mga kaklase ko habang ang professor namin ay nakaharap sa white board at may kung ano nang isinusulat. Mas hinigpitan ko pa ang pagkakahawak sa mga libro ko at walang ingay na naglakad sa dapat kong upuan, malapit ko na 'yong magawa at nasa akto na 'ko nang pag-upo nang bigla s'yang lumingon. "Ms. Dela Vin! You're late again." Tumungo ako napatitig na lang sa black shoes na suot ko. "Palibhasa pinapaburan kayo ng university na 'to kaya sumosobra kayo, settle yourself now." He hissed and turn to face the white board again and continue what he was doing. Ngumuso ako at tahimik na inilabas ang notebook sa'king bag at nagsimula na ring magsulat katulad ng iba. "Bakit ka ba kasi late?" Pabulong na tanong ni Pim sa'kin, sumulyap ako sa kanya at nagkibit balikat na lang, tsaka na lang ako magkukwento sa kanya baka mamaya ay mapagalitan pa 'ko ulit ng professor namin, takot ko lang na makarating 'yon kay Kuya pati na rin kay Mommy at Daddy. While he was tackling our history lecture on the small platform in front, here I am sketching things at the back of my notebook... Boring. "Tatakbo bang Campus President si Nicholai?" Pim asked once again, tumango lang ako bilang tugon at itinuon ang atensyon ko sa 'king professor kahit na wala naman akong maintindihan sa mga sinasabi n'ya. Sa kabilang dulo ng classroom, sa pinaka-dulong hanay ng mga upuan malapit sa may bintana, naagaw na naman ng lalaking 'yon ang atensyon ko. Wala s'yang katabi o wala rin akong nakikitang may kasama o kinakausap man lang s'ya simula nang mag-umpisa ang klase magtatlong buwan na ang nakalipas. He's always like that, alone and very distant of everyone as if interacting with us will be the cause of his death. Mag-isa s'yang kumakain sa cafeteria, madalas nakikita ko s'yang mag-isa rin sa quadrangle na may hawak na libro o hindi naman kaya ay DSLR. Ang lungkot siguro ng buhay n'ya... "Ms. Dela Vin! Spacing out again." Natauhan ako nang marinig ko ang boses ng aking prof, tsaka ko pa lamang napansin na nakatayo na pala s'ya sa harapan ko. "Nakikinig ka ba sa 'kin? If you don't want to be in this class the door is wide open and you can even drop my subject." Umiling ako at tumungo, natigil din ako mula sa paglalaro ko ng ballpen sa 'king kamay ng tumingin s'ya don. "Sorry po." I blurted out and bite my lower lip. Ilang saglit pa ay naglakad na ulit s'ya sa harapan habang sumulyap ulit ako sa lalaking 'yon. Like in a cliche novels and movies about teens, he's the man everyone failed to notice, but for unknown reason I always find myself looking at him and wondering how sad he could be?