Güneş mutfaktan çıkıp gitmişti. Umursamamıştı Mirza’nın parmağını kesmesini. Görmezden gelmişti. Genç adam donmuş halde karısının arkasından bakarken ilk yardım çantasından yara bandını çıkartan Nuran “Bunu yaptığına inanmıyorum” dedi. “Oğlum sen kafayı mı yedin? Bak, yüzüne bile bakmadı. Canının acısıyla kaldın”
Mirza’nın parmağının acısı umurunda bile değildi. Çünkü asıl acı kalbindeydi. Ona kıyamayan Güneş’in ‘umurumda değilsin’ tavrı çok gücüne gitmişti. Nuran’a “Beni affetmeyecek” dedi. “Gittikçe umudum azalıyor, abla. Gerçekten de benden vazgeçmiş.”
Nuran hiçbir şey söyleyemedi. Mirzanın parmağına sardığı peçeteyi çıkartıp yara bandını yapıştırdı. Kanlı peçeteyi çöp kovasına attıktan sonra “Yaşadıkları kolay değil. Canından ve bebeğinden vazgeçmiş bir kadın… Senden vazgeçmiş çok mu
